#66 – „Paulina” – Rozdział 37

„Wizyta policji”

Policja nie zjawiła się w mgnieniu oka, tak jak to pokazują na filmach. Do domowych awantur nie przyjeżdża radiowóz na sygnale. Paulina zdecydowała się więc pozostać w łazience aż do momentu, gdy usłyszy dzwonek domofonu. Tomek natomiast wybrał w tym czasie numer do brata, jednocześnie nosząc płaczącą Emilkę. Przytrzymywał telefon ramieniem i naprędce wyjaśniał jaka jest sytuacja.

– Przede wszystkim, bądź spokojny – to była jedna z wielu porad Piotra, ale jedyna jaka najbardziej utkwiła Tomkowi w pamięci. Postanowił się do niej dostosować.

Domofon w końcu zadzwonił i to Tomasz zwolnił blokadę. Kiedy Paulina wyszła z łazienki on już otwierał na oścież drzwi wejściowe do mieszkania.

Wkroczyło dwóch funkcjonariuszy – niewysoki, średniej budowy mężczyzna i drobna kobieta. Obydwoje w pełnym umundurowaniu oraz zielonych, odblaskowych kamizelkach. Emilce bardzo spodobały się te kolory, ucieszyła się na ich widok i nawet wyciągnęła rączki, by móc szarpnąć pana stojącego blisko jej taty za ubranie.

Policjanci przedstawili się stopniem oraz imieniem i nazwiskiem, po czym zapytali co się dzieje. Kobieta zagadnęła o balony, sugerując, że zapewne w mieszkaniu odbywała się jakaś impreza.

– Roczek córki – odpowiedział Tomasz. – To żona was wezwała.

– A więc macie państwo dzieci – wywnioskowała, teraz już mając pewność, że dziewczynka, którą Bordych trzymał na rękach jest córką jego i jego żony. – Jedno? Dwoje? – dopytywała.

– Dwoje. – Odstawił marudzącą Emilkę na podłogę, a ta podeszła do ściany z lustrem i zaczęła uderzać w nie dwiema otwartymi dłońmi. – Nie rób tak – zwrócił jej uwagę, a potem pochylił się i ponownie wziął ją na ręce. – Pójdziemy do pokoju – zapowiedział.

– To pani nas wezwała? – zapytał tym razem mężczyzna, wpatrując się w młodą kobietę.

– Tak – przytaknęła Paulina, wychodząc z oniemienia, bo choć to ona zawołała policję do mieszkania, to ciągle miała wrażenie, jakby to wszystko działo się poza nią, jakby było jakimś obrazem z telewizora, a nie jej życiem.

– Gdzie możemy porozmawiać?

– W pokoju – Wskazała dłonią kierunek do salonu. Sama po drodze weszła jeszcze na krótką chwilę do sypialni po szlafrok, gdyż zdała sobie sprawę, że ubrana jest jedynie w męską koszulkę i krótkie, damskie spodenki, w rzeczywistości bardziej przypominające majtki niż spodnie, a przynajmniej Tomek tak uważał.

– Proszę usiąść. – Tomek wskazał funkcjonariuszom na krzesła ustawione wokół rozłożonego stołu.

Zajęli miejsca i wzrokiem lustrowali pomieszczenie. W pokoju panował lekki rozgardiasz, ale był raczej typowym bałaganem jaki robią dzieci. Nie dostrzegali biedy ani zaniedbania. Było schludnie. Jedynie dwie butelki przykuły ich uwagę na dłużej, jedna do połowy pełna wina, a druga szampana.

– Pił pan? – zapytał policjant.

Tomek pokręcił głową.

– Nie, jedynie jeden toast – odpowiedział. – Niepełny toast. Odwoziłem potem teściową do domu.

– A pani? – skierował pytanie do Pauliny.

– A jakie to ma znaczenie? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, wyraźnie zbulwersowana.

– Spokojnie, to pytanie rutynowe.

– Kieliszek szampana i lampkę wina.

– I jednego drinka – śmiał wytknąć Tomek. – To nie pierwszy raz jak żona pije przy dzieciach – dodał szybko, sadząc, że tak przyjęta linia obrony uratuje jego skórę.

– Słucham? – Paulina nie dowierzała w to co słyszała, choć przypomniała sobie groźbę Tomasza, który kiedyś śmiało oznajmił jej, że jeśli wezwie policję, by się poskarżyć, to on udowodni jej nietrzeźwość. Sama nie uważała by miała problem z alkoholem. W rzeczywistości piła sporadycznie. – Policja tu jest przez to, że mnie uderzyłeś – przypomniała. – To ja ich wezwałam, nie ty, więc nie odwracaj teraz kota ogonem! – wykrzyknęła.

– Nie odwracam. Mówię jak jest! – uniósł się. – Odpowiadam tylko na pytania, skoro już urządziłaś tą szopkę.

Odruchowo chciała go poprawić, iż mówi się „tę szopkę”, ale ze zdenerwowania naszło ją zapowietrzenie.

– Uważa pan, że żona pije często? – postanowił dopytać funkcjonariusz.

Tomek spojrzał pierw na niego, potem na bawiącą się w basenie z kulkami Emilkę, a następnie na żonę. Spuścił wzrok.

– Nie – odpowiedział zgodnie z prawdą, bo nagle linia obrony, która wcześniej wydawała mu się być doskonałym pomysłem, kłóciła się z prywatnym poczuciem moralności i uczuciami jakie żywił do żony oraz córek. – To były jednorazowe sytuacje, raczej typowe. Małe piwo do pizzy, wspólnie po lampce wina do kolacji. Żona nie jest alkoholiczką, jeśli pan to sugerował. – Odsunął sobie krzesło i już miał na nim zasiąść, ale usłyszał kwilenie młodszej córki. – Ja pójdę – zaoferował się, co Paulinie było nawet na rękę, bo bardzo nie chciała zostawiać męża samego z policjantami, gdyż obawiała się, że mógłby ich jakoś udobruchać, a nawet przekupić.

– Wcześniej pod tym adresem nie było interwencji. Mieszkali państwo pod innym czy to pierwszy raz? – zapytała tym razem kobieta.

– Pierwszy raz – odpowiedziała Paula. – Pierwszy raz wezwałam policję – sprostowała, poprawiając sznurek od szlafroku.

– A wcześniejsze razy? – dopytywał tym razem mężczyzna. – Ma pani obdukcje z tamtych razów, jakiś świadków?

– Nie – pokręciła przy tym głową.

– Wie pani, że nie możemy go zabrać? – upewnił się i nim usłyszał odpowiedź, to postanowił wyjaśnić: – Mąż jest trzeźwy, nie ma pani dowodów, że stwarza zagrożenie, poza tym my sami potrafimy stwierdzić, że go nie stwarza, bo teraz nie jest ani nerwowy, ani agresywny.

– A to, że mnie pobił, to mało? – spytała ze łzami w oczach.

– Ma pani więcej siniaków czy tylko ten na twarzy?

– Tylko ten.

– A więc nie pobił, a uderzył, bo zakładam, że to był cios z otwartej dłoni.

– Czyli jakbym była cała sina, to wtedy dopiero byście ruszyli dupę? Tak, to wygląda, tak? Działacie dopiero gdy zdarzy się tragedia?

– Nie, spokojnie. Sporządzimy notatkę, w razie powtórnych interwencji skierujemy sprawę wyżej, być może przydzielą państwu wtedy kuratora albo asystenta rodziny, ale na chwilę obecną nie możemy spełnić pani oczekiwań. No bo, co mamy zrobić? Wyprowadzić go w kajdankach? Nie mamy podstaw, by zabrać go nawet na dwadzieścia cztery.

– Możemy odwieźć panią i dzieci do kogoś bliskiego, na przykład do rodziców, jeśli pani chce – wtrąciła funkcjonariuszka, w chwili, gdy Tomek pojawił się z Amelką w pokoju. Szybko doszła do wniosku, że między córkami Bordychów nie ma nawet roku różnicy.

– To nie będzie konieczne – powiedział Tomek, przekazując Amelię na ręce żony. – Nie urządzę awantury po tym jak stąd wyjdziecie. Bez obaw, nie będzie powtórnych wezwań – zapewnił.

– Mamy nadzieję – uprzedziła go policjantka – bo jeśli będzie inaczej, będziemy musieli pana zabrać – dokończyła, a funkcjonariusz w tym czasie zaczął sporządzać notatkę.

– Obecni w domu – przeczytał na głos. – Mają państwo jakieś dowody tożsamości?

– Przyniosę – zaoferował się Tomek.

– Długo państwo są małżeństwem? – zapytała z czystej ciekawości funkcjonariuszka.

– W grudniu będzie trzy lata – odpowiedziała Paulina i tym samym uświadomiła sobie jak czas szybko płynie. Ciągle pamiętała jeszcze pierwsze wspólne chwile. Całkiem wyraźnie widziała kuriera z croissantami i kawą, stojącego przed jej furtką, podróż promem do Szwecji i balony we wszystkich kolorach tęczy, wznoszące się do nieba, które ona i Tomasz obserwowali z dachu opuszczonej kamienicy.

Policjantka szybko wywnioskowała, że ślub nie był spowodowany wczesną ciążą, skoro dzisiejszego dnia najstarsza z córek Bordychów obchodziła pierwsze urodziny.

– Gdzie ty masz dowód!? – krzyknął Tomek z sypialni.

– W torebce, w portfelu, wisi na wieszaku! – odkrzyknęła, ale i tak sama pofatygowała się po to, by go przynieść.

Paulina i Tomek minęli się w korytarzu, gdzie nie dosięgał ich wzrok policjantów. Tomasz wyciągnął rękę do żony i delikatnie pochwycił ją za ramię. Spojrzał na kilkutygodniową córeczkę i szepnął:

– Niech oni sobie już pójdą, co? Spławmy ich i miejmy to z głowy.

Ten jeden raz była skora przyznać mu rację, bo nie lubiła jak kręcili jej się po domu obcy ludzie. Co prawda sama ich wezwała, ale kiedy to robiła, liczyła na coś więcej z ich strony, niż aktualnie byli w stanie jej zaoferować.

Pojawiły się rutynowe pytania, także o imiona małoletnich i adres zameldowania.

– Emilia i Amelia. Wszyscy jesteśmy zameldowani tutaj – udzielił odpowiedzi Tomek.

– Lat?

– Rok i miesiąc.

– Która to była z kolei awantura?

– Mamy teraz liczyć każdą ostrzejszą wymianę zdań? – zdziwił się Bordych.

– Nie, tylko te ostrzejsze wymiany zdań, podczas których dopuścił się pan rękoczynów – wyjaśniła mu policjantka.

– Maż bije panią często, rzadko, sporadycznie? – dopytywał funkcjonariusz.

– Ile to często?

– Nie biję cię często – wtrącił nerwowo Tomek.

– Co kilak dni, tydzień, miesiąc? – pytał dalej policjant.

– W takim razie sporadycznie – odpowiedziała.

– To były dwie, może trzy takie sytuacje – podał konkretnie Tomasz. – Zawsze wtedy byłem przemęczony, nie miałem siły na sprzeczki. Moja wina, postaram się nad sobą panować. Mam dla kogo się starać – stwierdził w chwili, gdy Emilka do niego podeszła i trąciła rączką o jego kolano.

– Tata! – zawołała wesoło i ucieszyła się jeszcze bardziej, gdy wziął ją na kolana. Była z nim zżyta znacznie bardziej niż z Pauliną. Emi nawet z babcią wydawała się mieć silniejsze więzy niż z własną matką, a wszystko przez to, że gdy druga ciąża Pauliny okazała się być zagrożoną, to głównie Tomek i Iwona zajmowali się małą, nosili ją, przewijali, karmili. Paulina nie miała możliwości nawet wziąć ją na ręce, bo to mogło spowodować poronienie.

Nawet funkcjonariusze zdawali się widzieć to przywiązanie dziewczynki do ojca. Dokończyli więc sporządzanie notatki, zawołali podpisy zarówno od Pauliny jak i od Tomka, następnie jego pouczyli i wyszli, życząc całej rodzinie spokojnej nocy.