#89 – „Paulina” – Rozdział 56

„Pozory”

Życie Pauliny i Tomka zaczęło pobrzmiewać dziwną melodią. Niejednolitą. Niespokojną. Szarpaną. Kochali się. Obecna w ich małżeństwie była wzajemna troska. Nadskakiwali sobie i potrafili się zaskakiwać. Umieli się też pokłócić i po zwyczajnemu trzasnąć drzwiami lub na jakiś czas zamilknąć. Osobom trzecim, a nawet najbliższym, wydawało się, że ich melodia jest normalną, typową małżeńską grą w: życie, rodzinę, dom, pracę. Mylili się. Nie było zwyczajnie. Było dziwnie.

Tomek przestał się hamować i powstrzymywać. Nie było już przeprosin i obietnic typu „to się więcej nie powtórzy”. Nadal jednak dawał prezenty bez okazji, organizował wycieczki, kupował balony z helem. Jak typowy mąż wspólnie – z żoną lub rodzinnie – jadał kolacje na mieście, odwiedzał kina, teatry i festyny. Był ulubieńcem matek dzieci z klas swoich córek i przedszkola syna. Znały go z wywiadówek oraz imprez urodzinowych urządzanych w bawialniach i na stadninach koni.

Paulina była tą, której inne kobiety zdawały się zazdrościć. Troje dzieci, dom za miastem, duży, gustownie urządzony ogród, najnowszy model iPhone w tylnej kieszeni dżinsów. Nawet te dżinsy na niej wyjątkowo wyglądały. Podkreślały zgrabność dupy. Cała była zgrabna, jakby te ciąże i porody wcale się na niej nie odbiły. Była też lekko opalona po regularnych wizytach na solarium. Paznokcie zawsze miała w odpowiednim do pory roku i okazji kolorze. Makijaż był niemalże perfekcyjny. Uśmiech wręcz hollywoodzki.

Paula nie skarżyła się na swój los i jak wiele bitych kobiet potrafiła udawać, stwarzać pozory, robić wrażenie. Doszło do tego, że nawet, gdy jej siostra dostrzegła siniaka na policzku, w okolicy oka, to okłamała ją prosto w twarz, że potłukła się jeżdżąc na rolkach. Kiedy ktoś zauważał siniaki w okolicy szyi. to bez skrępowania tłumaczyła to ostrzejszą akcją w sypialni. Wypieranie prawdy było dla niej wygodne. Nie chciała słuchać jak matka mówi „a nie mówiłam” czy widzieć litość w cudzych oczach. O wiele bardziej wolała w nich dostrzegać podziw.

Czy się bała? Nie ciągle, nie cały czas, z przerwami. Nie odczuwała ciągłego lęku, bo Tomasz nie był typem furiata, co pod wpływem alkoholu nie potrafi nad sobą zapanować. Tomek zdawał się być stabilny. Wyrachowany, ale kochający na tyle, by nie wyrządzić najbliższym trwałej krzywdy.

W przerwach od domowej przemocy uczyli się jeździć na nartach, chodzili z dziećmi na basen, całą rodziną przygotowywali ulubione danie Pauliny – pizzę ze wszystkimi możliwymi dodatkami. Była tak duża, że ledwie zmieściła się do piekarnika.

Tomkowi nie dało się też zarzucić, iż nie troszczy się o rodzinę, bo gdy Julek mocno się przeziębił, to wraz z Pauliną, na zmianę, niemal że po równi czuwali przy jego łóżku. Kiedy w firmie zaczynało się nie powodzić, nie odbijał swojego złego nastroju na żonie i dzieciach. Starał się znaleźć inne możliwości, co skutkowało częstymi wyjazdami zagranicę. Wtedy było nawet prościej. Nie widywał żony i dzieci często całymi tygodniami. Kiedy wracał, to starał się nimi nacieszyć, zrobić zapasy tej radości. Zazwyczaj nie było już czasu na kłótnie, awantury i rękoczyny. „Zazwyczaj” to jednak nie to samo co „zawsze”.

Piotrek przeczuwał, że w rodzinie brata nie jest tak różowo jak to pokazywali na zewnątrz. Nie miał jednak możliwości, by zmusić Tomka do zmiany czy bratową do działania. Starał się jednak u nich bywać i to regularnie, a to, że został chrzestnym Juliana sprawiało, że jego niezapowiedziane odwiedziny nie wzbudzały podejrzeń.

Pewnego razu Paulina otworzyła mu drzwi w koszuli nocnej. Wyraźnie była pod wpływem alkoholu. Miała perfekcyjny, permanentny makijaż. Jej ramiona zdobiły siniaki.

Piotr poczuł się, jakby to już się kiedyś działo, jakby był już świadkiem identycznych wydarzeń i na własne oczy widział upadek tej kobiety. Przekroczył pewnie próg, choć Paulina na wstępie powiedziała mu, że Tomek w nocy wyjechał.

– Długo zamierzacie to jeszcze ciągnąć? – zapytał wprost.

Nic mu nie odpowiedziała. Uruchomiła ekspres, zrobiła dwie mocne kawy.

– Zapomniałam, że unikasz kofeiny. – Wylała kawę do zlewu i sięgnęła po drewnianą skrzynkę z herbatami. – Czarna? Owocowa?

– Wszystko jedno. – Zirytowany machnął dłonią. – Dzieci w szkole?

Spojrzała na zegarek. Było po siódmej rano.

– Zaraz ich zawiozę.

– Zawieziesz? – nie dowierzał.

– A czemu nie? – Uśmiechnęła się i zarzuciła kosmyk czarnych jak smoła włosów za ucho.

– Bo jesteś pijana.

– Lampka wina. Pół godziny i...

– Ja ich zawiozę – zobowiązał się i sięgnął po cukier. Przez moment się zawahał. Spojrzał na bratową, opierającą się o kuchenne szafki. – Słodzisz? – spytał z dziwnym błyskiem w oczach.

– Nie – odpowiedziała, zdziwiona jego zachowaniem.

– Tak właśnie myślałem – szepnął, bardziej do siebie niż do niej. – Nieważne czy zaczynasz dzień od lampki wina czy od łyku denaturatu. Jeśli tak zaczynasz dzień, to coś jest nie tak, Paulina. I zarzuć coś na siebie zanim dzieci wstaną. No chyba, że już się znudziłaś i nie chcesz ciągnąć tego teatru dalej. – Utkwił wzrok w fioletowym sińcu, który zdobił przód jej lewego uda.

– Nie rób ze mnie alkoholiczki.

– Ofiary mojego brata też nie? – odbił piłeczkę.

Paula przez chwilę chciała zaprzeczyć, wyjaśnić, że Tomek jej nie bije, że Piotrek wysuwa za daleko idące wnioski. Zrezygnowała jednak z tego pomysłu.

– Też nie – odpowiedziała z pewnym siebie, choć zachodzącym alkoholową mgłą, wzrokiem.

– Dobrze. Zatem oboje jesteście katami własnych dzieci. – Wstał i chciał iść zbudzić dziewczynki, ale Paulina zatrzymała go słowami:

– Tomek nie bije dzieci!

– Pewnie, że nie. One by się mogły komuś poskarżyć. Ty milczysz. Oboje jednak jesteście katami własnych dzieci. Po równi miażdżycie im psychikę.

– Wyjdź z mojego domu – zażądała bez zbędnego krzyku.

– Wyjdę – zapewnił. – Odwiozę dzieci. Ty w tym czasie odeśpisz, wytrzeźwiejesz.

– Wyjdź, teraz! – uniosła się.

– I wezwij policję? – rzekł pytająco. – Jesteś pod wpływem większym niż jedna lampka wina.

– Nie życzę sobie byś...

– Ja też wiele rzeczy sobie nie życzę. – Wzruszył ramionami i zrobił gest rękoma wskazujący na bezradność. – A jednak się dzieją – dodał.

Paulina nie lubiła, gdy Piotrek przychodził, bo nawet gdy milczał, to wzrokiem zdawał się oceniać. Nie chciała być oceniana, nie pod takim kątem.

Poszła ubrać Julka i ledwie przykucnęła przy łóżku, rozwijając skarpetki jednocześnie, a już musiała się podtrzymać, by nie upaść na tyłek. Zakręciło jej się w głowie.

– Pamiętam jak matka kiedyś była w zbliżonym stanie do twojego. Założyła Tomkowi prawy but na lewą nogę. – Stał w drzwiach, wsparty o futrynę. – Dziewczynki robią sobie śniadanie. Idź się położyć, ja go ubiorę. Później zatrzasnę drzwi – zapewnił.

Miała dość. Dość jego towarzystwa, dość obecnego dnia, momentami nawet dość życia. Kłamstwem byłoby powiedzieć, że żyła tylko dla dzieci. Żyła też dla Tomka, dla dobrobytu, dla wspólnych, rodzinnych kolacji, samotnych wyjść z mężem do teatru czy na spacery. Bywały chwile, gdy szczerze go nienawidziła i momenty, gdy nie wyobrażała sobie bez niego życia. Wtedy uświadamiała sobie, że przez te wszystkie lata, niezauważalnie, w pełni się zaangażowała. Wzbraniała się od tego. Gdy go poznała zdawała się chłodno kalkulować, myśleć o przyszłości, nie kierować się sercem. Po tych wszystkich wspólnych latach nie było to już jednak kalkulacją. Było przyzwyczajeniem i w końcu była zmuszona przyznać sama przed sobą, że było też kochaniem.

Jeszcze raz chciałbym wszystkich zaprosić do TwojejOdskoczni. Publikujemy tam grupowe opowiadania, poradniki, samouczki, recenzje. Na chwilę obecną możecie tam przeczytać pierwszą część opowiadania „Honor i respekt”, a jeszcze dziś pojawią się tam „Miejskie opowieści” (dawna „Otchłań szarości”). Tych, którzy nie znają bądź nie pamiętają „Miejskich...” zachęcam do obejrzenia poniższego teledysku zapowiadającego. Ja na dziś się z Wami żegnam, ale w nocy powrócę. Zamierzam w końcu zabrać się do odpowiedzenia na Wasze komentarze. Być może wyjdzie nam z tego jakaś ciekawa konwersacja.