#62 – „Paulina” – Rozdział 36

„Telefon po pomoc”

Życie Bordychów układało się w wyjątkowo kolorowe, radosne barwy. Całe mieszkanie zostało udekorowane balonami, a na wielu z nich widniał napis „Roczek Emilki”. Mała biegała między przybyłymi gośćmi, krzesłami i nowymi zabawkami, często jeszcze zapakowanymi w kartony i owiniętymi w kolorowe papiery. Z radością też chwyciła długopis, gdyż ten najbardziej przypadł jej do gustu ze wszystkich rozłożonych przedmiotów.

– Na co jest długopis? – dopytywał Tomek.

– Nie wiem, może zostanie pisarką – odpowiedziała Iwona, sadzając wnuczkę na swoich kolanach. Odebrała jej długopis, gdyż wsadzała go do buzi i obawiała się, że może wyrządzić sobie nim krzywdę.

– Albo po prostu będzie się dobrze uczyła – dopowiedziała Paulina, podchodząc do siedzącego męża. Od tyłu otuliła go rękoma i musnęła w policzek. – Oby, ale jeśli nie to ty będziesz chodził na wywiadówki. – Przeczesała dłonią po jego włosach i doszła do wniosku, że pogłębiają mu się zakola. Sama także się zmieniła i miała tego świadomość. Była znacznie grubsza niż w dniu, w którym pierwszy raz się spotkali. W drugiej ciąży, w wyniku ciągłego leżenia, przytyła znacznie więcej niż w tej pierwszej, a kilogramy te gubiła znacznie wolniej.

– A jak z waszą szkołą? – dopytywała Iwona.

– Ja będę powtarzała semestr kursu, chyba że jednak zdecyduję się na studia, a Tomek, nie wiem jakim cudem, zdał.

– Kiedy ty chodziłeś do szkoły? – zdziwiła się Natalia.

– Wcale nie chodził. Wpisali mu obecności w zamian za prezentacje, które ja robiłam. Prace semestralne też ja mu pisałam. Jedynie egzaminy sam zaliczył – odpowiedziała Agata. – Kiedy ją w końcu ochrzcicie? – dopytywała, mając świadomość, że to ona będzie chrzestną Emilki.

– Ochrzcimy je razem – zadecydowała Paula, bo wcześniej oboje nie mieli do tego głowy, ale teraz doszła do wniosku, że podwójny chrzest był najlepszym wyjściem.

– Może na święta – gdybał Tomek. – Jakoś przed Wigilią – dodał i wstał, by zerknąć do stojącego pod ścianą wózka. Tak jak się spodziewał, Amelka nadal spała. Drzemek dziewczynki nie dało się zakłócić niczym. Nie przeszkadzały jej rozmowy, głośna muzyka ani goście. Jeśli poczuła się znużona, to po prostu zasypiała, nie zważając na nic ani na nikogo.

– Dobrze wam się chowa – zauważyła Aga. – Prawie wcale nie płacze.

– Tylko, gdy woła jeść – odparła Paula, delikatnie się przy tym śmiejąc. – Ale faktycznie... odpukać, ale jak na razie nie ma żadnych kolek, w nocy budzi się raz, o trzeciej, jak w zegarku i nie trzeba jej ciągle nosić na rękach. Przy Emilce, to po prostu anioł, a nie dziecko.

– To dobrze, należy wam się trochę wytchnienia. – Michał podszedł do męża Pauliny i przez jego ramię zerknął na dziewczynkę. – Do Pauliny jest podobna – stwierdził. – Emilka taka mieszana, a ta to czysta Paulina.

– Ja bym chciał, by już się obudziła – zamarudził Bartuś. – Powoziłbym sobie ją.

– Oj nie! Żadnego lulania! – wykrzyknęła szybko Paulina. – Jak chcesz ją powozić, to będziesz musiał iść z nami na spacer. Wozimy ją tylko na dworze.

– To będę woził na dworze. – Stanął na palcach i wejrzał na malutką kuzynkę. – Chyba otwiera oczy! – ucieszył się.

Amelka jednak tylko zamrugała jednym okiem, zamlaskała usteczkami i odwróciła głowę w drugą stronę. Postanowiła pospać jeszcze trochę.

– Leniwa jest – skomentował Tosiek. – Mogę pomóc Emilce rozpakować prezenty?! – dopytywał bardzo głośno. Szczerze to już mu się nudziło siedzenie przy stole z dorosłymi. Chciał się czymś zająć, w czymś pomóc.

– Pewnie, że tak – zachęciła go Paulina, sama siadając na dywanie i przywołując Emi do siebie. – Zobaczymy najpierw, które pudełko? To największe?

Emilkę średnio interesowały kolorowe papiery i pudełka. Cieszyły ją dopiero wydobyte z nich zabawki, zwłaszcza te, które najgłośniej hałasowały, takie jak podświetlany, grający bębenek i dziecięcy keyboard.

Impreza zakończyła się z powodu później godziny i tego, że solenizantka poszła już spać. Pomimo tego Iwona zdecydowała się zostać u córki i zięcia, by pomóc im posprzątać. Wynosiła talerze do kuchni, gdzie Paulina strącała resztki do kosza na śmieci i wkładała naczynia do zmywarki. Tomek w tym czasie zajął się zbieraniem do worka wszystkich śmieci oraz składaniem kartonów. Poupychał też zabawki w jednym kącie w salonie, choć mógł je już wynieść do pokoju dziecięcego, ale nie chciał budzić śpiącej tam Emilki. Mała Amelka w tym czasie nie spała, leżała w nosidełku postawionym na środku kuchennego blatu. Spokojnie wszystko obserwowała, bez większego marudzenia, jakby lubiła patrzeć na krzątaninę innych i przysłuchiwać się ich rozmowom.

– Następnym razem zdecyduję się na imprezę poza domem – stwierdziła Paulina.

– Sala by was dużo więcej wyniosła – napomknęła Iwona, wkładając zmyte sztućce do szuflady.

– Nie chodzi o pieniądze, mamo. Wolę zapłacić i mieć z głowy to całe szykowanie i późniejsze sprzątanie. Nie cierpię tego.

– Nigdy nie lubiłaś ani gotować, ani zmywać.

– Nawet kurzy ścierać nie lubiłam – przypomniała Paula.

– I nadal nie lubisz – wtrącił się Tomasz, jednocześnie przekraczając próg kuchni. Zaszedł żonę od tyłu i pochwycił ją w pasie. – Takie rzeczy robisz ot święta, podobnie jak odkurzasz, trudno się nie natknąć na sierść kota, wala się wszędzie.

– Puść mnie – zadecydowała nagle, choć wcześniej zdawała się rozpływać w jego objęciach. Szybkim gestem zdjęła dłonie męża ze swojego brzucha.

– Czyli standardowo, powie ci się coś co uważasz za niemiłego i jest foch – podsumował.

Iwona choć nie chciała, to lekko się uśmiechnęła. W duchu uznała, że Tomek miał rację, bo Paulina od najmłodszych lat uwielbiała słuchać na swój temat, ale jedynie pochlebstw. Wszelka krytyka doprowadzała ją albo do łez, albo do tupania nogami, a w późniejszym okresie do wyjścia ze znajomymi w akompaniamencie zatrzaskiwanych z hukiem drzwi.

– To było stwierdzenie, powiedziałem tylko jaka jesteś, nie krytykowałem – starał się wybronić, jednocześnie zaczepiając miesięczną córeczkę, która zdawała się uśmiechać na jego widok.

– Mam powiedzieć jaki ty jesteś? – odbiła piłeczkę, zakładając ręce na biodra. – Mam podsumować przy matce twój despotyczny charakter i to, że taki milutki i pomocny, to jesteś tylko przy ludziach, bo normalnie to wracasz do domu, palisz papierosa na balkonie i czekasz aż ja ci podam kolację, bo sam sobie nawet nie zrobisz kanapki?! – zapytała, nieco podnosząc przy tym głos.

– Umiem zrobić sobie kanapkę, ale ja pracuję – przypomniał. – Ty siedzisz w domu, więc chyba możesz...

– Siedzę w nim z dwójką małych dzieci, to też praca, więc chyba możesz – rzuciła zagniewana i wcisnęła w jego ręce kuchenną ścierkę. Pośpiesznie wyszła z kuchni, a po krótkiej chwili trzasnęła drzwiami od sypialni.

Emilka wystraszyła się huku, zapłakała.

– Brawo! Zdolna jesteś! – krzyknął Tomasz do żony i już miał udać się do płaczącej córki, ale Iwona, która od dłuższego czasu stała z boku i przysłuchiwała się ostrzejszej wymianie zdań między córką a jej mężem, go w tym ubiegła.

– Ja pójdę – powiedziała.

Okazało się, że Iwona udała się do pokoju wnuczki niepotrzebnie, gdyż Paulina już stała nad łóżeczkiem i uspokajała małą głaskaniem po głowie.

– Ma coraz więcej włosów, fajnie jej się kręcą – oznajmiła matce tylko po to, by ta zaczęła mówić właśnie o Emilce, a przy tym zapomniała o sytuacji, która wcześniej miała miejsce.

– Faktycznie, ma. A ty masz humorki i mam nadzieję, że nie jesteś znowu w ciąży.

– Nie mam humorków, to Tomek zaczął – odparła, ale widząc zaciekawioną minę matki, dopowiedziała – i nie jestem w ciąży. Popełniliśmy jeden błąd, a ty musisz ciągle krytykować.

– Nie krytykuję. Po prostu nie chcę byście w jedenaście lat dorobili się drużyny piłkarskiej.

– Spokojnie, dwójka nam wystarczy – warknęła nieuprzejmym tonem. – A jeśli uznamy, że nie, to nie będzie to twoją sprawą i nie będziemy tego z tobą konsultować.

– Oczywiście, że nie. Mieszkanie jest prawie ogarnięte, z resztą poradzicie sobie sami, pójdę już do siebie.

Kiedy Iwona zaczęła się ubierać, Tomasz zaoferował się, że ją odwiezie. Jako jedyny nie wypił ani jednego toastu za zdrowie córki, skosztował jedynie kilka łyków wina do kolacji, więc nie obawiał się o to, że nie może prowadzić.

– Weź Amelkę z kuchni! – krzyknął do żony, jednocześnie otwierając drzwi. Odczekał jednak moment nim wyszedł, nasłuchiwał odpowiedzi, kroków lub czegokolwiek. – Co ona, nie słyszy? – zapytał retorycznie i sam pofatygował się z nosidełkiem do pokoju Emilki. Postawił je na komodzie i bez żadnego słowa wyszedł.

Odwiózł teściową pod sam dom. Na pożegnanie usłyszał od niej prośbę brzmiącą „nie kłóćcie się” i usprawiedliwienie „przecież oboje jesteście zmęczeni, powinno wam być szkoda energii na kłótnie”. Przytaknął niemo, jedynie ruchem głowy i tak zamierzając już zrobić swoje.

Ledwie wszedł do domu, nawet nie zdjął butów, a od razu skierował swoje kroki do sypialni. Zacisnął kilkakrotnie dłoń w pięść, starając się uspokoić. Zobaczył Paulinę z telefonem w dłoni. Nawet nie zwracała na niego uwagi, choć wiedziała, że już wrócił. Domyślił się, że pisała do kogoś wiadomość. Przeszło mu przez myśl, że może się na niego skarżyć, nie lubił tego. Zrezygnował z wcześniejszego zamiaru i nie chciał już się awanturować z żoną. Wolał napić się coli i wypalić w spokoju papierosa. Poszedł więc do kuchni, bo nie chciał już marznąć na balkonie. Otworzył okno, by za bardzo nie nadymić i ogarnął wzrokiem pozostały bałagan. Zazgrzytał zębami. Ledwie odpalonego papierosa odłożył na brzeg popielniczki.

– Możesz dokończyć co zaczęłaś – powiedział, zaglądając do sypialni, i choć użył słowa „możesz”, to jego słowa wcale nie brzmiały jak pytanie. Nie były też prośbą. Były czymś na wzór polecenia, a nawet rozkazu.

– Ty możesz to zrobić – odparła, rzucając mu przelotne spojrzenie. Potem ponownie zajęła się komórką.

Niespodziewanie wyrwał ją jej z rąk. Przeczytał ostatnią wiadomość i kilka poprzednich.

Paulina chciała zaprotestować, ale widząc jego stan, postanowiła milczeć. W jej oczach był specyficznie nerwowy, zupełnie tak, jak przy tych wszystkich razach, gdy podniósł na nią rękę. Sprawił, że nieprzyjemne wspomnienia powróciły.

Odrzucił telefon na łóżko i pochylił się do żony. Zacisnął żelazny uścisk na jej ramieniu.

– Tomek... – zdążyła tylko powiedzieć chcąc go powstrzymać.

Zdawał się tego nie słyszeć.

– Aż tak ci, kurwa, źle!? – zapytał, krzycząc.

Tak naprawdę to już nie rozchodziło się tylko o to co napisała na jego temat Agacie. Bardziej zły był za to, że w tajemnicy przed nim utrzymywała kontakt z Norbertem. Nie pytał jak długo to trwa, właściwie nic na ten temat nie mówił. Uderzył. Policzek nie był mocny i jakby po chwili sam doszedł do tego wniosku, zdecydował się poprawić, tym razem o wiele mocniej.

Tym razem ból nie nadszedł chwilę po uderzeniu. Nie było charakterystycznego, wcześniejszego pieczenia. Zabolało od razu.

Tomek sam zdawał się być przerażony siłą ciosu, pomimo że to on go zadał. Zwolnił uścisk i nim powiedział cokolwiek, nim głębiej zaczerpnął oddech, Paulina była już po drugiej stronie łóżka z komórką w dłoni. Wybiegła z sypialni i choć rzucił się za nią, jakby wiedział co jej chodziło po głowie, to nie zdążył jej dogonić. Zamknęła się w łazience, a on mógł się jedynie do niej dobijać.

Chwilę się wahała. Dwa razy wybierała numer i szybko się rozłączała. Za trzecim zdecydowała się poczekać aż ktoś odbierze.

– Maż mnie uderzył – powiedziała jako pierwsze. – Nadal jest agresywny – dodała, słysząc jak walił obiema dłońmi w drzwi. Oparła się o nie i osunęła do samej podłogi. Zapłakała. Czuła jak jej policzek puchnie, słyszała krzyki Tomka, płacz dziewczynek. Usłyszała jednak też głos w telefonie, mówiący, by podała adres. – Bohaterów Westerplatte... – zaczęła i zamilkła. Zamknęła powieki, starając się stłumić własny szloch i zdusić wahania w zarodku. Dokończyła podawanie adresu i zapewniona o tym, że zaraz ktoś przyjedzie, rozłączyła się. Nie wiedziała tylko co robić dalej – czy czekać w zamknięciu, czy wyjść, stawić mężowi czoła i wraz z nim poczekać na przybycie policji. Martwiła się też o córki, choć podświadomie wiedziała, że Tomek nie byłby w stanie ich skrzywdzić.