#63 – „Zbrodnia w miasteczku” – Rozdział 9

„Tło codzienności”

Antonio i Jacopo dotarli przed dom. Jacopo zszedł z roweru i poprowadził go do komórki. Antonio postanowił ten kawałeczek jeszcze przejechać. Szkoda mu było rozstawać się z „nowym przyjacielem”, jak nazywał rower w myślach, więc głaskając go pieszczotliwie po ramie, mówił:

– Nie zdążysz się za mną stęsknić. Jeszcze rano, przed pójściem do szkoły tobą pojeżdżę.

Jacopo w odpowiedzi miał ochotę postukać się dłonią po czole, ale przypomniał sobie co powiedział na ten temat pan Pedro Rivera. Mężczyzna uświadomił chłopca w tym, iż w Hiszpanii ten gest wcale nie oznacza wytknięcia komuś głupoty, a jest nietypowym poklaskiem dla jego mądrości i inteligencji. Jacopo Antonia wcale nie uważał za mądrego i inteligentnego, zdecydował się więc na przewrócenie oczami i pogonienie go:

– Zamykaj szybciej!

– Gdzie wyście byli? – usłyszeli głos ojca, a następnie jego kroki.

Im Arturo był bliżej, tym bardziej Jacopo zdawał się sztywnieć i wrastać w ziemię. Nawet nie miał odwagi, by się odwrócić i upewnić jak blisko znajduje się ojciec. Antonio natomiast operował przy kłódce, ale ta jak zwykle nie okazywała mu posłuszeństwa. Złościł się już bardzo i kręcił kluczem we wszystkich możliwych kierunkach, nerwowo, chaotycznie.

Arturo wyciągnął dłoń przed siebie, będąc już na tyle blisko Antonia, by ten mógł dostrzec ten gest. Chłopiec jednak z uporem dalej próbował zamknąć komórkę samodzielnie, byleby nie musieć oddawać tacie klucza, w obawie, że jak ten go weźmie w swoje łapska, to wcale tak szybko nie odda, a on obiecał rowerowi, że jeszcze rano się na nim przejedzie. Chciał dotrzymać tej obietnicy.

– Antonio – wypowiedział melodyjnie Arturo, kładąc przy tym dłoń na ramieniu syna.

– Ja sam, sam. Ja sam – odparł pośpiesznie dziesięciolatek i w tym momencie kłódka ustąpiła, klucz się przekręcił, a komórka została zamknięta. – Mówiłem, że ja sam – dopowiedział, wykrzywiając usta w cwaniackim uśmiechu i wkładając klucz do kieszeni.

– A ja mówiłem, że do końca ulicy i z powrotem, a was prawie godzinę nie było.

Antonio zmarszczył nos i to na tyle mocno, że brwi niemal się dotknęły. Bardzo nie podobało mu się to co tata opowiadał. Wiedział, że musi szybko coś wymyślić i gdy wpadła mu do głowy idealna wymówka, to wystrzelił brwiami do góry, a zębami przygryzł dolną wargę.

– Ale nie mówił tata, że raz do końca ulicy i z powrotem.

Arturo przymknął na chwilę oczy. Faktycznie, tego nie mówił, a tak naprawdę nie wyglądał przez okno i nie sprawdzał czy chłopcy pojechali gdzieś dalej. Wcisnął palce, za wyjątkiem kciuków, do kieszeni i wskazał głową, w którą stronę powinni się wszyscy udać.

– Pomożecie mi przy kolacji – uprzedził.

– A co się stało mamie? – zapytał przejęty Jacopo.

– Nic. A co się miało stać? – odpowiedział synowi pytaniem na pytanie.

– No bo to nie jest normalne, że tata będzie robił kolacje. Tata w ogóle potrafi?

– Właśnie, bo jestem bardzo głodny i nie chciałbym dostać niedobrej kolacji – wtrącił się Antonio, szczęśliwy z tego powodu, że klucz bezpiecznie spoczywał w jego kieszeni.

– Potrafię – zapewnił. – Przynajmniej kiedyś potrafiłem – dodał już znacznie ciszej, niemal jakby mówił do samego siebie.

– Ale z mamą wszystko dobrze? – upewniał się Jacopo, wpuszczając Antoniego jako pierwszego do domu. – Nie jest chora?

– Nie, tylko zmęczona. Potem do nas zejdzie. A ty. – Wskazał brodą na młodszego z synów. – Odwieś ten klucz byś go czasami nie zgubił.

– Nie zgubię – zapewniał.

– Ale w tej komórce są też inne rzeczy, nie tylko rowery. On może mi być potrzebny, gdy ciebie nie będzie w domu.

– A mnie, gdy ciebie – trwał przy swoim Antonio.

– Zaraz ci dam w ucho. Powiedziałem odwieś, to odwieś! – krzyknął, wskazując dłonią na mały wieszak, przytwierdzony do drzwi.

Antonio wyjął klucz z kieszeni i już prawie odwiesił go na haczyk, jednak w ostatniej chwili się zawahał.

– A jak ktoś ukradnie? On tutaj nie jest tak całkiem bezpieczny.

Spojrzał przez ramię na ojca, ale widząc jego niezadowoloną minę zrezygnował z dalszych dyskusji.

– No dobrze, dobrze, odwieszę. Widzi tata? Odwiesiłem. – Odsunął się od drzwi i nim udał się do kuchni, to jeszcze kilkakrotnie spojrzał na przedmiot, którego został pozbawiony. Zastanawiał się czy nie wykorzystać chwili kiedy nikt nie patrzył i nie wsadzić klucza z powrotem do swojej kieszeni. Wiedział jednak, że wszyscy od razu domyślą się, że to jego sprawka i przez to będzie narażony na nieprzyjemności. Postanowił więc nie zabierać klucza z wieszaka, ale go pilnować, by czasami nikt go nie wziął i nie ukradł rowerów.

Do kuchni wszedł wolnym krokiem. Nie czuł się tam szczególnie dobrze, gdy trzeba było w czymś pomagać. O wiele bardziej wolał zasiąść przy stole przykrytym serwetą w kratę i zajadać się tym co przygotowała mama. Zdecydował się więc na cichą obserwacje i nierobienie niczego dopóki ojciec go o to nie poprosi. Patrzył jak Jacopo napełniał duży garnek wodą, a tata odpalał palnik, by potem postawić na nim ten duży gar z wodą. Zaciekawiony był co takiego będą jedli na tę kolację. Miał cichą nadzieję, że to nie będzie sama woda z solą, zakropiona odrobiną oliwy. Nieco się uspokoił, gdy został poproszony o wyjęcie makaronu z górnej szafki, choć wcale mu się nie podobało to, że to właśnie jego wykorzystano do tego zadania. Wyciągnięcie makaronu z szafki wcale nie było takie proste jakby się mogło wydawać, zwłaszcza, gdy nie było się tak wysokim jak dorośli. Musiał przysunąć sobie krzesło, wdrapać się po nim na blat, a potem jeszcze stanąć na palcach, gdyż ktoś był na tyle złośliwy, by makaron postawić na najwyższej z półek.

Kiedy Antonio podawał makaron Jacopowi, przy tym namawiając brata do tego, by to lepiej on wsypał go do wody, Arturo zajmował się krojeniem żółtej i czerwonej papryki, a Sylvia, wsparta o futrynę, obserwowała wszystko w milczeniu.

– Dlaczego ja? – dopytywał Jacopo.

– Bo ty lepiej dostrzeżesz, gdy ta woda zacznie bąbelkować.

– Jeszcze trochę nie zacznie – wtrącił się do rozmowy synów Arturo i po pokrojeniu papryki i przesypaniu jej do miseczki zaczął krzątać się po kuchni, zaglądając do niemal każdej szafki.

– Szukasz czegoś? – zapytała Sylvia, czym zdawała się wystraszyć męża.

Arturo złapał się za klatkę piersiową, wziął głębszy oddech i dopiero podniósł się z kucek.

– Myślałem, że śpisz. Nie chciałem cię budzić.

– A ja myślałam, że nie umiesz gotować.

– Bo praktycznie nie umiem, ale jak każdy rodowity Włoch, potrafię zrobić spaghetti.

– No proszę. Nie umiesz zaparzyć kawy, nigdy nawet wody nie zagotowałeś, a umiesz przyrządzić spaghetti. – Usiadła na krześle i z nieprzystępną miną wpatrywała się w małżonka.

– Chcesz się pokłócić? – zapytał w taki sposób, jakby nie rozumiał jej intencji.

– Nie, w życiu. Jeszcze byś zrezygnował wtedy z gotowania, a taki wyjątek warto zobaczyć. W ogóle, miałam wykąpać Mattea, bo położyłeś go do łóżka umorusanego, jakby nie wiem co robił, ale zmieniłam zdanie. Wolę tu zostać, bo mogę drugi raz takiego widoku nie zastać, szkoda przegapić. – Poprawiła się, by siedzieć wygodniej i założyła nogę na nogę.

– Dobra, wystarczy! – uniósł się. – Zrozumiałem aluzję. – Zaśmiał się zwycięsko, pomimo że wewnętrznie mógł czuć się tylko przegranym. Odnośnie takiej wymiany zdań, nie miał z żoną żadnych szans. – Powiesz mi gdzie jest...?

– Gdybyś częściej bywał w kuchni, to byś wiedział – odpowiedziała pośpiesznie, nim zdążył dokończyć pytanie.

– Sylvia! – warknął.

– Dobrze, już dobrze. Przestaję ci dokuczać. Czego szukałeś?

– Korbki albo chociażby tego mojego noża.

– Korbki?

– Tak, korbki, takiej do mielenia mięsa. – Pokazał dłońmi o co mu mniej więcej chodzi. – A jak jej nie ma, to chociaż powiedz mi gdzie jest mój nóż, bo tylko nim dam radę pokroić na drobne kawałki. Każdy inny jest tępy.

– Bo miałeś je naostrzyć – nie omieszkała wypomnieć. – Maszynka do mielenia jest w dolnej szafce, tej po lewo. – Ledwie powstrzymała śmiech na wspomnienie, że mąż tę maszynkę nazwał „korbką”.

– A mój nóż? – dopytywał, przyczepiając maszynkę do blatu. Chwycił Antonia za ramię i nakierował na szafę kuchenną, którą wszyscy domownicy nazywali spiżarnią. – Wyjmij z osiem pomidorów.

Antonio spełnił prośbę ojca i miał nadzieję, że ten dalej nie będzie kazał mu nic z tymi pomidorami robić. Jego nadzieja została spełniona, ale nie do końca, gdyż kolejna prośba dotyczyła wstawienia czajnika na palnik, bo ojcu do czegoś potrzebny był wrzątek.

– Wiesz o jaki nóż mi chodzi? O ten co nim zawsze ryby skrobałem i łeb im ucinałem – nie odpuszczał Arturo.

Sylvia za rybami nigdy nie przepadała i tyczyło się to zarówno ich łowienia, zabijania, patroszenia, jak i jedzenia, ale pomimo tego doskonale wiedziała o jaki nóż mężowi chodzi. W odpowiedzi wzruszyła ramionami i pokręciła głową.

– Może za szafkę wpadł – odpowiedziała. – Przydałoby się wino. – Poprawiła drugie z krzeseł, by móc na nie założyć nogi. Dzięki temu było jej jeszcze wygodniej. – Najlepiej czerwone, słodkie.

Arturo właśnie skończył mielenie mięsa. Wrzucił je na patelnie i nim odpalił palnik, to dodał jeszcze odrobinę oliwy. Jacopowi nakazał pilnować, by się nie przypaliło, a Antoniowi mieszać makaron, by nie przykleił się do dna garnka. Sam miał w planach zabrać się za wyparzenie, obranie i pokrojenie pomidorów, ale nim się do tego zabrał, to opłukał ręce pod kranem, wytarł je w ścierkę kuchenną i udał się do salonu po kieliszek i karafkę.

– Nie mam pojęcia czy wziąłem słodkie, czy wytrawne – uprzedził, wręczając żonie kieliszek wprost do dłoni, a potem napełniając go do połowy. – Na zdrowie – dodał, głęboko wpatrując się w jej oczy.

Antonio podszedł do nich, by zabrać jedno z krzeseł. Był zmuszony na nim stanąć, by dosięgnąć do garnka z makaronem. Mieszał w nim intensywnie drewnianym widelcem przeznaczonym do nakładania sałatki.

– To kiedy się nauczyłeś przygotowywać spaghetti? – wypytywała Sylvia męża, mając świadomość, że kiedy był mężem Glorii, do kuchni nie zaglądał właściwie nigdy. Zawsze czekał w salonie aż obiad i wszelkie inne posiłki zostaną mu podane.

– Za młodzieńczych lat – odpowiedział całkiem szczerze i przypomniał sobie moment łudząco podobny do obecnego. Wtedy także obierał i kroił pomidory, a piękna kobieta piła wino, siedząc wygodnie na jednym krześle, z nogami założonymi na drugie. Ona także powątpiewała w jego zdolności kulinarne.

– Myślałam, że bogate dzieciaki nie gotują – mawiała.

– Zgadza się. We Włoszech miałem służbę – odpowiadał z lekkim uśmiechem przygnębienia.

– Nie boisz się, że ojciec cię wydziedziczy za ten kaprys? – pytała. Dopiero wtedy dostrzegł, że wstała z krzesła i trzymała w dłoniach jego szkicownik. Zrozumiał więc, że mianem „kaprysu” określała projekty.

– A ty, nie boisz się, że mąż złoi ci skórę za ten kaprys? – podkreślił ostatnie dwa słowa i wskazał obiema dłońmi na siebie.

– Mój mąż to dobry człowiek, ale nie jest brutalny. Wybaczyłby mi wszystko, nawet zdradę.

– Wyczuwam nutkę smutku w tym zapewnieniu.

– Nigdy nie umiał o mnie zadbać, nie umiał za mną szaleć. Przez lata był dobrym mężem mężem, stał się dobrym ojcem, ogólnie dobrym człowiekiem, ale przy tym bardzo zobojętniałym kochankiem.

– A ja? Kim jestem dla ciebie ja? – Przyglądał jej się, gdy odrzucała szkicownik na stół i chwytała za kieliszek. Lubił obserwować, gdy oplatała jego brzeg pełnymi ustami.

– Trofeum – odpowiedziała prosto z mostu, z bardzo łobuzerskim uśmiechem. – Ciężko sprawić byś dokończył dzieła. Jesteś wyzwaniem.

– Nie chcę w Hiszpanii zostawić bękarta.

– Nie zostawisz, to nie są moje dni.

– „Te dni” lubią spłatać figla, Claritto.

– Patrz, zapomniałam, że studiowałeś medycynę. – Uśmiechnęła się. Zawsze się szczerze uśmiechała, gdy nazywał ją Clarittą.

– Studiowałem prawo, choć ojciec wolał bym wybrał medycynę, chciał bym kontynuował rodzinną tradycję – sprostował.

– Nie będę cię kłopotała obowiązkiem płacenia na mleko i pieluchy. Jakby coś poszło nie po mojej myśli, to mój mąż wychowa to dziecko – zapewniała. – Zdradzisz mi kiedyś czemu zwracasz się do mnie Claritta? Nie mam na imię Clara.

– Wiem. – Zaczesał kosmyk jej gęstych włosów za ucho, ale ten niesfornie znowu się uwolnił i opadł na policzek. – Clara, by do ciebie pasowało. Kojarzy mi się z kobietą pewną siebie, swej zmysłowości, z typem uwodzicielki, z pięknem. – Wtedy połączył swoje usta z jej ustami, tak jak czynił wielokrotnie, tak jak czynił od ponad dwóch tygodni za plecami swojego szefa, nawet w jego zakładzie krawieckim. Posadził ją na kuchennym blacie, zupełnie tak jak sadzał ją wcześniej na biurku należącym do jej męża.

– Tato, tato, bo chyba się przypala! – krzyczał Jacopo i tym wyrwał ojca z rozmyśleń o dawnej przeszłości, o czasach, gdy jeszcze był kawalerem i pełnym marzeń młodym chłopcem.

– Nic się nie przypala – uspokajał, wkrawając pomidory prosto na patelnie i zalewając je odrobiną wody. Potem do tego wszystkiego dodał jeszcze paprykę i wsypał odrobinę przypraw. – Możesz obudzić Mattea, za chwilkę będzie gotowe – polecił Sylvii i zabrał się za ścieranie żółtego sera na tartce.

Blondynka odłożyła kieliszek na blat, więc skorzystał z niego, poczynił kilka łyków. Kiedy myślał o swojej pierwszej kobiecie, zawsze robiło mu się sucho w ustach i duszno w klatce piersiowej, zupełnie tak jakby jednocześnie żałował, ale też pragnął cofnąć czas tylko po to, by poczynić w nim dokładnie to samo co poczynił przed laty, pomimo że teraz już znał konsekwencje tamtejszej namiętności.

Hadrian obudził się w małżeńskim łóżku, przy żonie. Butów co prawda nie miał na sobie, ale z pozostałej odzieży zdjął jedynie marynarkę, pozostając w koszuli i spodniach, które opuściły się do połowy pośladków. Szybko przypomniał sobie dlaczego tego dnia nie miał przy nich paska.

Spojrzał na Clarę. Ciągle spała. Oddychała płynnie, miarowo, spokojnie. Kiedyś uwielbiał na nią patrzeć, specjalnie budził się jakąś godzinę przed nią, by móc jeszcze trochę napawać się widokiem jej takiej bezbronnej, z rozrzuconymi na poduszce włosami, nierzadko z lekko rozmazanym makijażem, jeśli przed pójściem do łóżka nie zdążyła go zmyć. Najbardziej rozczulała go szminka, w kilku miejscach starta, której pozostałość z ledwością trzymała się na opuchniętych od pocałunków wargach. Uświadomił sobie, że tak było jeszcze przed dwoma dniami. Przełknął ślinę żalu za tamtymi chwilami. Tęsknił za tamtejszą atmosferą, ale wiedział, że nie może tego w żaden sposób okazać.

Wstał, wyjął z szafy rzeczy na zmianę i udał się do łazienki. Nie brał kąpieli, nie miał na to czasu. Jedynie szybko się obmył i przebrał. Kiedy wrócił do pokoju, Clara siedziała już na łóżku. Zaczesywała włosy do tyłu za pomocą dłoni.

– Nie musiałaś wstawać – powiedział, ponownie zaglądając do szafy, tym razem w poszukiwaniu kamizelki. Na marynarkę, jego zdaniem, tego dnia było stanowczo za ciepło.

Nie wiedziała jak ma się do niego odezwać, choć wiedziała co chce mu powiedzieć. Po tym wszystkim co miało miejsce, po prostu ciężko było jej skierować do męża jakiekolwiek słowa.

– Muszę iść do pracy – odparła cicho. Sama zdziwiła się faktem, że głos lekko jej drżał.

Hadrian zamknął szafę i odwrócił się do żony. Kamizelkę trzymał w dłoniach, kręcił między palcami jeden z jej guzików.

– To nie jest dobry pomysł – uświadomił sobie i szybko wypowiedział to na głos. – Lepiej żebyś przez kilka dni została w domu.

Clara zrozumiała jego intencje. Nawet na niego nie patrzyła, nie potrafiła. On za to przyglądał się jej i miała tego świadomość. Wiedziała też, że oczekuje przytaknięcia. Zebrała w sobie całą odwagę, by jednak rzucić mu przelotne spojrzenie i jednocześnie zapytać:

– Dlaczego?

Spuściła wzrok na podłogę, on także zdawał się oglądać swoje stopy.

– Bo nie chcę, by ludzie zaczęli gadać – odpowiedział szczerze. – Plotki na nasz temat ani mnie, ani tobie, nie przyniosą niczego dobrego.

– Wstydzisz się ludzi? – spytała w sposób bezczelny, lekko drwiący.

– Wstydzę się za żonę, dlatego zostaniesz w domu tak długo jak ci każę i nie próbuj ze mną dyskutować. – Nie czekał na jej odpowiedź, wyszedł z sypialni.

Na korytarzu na piętrze przywdziewał kamizelkę, na schodach siedziały dziewczynki i zajadały się bezami, które dzień wcześniej nakazały mu zakupić dla mamy. Już miał je zganić za opychanie się słodyczami przed śniadaniem, ale słowa Clary, skierowane do jego pleców, skutecznie odwiodły go od tego pomysłu i sprawiły, że to na niej skupił całą swoją uwagę. Ich spojrzenia ponownie się spotkały i znowu każde z nich opuściło wzrok na podłogę.

– Jeśli mam nie chodzić do pracy, to muszę pójść tam chociaż dzisiaj i powiadomić, że przez jakiś czas...

– Sam się tam udam. Podjadę jeszcze przed pracą – zapewnił. – Powiem, że jesteś chora.

– Mama jest chora? – podłapała szybko Aurora i zaczęła biec w kierunku Clary.

Amelia uczyniła dokładnie to samo.

– Nie jest chora, tylko się mocno potłukła – odpowiedział Hadrian i szczerze miał nadzieję, że córkom taka odpowiedź wystarczy, i że nie będą o nic więcej dopytywały.

Aurora jednak szybko zadała kolejne pytanie:

– A jak to się stało, tatko?

Nie wiedział jak z tego wybrnąć. Już chciał przepędzić dziewczynki na dół, na śniadanie, tłumacząc, że mama potrzebuje teraz spokoju. Niespodziewanie to Clara wybawiła go z opresji.

– Spadłam ze schodów. – Przykucnęła przy córkach, a gdy Amelia ją objęła, to lekko się skrzywiła pod wpływem nagłego bólu, ale pomimo tego nie odpędziła jej od siebie. – I właśnie dlatego zawsze na was krzyczę, gdy po nich biegacie – dodała, jednocześnie zaczesując włosy Aurory do tyłu. – Trzeba was uczesać. Przyniesiecie wstążki? – Bardzo chciała, by już nie pytały o nic więcej, tylko zachowywały się normalnie, tak jak zwykle.

Obydwie szybko pobiegły w kierunku swojego pokoju, a gdy Hadrian krzyknął, by nie biegały, to zatrzymała się jedynie Aurora, ale wcale nie po to, by przestać biegać, tylko by zmienić kierunek i ponownie dobiec do rodzicielki.

– Będziesz cały dzień w domu? – upewniała się dziewczynka.

– Tak. – Spojrzała na męża z wyraźną, jeszcze wciąż żywą pretensją jawiącą się w zielonych oczach. Zapewniła ponownie, ale jakby specjalnie tylko jego: – Nigdzie nie wyjdę.

– To nam zagrasz na fortepianie! – krzyknęła ucieszona Aurora. Szybko przekazała tę informacje siostrze, która dopiero co wyszła z pokoju, niosąc z sobą sporawych rozmiarów szkatułkę pełną kolorowych wstążek i ozdób do włosów.

Fortepian był kolejną rzeczą, która źle się Clarze kojarzyła. To w tamtym miejscu Hadrian uderzył ją po raz pierwszy. Dokładnie pamiętała smak tamtego policzka, głuchy dźwięk w uszach i żałosne brzmienie klawiszy, na które wpadła. Poczuła jak łzy cisną jej się do oczy, a Hadrian w tym czasie zachował się dokładnie tak, jakby przyszło mu na myśl to samo co żonie. Powiedział więc na głos, że musi już iść, że spieszy się do pracy, bo w takim momencie wygodniej było się wycofać, niż być obecnym przy żonie i córkach.

Adelaida wyjątkowo tego dnia wstała wcześniej i zjawiła się na śniadaniu. Należała do kobiet, które prawie nigdy nie wstawały przed południem, a tym samym nie miały zbyt wielu okazji, by zjeść pierwszy posiłek dnia ze swoimi bliskimi.

Marcos wydał się być zaskoczony jej obecnością. Przestał namaczać rogalika w gorącym kakale i z zaciekawieniem obserwował jak ojciec odkłada na bok gazetę. Spodziewał się, że jakoś powita matkę, że chociażby się uśmiechnie, ale ten najpierw spojrzał na opuszki palców, by upewnić się, że gazeta została dokładnie wyprasowana. Nie lubił gdy tusz plamił jego dłonie.

– Honorowe salwy są doprawdy niepotrzebne – rzekła Adela, odsuwając dla samej siebie krzesło. – Dobre maniery widzę, że także są zbędne w tym domu.

– Nie wiem w co grasz – zaczął Dorian i zajął się smarowaniem maślanej bułki – ale wiedz, że w tej grze nie stanę się twym partnerem ani tym bardziej twym przeciwnikiem. – Chwycił za porcelanową miseczkę, w której znajdowała się domowej roboty konfitura o smaku malinowym, nieprzypadkowo jego ulubionym.

– Mógłbyś dla mnie też taką przygotować. – Położyła łokcie na stole i splotła palce dłoni jak do modlitwy.

– Wera! – zawołał i pstryknął palcami.

Marcos i Adela z zainteresowaniem obserwowali jego poczynania, ale gdy zaczął zlecać służącej, by obsłużyła jego żonę, to Adelaida postanowiła przerwać tę farsę.

– Nie kłopocz się! – niemal krzyknęła na kobietę. – Potrafię zrobić to sama, jedynie chciałam, by mąż mnie zaczął choć odrobinę rozpieszczać, choćby drobnymi gestami.

– Po tym drobnym geście jakiego dokonałaś, to cud, że jeszcze mieszkasz w tym domu – rzucił gniewnie, ale bez podnoszenia głosu. Ponownie chwycił za gazetę, oznajmiając jej w ten sposób, że zamierza ją ignorować przez cały poranek, a być może nawet do końca życia.

– Dziw, że jeszcze jestem twoją żoną po tym czego nie byłeś w stanie dokonać – odbiła sprawnie piłeczkę i wyrwała gazetę z jego rąk. – Gdy jadasz z żoną i synem, to skoro nie chcesz zajmować się żoną, to chociaż zajmuj się synem, a nie prasą.

– Nieustannie się nim zajmuję! – podniósł głos.

– Nim? – nie dowierzała. – Marcosem – poprawiła męża szybko. – Ma na imię Marcos, zapomniałeś? Dokładnie tak samo jak twój ojciec.

– Sama mu takie imię nadałaś. Nie nalegałem – przypomniał, przybierając twarz w złośliwy uśmieszek.

Adelaida odpowiedziała mężowi dokładnie tym samym gestem, także wykrzywiła usta w złośliwy uśmiech, starając się być w tym lepszą od niego.

– Widzę powiało miłością z samego rana – powiedziała Carlota, wkraczając do salonu. Powitała brata muśnięciem w policzek i zajęła miejsce obok bratanka. – Dużo mnie ominęło? – szepnęła do Marcosa.

– Zdaje się, że najlepsze – odpowiedział również szeptem.

– Jaka szkoda. – Wychyliła się po rogalika i podobnie jak dziesięciolatek zaczęła go namaczać w kakale, które już nieco wystygło, gdyż jak zwykle nie mogła zdecydować się jaki naszyjnik włożyć, by jednocześnie pasował do sukienki, jak i do dodatków takich jak buty i torebka.

– To ci kiedyś zejdzie z włosów? – zapytała bezczelnie Adela, mierząc szwagierkę od czubka głowy po czubki paznokci.

– Lubisz swoją naturalność, nie przeszkadza mi to, ale nie narzucaj tego samego innym.

– Uwierz, nie przeszkadzałoby mi to tak bardzo, gdybyśmy nie nosiły tego samego nazwiska.

– Ja je noszę od kołyski, a ty od jakiś... dziesięciu lat? – zgadywała.

– Dwunastu – poprawiła szybko Adela i przykryła swoją dłonią dłoń męża. – Kochamy się już od dwunastu lat.

– Nie dotykaj mnie! – wrzasnął i zabrał rękę tak szybko jakby dotyk żony go oparzył. – I obie przestańcie! – ryknął jeszcze donośniej. – Ani ja, ani Marcos, nie chcemy być świadkami tego przedstawienia – wyjaśnił.

– Twoja siostra zrobi przedstawienie, gdy wyjdzie na ulice z pomalowanymi na czerwono paznokciami i platynowymi włosami. Upodabnia się do tej dziwki twojego brata.

Na słowa matki Marcos wyraźnie się ożywił.

– A wiecie, że wujek pobił żonę!? – krzyknął, by dać radę przedrzeć się przez zaistniały gwar.

Wszyscy nagle zamilkli i wbili w dziesięciolatka zaciekawione spojrzenia.

– Coś ty powiedział? – upewniała się Adelaida, choć wcześniej dobrze usłyszała co jej syn wszystkim ogłosił.

– Że Hadrian pobił żonę – powtórzył blondynek.

– Pięknie, kolejny skandal – skwitowała Adela. – Powiesz mi kiedy on z łaski swojej przestanie nas pogrążać? – zwróciła się do męża.

– Najlepiej będzie kiedy jego o to zapytasz.

– Skoro nie potrafisz wpłynąć na brata, by zachowywał się jak na Alarcona przystało, to bądź łaskaw chociaż wpłynąć na ojca, by przed śmiercią wydziedziczył tego kundla i te jego dwie szczeniary.

– Tym akurat już się zająłem. – Sięgnął po gazetę i zwinął ją w rulon. Wstał z miejsca i zaszedł żonę od tyłu. Pochylił się, by musnąć ją w czoło, choć uczynił to bardziej z przyzwyczajenia, niż z faktycznej ochoty ofiarowania jej całusa. – Ojciec od zawsze był konserwatywny. Nie zostawi ani grosza w rękach kogoś kto nie spłodził syna. Pobicie Clary jest nam na rękę. Mamy przynajmniej pewność, że przez najbliższy czas nie powołają na świat męskiego potomka, a gdyby tak się jeszcze rozwiedli, to... – świsnął powietrzem między zębami.

– Ojciec nigdy, by mu tego nie wybaczył – dokończyła Carlota. Wstała i poklepała bratanka po ramieniu. – Współczuję ci, mały – szepnęła wprost do jego ucha. – Rodzice to ci się nie udali – dodała, by Marcos zrozumiał co takiego miała na myśli okazując mu współczucie.

Arturo obudził się później niż zwykle. Poprzedniego dnia specjalnie nie nastawił budzika. Chciał się wyspać, ale pomimo tego spodziewał się, że Sylvia zbudzi go na śniadanie. Zdziwił się więc, że nic takiego nie nastąpiło.

Zerknął w kierunku łóżeczka, gdzie mała Clara trzymała się barierek i w zabawny sposób przebierała nogami. Dziewczynka uśmiechała się do ojca, a on odwzajemniał ten uśmiech, ucieszony przede wszystkim tym, że małej tej nocy nie dokuczały zęby, przez co zbudziła się tylko raz, ale po przyssaniu się do cyca matki, szybko zasnęła ponownie.

– Matteo jeszcze śpi. Wykończyła go tak późna kolacja i prawie nocna kąpiel – oznajmiła Sylvia, będąc jeszcze za uchylonymi drzwiami. Popchnęła je i wkroczyła z dużą, drewnianą tacą, na której stały dwa kubki pełne kawy i szybkie śniadanie. Wiedziała, że Arturo nie wzgardzi jajecznicą, nawet jeśli nie dostanie do niej żadnego pieczywa. – Chłopcy kupią chleb w drodze ze szkoły.

Arturo się uśmiechnął, choć w głębi miał ochotę skrytykować żonę za kiepską organizację. Jajecznica jednak była jego ulubionym daniem, idealnym na początek dnia, dlatego w obawie, że mogłaby mu ją odebrać, postanowił przemilczeć to co mu się na język cisnęło.

– Muszę ci coś powiedzieć – zaczęła, sięgając po kubek. Wcześniej odłożyła talerzyk ze swoją jajecznicą na stolik nocny. Nie miała ochoty jeść, właściwie to nie była w stanie niczego przełknąć. Trzymała kubek w taki sposób, jakby chciała ogrzać nim dłonie.

Arturo przybrał poważną minę. Znał żonę już na tyle, by zdawać sobie sprawę z tego, że w taki sposób zachowywała się tylko wtedy, gdy obawiała się jego reakcji.

– Cokolwiek zrobiłaś, jestem twoim mężem, wybaczę ci – zapewnił. – Mogę się zdenerwować, różne rzeczy wykrzyczeć, ale lepiej bym wiedział od ciebie, a nie...

– Nie zrobiłam, tylko zrobiliśmy – przerwała mu szybko i obserwowała jak powoli otwiera usta, by powtórzyć po niej słowo „zrobiliśmy”. W jego przypadku jednak na końcu jawił się znak zapytania. – Spóźnia mi się już dwa tygodnie – dopowiedziała, sądząc, że tyle wystarczy, by zrozumiał.

– Co się spóźnia? – Spojrzał na nią podejrzliwie i dostrzegł niezadowoloną minę. – Chcesz mi powiedzieć, że jesteś w ciąży? – zapytał wprost.

Przytaknęła ruchem głowy.

– Chyba, nie mam pewności – odpowiedziała szczerze, bo dwutygodniowe opóźnienie w okresie wcale jeszcze nie musiało oznaczać, że powiększy im się rodzina.

– Pierwsza powinnaś wiedzieć – stwierdził. – W ogóle do tego nie powinno dość! – uniósł się nagle. – Mówiłem ci, że nie chcę więcej dzieci. – Wstał, nie zwracając uwagi na to, że talerz z jajecznicą poleciał na podłogę. Pośpiesznie zaczął ubierać bieliznę, następnie spodnie. – Gdyby Matteo urodził się dziewczynką, to Clary, by nie było – przypomniał.

– Gdyby to zależało ode mnie, to poprzestalibyśmy na Antoniu! – wykrzyknęła mu prosto w twarz. Wstała, odłożyła kubek na stół i postanowiła wypomnieć coś jeszcze. – To ty się zawziąłeś, by mieć za wszelką cenę córkę.

– Jeśli się ze mną nie zgadzałaś, to mogłaś powiedzieć cokolwiek i lepiej liczyć!

– Liczyć? Przy tobie i przy nich nie wiem kiedy jest początek tygodnia, a kiedy koniec. Wszystkie dni wyglądają tak samo, a ty mi mówisz, że...

– Że jesteś cholernie niezorganizowana! – wydarł się tak bardzo, że nawet Clarę przestraszył.

Mała zaczęła płakać, ale nikt z dorosłych nawet nie myślał o tym, by ją wziąć na ręce i uspokoić. Zajęci byli wzajemnym wrzeszczeniem na siebie.

W końcu Sylvia nie wytrzymała oskarżeń ze strony męża, gdyż w jej mniemaniu był winny zaistniałej sytuacji dokładnie na równi z nią. Chwyciła za kubek z bardzo ciepłą kawą i wylała całą zawartość na Arturo. Lekko go sparzyła, ale nie na tyle, by pozostały mu po tym blizny. Poczuła stalowy chwyt na nadgarstku i mocne szarpnięcie w dół. Nie miała siły z tym walczyć, więc opadła pupą na stojące za nią krzesło. Nie odzywała się ani słowem, a myśli biegały po jej głowie, jedna przy drugiej, sprawiając tym samym, że szumiało jej w uszach. Nabrała powietrza, wcześniej nieświadoma tego jak długo wstrzymywała oddech. Pierwszy raz od bardzo dawna widziała taki wyraz twarzy u własnego męża. Pierwszy raz od bardzo dawna naprawdę się obawiała jego reakcji.

– Powinienem ci dopierdolić tak mocno byś na dupie nie mogła usiąść – warknął niemal przez zaciśnięte zęby. – Myśl następnym razem, kurwa, co robisz, bo tylko to, że jesteś w ciąży mnie teraz powstrzymuje – dodał, zaciskając jedną dłoń na jej nadgarstku, a drugą na ramieniu tak mocno, iż miała pewność, że pozostaną jej po tym siniaki.