#76 – „Paulina” – Rozdział 46

„Za mało”

Paulina jeszcze raz poprosiła Piotra o pomoc. Musiała pojechać po rzeczy swoje i dziewczynek, oczywiście nie wszystkie, ale niezbędne, takie jak pampersy, nocniki, ulubione zabawki, ubrania, wózek dla dwojga. Było tego za dużo, by wszystko przenieść w rękach, chociaż na upartego i bez samochodu, by sobie poradziła, zrobiłaby po prostu kilka kursów. Największym problemem była jednak obecność Tomka. Obawiała się, że jak już wejdzie do mieszkania, to mąż ją z niego nie wypuści.

Piotrek był idealny do tej roli. Z jednej strony starał się nie wtrącać, nie wygłaszać swoich racji po raz kolejny, a z drugiej strony był hamulcem, murem stojącym między tymi dwojga, dzięki któremu uniknęli ostrzejszej konfrontacji niż to tylko było konieczne. Piotr powiedział Paulinie raz co myśli o jej sytuacji i jak powinna, jego zdaniem, postąpić. Zdecydowała się zrobić inaczej. Zaakceptował to, nie przekonywał, po prostu był obok.

Paula wróciła do matki i wraz z dziewczynkami zajęła jej pokój. Iwonie to w ogóle nie przeszkadzało. Postarały się zorganizować wszystko tak, by nie zagracić niedużego pomieszczenia. Spały razem na rozkładanej kanapie, dla Amelki rozłożyły łóżeczko, które było jeszcze po Bartku, dla Emilki zakupiły niedrogie, używane łóżeczko turystyczne. Ze znalezieniem miejsca na dodatkowe ubrania także nie było problemu. Iwona wyniosła to co niepotrzebne na poddasze i w ten sposób zwolniła kilka półek.

W tym wszystkim nawet Natalia zaoferowała swoją pomoc. Pracowała na jedną zmianę w sklepie sportowym. Zaproponowała, że może załatwić Paulinie pracę na zmianę drugą, gdy tylko zwolni się miejsce i w ten sposób będą się zmieniały. Praktyka nie okazała się aż tak dobra jak teoria, gdyż jeśli Iwony ani Michała nie było w domu, to koniecznym było, by Paulina zabierała dzieci z sobą w drodze do pracy, gdzie Natalia je odbierała i wracała z nimi do domu. Nie było to jednak niemożliwe, jedynie nieco uciążliwe i niewygodne, ale po jakimś czasie wszyscy się przyzwyczaili. W tym przypadku wygrała konieczność – Paula musiała zarabiać, bo w przeciwnym razie nie byłaby w stanie związać końca z końcem.

Tomkowi urażona duma pozwoliła odezwać się do żony dopiero po upłynięciu dwóch tygodni. Czekał na nią w parku, nieopodal sklepu sportowego, w którym pracowała. Wcześniej zrobił wywiad i wiedział, że blondynka zazwyczaj wraca skrótem.

– Cześć – powiedział, siedząc na ławce. Gdyby nie to, to ona minęłaby go i nawet nie zauważyła.

Zatrzymała się, nieco wystraszyła. Spodziewała się, że kiedyś będą musieli porozmawiać, ale nie sądziła, że nastąpi to w takich okolicznościach – w ciemnym parku, o dwudziestej drugiej dwadzieścia.

– Chyba nie sądziłaś, że nigdy więcej mnie na oczy nie zobaczysz. – Wstał z ławki, a potem wskazał na nią dłonią. – Siadaj.

– Spieszę się – oznajmiła szybko.

– Pięć minut cię nie zbawi. Chociaż jak wolisz, to możemy rozmawiać w sądzie. Nie masz prawa ograniczać mi widzeń z córkami – postawił sprawę jasno.

Zdecydowała się przysiąść, tak jak za dawnych lat, pupą na oparciu i nogami na siedzeniu.

– Czego chcesz? – zapytała ostro.

– Po pierwsze, to płacić na dzieci. Są małe, gdybym ci je zabrał, to musiałyby być z opiekunką. Nie mogę rzucić pracy na rzecz wychowania, ale mogę ci pomagać.

– Ja też nie zamierzam rzucać pracy – uprzedziła, gdyż czuła, że Tomasz właśnie do tego zmierza.

– Okay, rozumiem. Mogę zrobić sobie wolne weekendy i to już od piątku, od popołudnia. Zabierać dziewczynki do siebie i...

– Nie dam ci dzieci...

– Nie przerywaj mi! Nie ma czegoś takiego jak „nie dam”. Są tak samo moje, jak i twoje i dopóki nie miną ci te kaprysy i fanaberie, i nie wrócisz do domu, to musimy się jakoś dogadać.

Paula musiała przyznać Tomkowi rację. Emilia i Amelia były ich wspólnymi dziećmi, i nie mogła ich izolować od ojca.

– Zastanowię się do jutra jak to zorganizować – zapewniła.

– Będę czekał w tym samym miejscu, o tej samej porze.

Na drugi dzień zgodziła się, by Tomek przychodził po dzieci w piątki popołudniami, gdy jej już nie będzie w domu. Mógł je wtedy zabierać na spacer, do siebie, do sklepów, parków i gdzie tylko chciał, ale warunek był jeden – miał je zwrócić przed dwudziestą pierwszą.

– Robisz wszystko, by nie musieć się ze mną widywać – zauważył.

– Nie dziw się temu.

– Dobrze, ale co z sobotą i niedzielą? Co tydzień, którąś masz wolną. Myślę, że dobrze by było, gdyby dziewczynki miały nas razem, choćby ten jeden dzień w tygodniu.

– Nie będziemy udawać udanej i zgranej rodzinki nigdy więcej.

– Byliśmy udani i zgrani, dopóki nie zachowałaś się jak pierwsza lepsza kurwa – wyrzucił.

– Jeśli tak o mnie myślisz to po co chcesz mnie widywać?

– Jesteś matką moich dzieci i moją żoną. Należysz do mnie.

– Nie należę do nikogo – oznajmiła hardo. – Jeśli chcesz widywać dzieci też w sobotę lub niedzielę, to proszę bardzo. Możesz się przyjść z nimi pobawić lub zabrać je do siebie. Dzieci, nie mnie – sprostowała.

Układ jaki Paulina z Tomkiem wypracowała jakiś czas całkiem dobrze funkcjonował. Tomek płacił regularnie co tydzień, do tego kupował córkom to co jego zdaniem było im niezbędne. Zabierał je na spacery i do siebie, czasami zabawiał także w mieszkaniu teściowej, kiedy pogoda nie sprzyjała spacerom albo, któraś z dziewczynek była przeziębiona. Pewnej soboty jednak coś uległo zmianie. Paulina wróciła do domu po pracy i nie zastała w nim dzieci.

– Gdzie dziewczynki? – zapytała.

– Tomek jeszcze z nimi nie przyjechał – odpowiedziała Iwona. – Dzwoniłam do niego. Powiedział, że zasnęły i zostaną u niego do jutra, bo nie chce ich wybudzać.

– Aha – odparła i czuła, że coś jest nie tak. Zadzwoniła do męża, by nawrzeszczeć na niego, że takie rzeczy wymagają wcześniejszego ustalenia albo chociażby informacji. Powiedziała też, że jutro z samego rana ona przyjdzie po córki.

Być może Tomek nie miał od początku złych intencji i to telefoniczna kłótnia z żoną wystraszyła go na tyle, by postąpił tak jak postąpić nie należało. W końcu miał prawo się obawiać, że po takiej samowolce, Paulina przestanie dawać mu dzieci na widzenia. Mężczyzna uznał też, że ma do córek dokładnie takie samo prawo co ich matka. Poza tym, jego zdaniem, ta nieprawna separacja, w którą Paula ich wprowadziła, trwała już o wiele za długo, dlatego kiedy kobieta zjawiła się po dzieci, oznajmił jej, że może wejść do środka i pozostać w domu, ale dzieci z sobą nie zabierze.

– Słucham? – zapytała zszokowana, cały czas stojąc na klatce schodowej.

– Możesz wrócić do nas, do mnie i dziewczynek albo dalej zamieszkiwać u matki.

– Nie rób cyrku i oddaj je! – krzyknęła.

– To nie cyrk. Miesiąc były u ciebie. Teraz czas, by miesiąc pomieszkały ze mną. Tak będzie sprawiedliwie.

– Dzwonię na policję – zagroziła i wyjęła z kieszeni sportowej bluzy telefon komórkowy, sądząc, że go tym wystraszy.

Tomasz jednak stał niewzruszony.

– A dzwoń sobie – zachęcił, po czym zamknął drzwi.

Przez chwilę się dobijała, ale bezskutecznie. W końcu wykonała telefon, najpierw do Piotra. Ten doradził jej, by faktycznie zadzwoniła po interwencje. Tak więc kolejnym telefonem jaki wykonała było wezwanie policji.

Policjanci przyjechali. Tym razem było to dwóch mężczyzn. Spojrzeli na zdenerwowaną, drżącą na całym ciele kobietę, a potem zadzwonili dzwonkiem.

Tomek drzwi uchylił, ale nie otworzył ich, zaciągnął łańcuch. Zachował się więc dokładnie tak samo jak przed miesiącem zrobiła to Paulina.

– W czym mogę pomóc? – zapytał uprzejmie.

– Dostaliśmy informację, że przetrzymuje pan dzieci...

– Bzdura! – przerwał szybko. – W tym mieszkaniu znajdują się tylko moje dzieci. Dzieci, do których mam prawa.

– Ma? – rzucił pytaniem jeden z mundurowych i uczynił to w stronę Pauliny.

– Tak, ale nie całkowite. Ja jestem matką tych dzieci – wyjaśniła ze łzami w oczach.

– A ja ich ojcem – wtrącił Tomek. – Ponadto dzieci są tutaj zameldowane, są więc w swoim domu i osobiście nie widzę w tym niczego złego.

– Może nas pan wpuścić?

– Gdy będziecie mieli nakaz – odpowiedział szybko i przybrał na twarzy sztuczny, cwany uśmieszek. – Nie macie prawa wejść do mojego mieszkania bez powodu, a ja wcale nie muszę was wpuszczać. Nie muszę też zwracać dzieci ich matce, dopóki żona nie uzyska wyroku sądu, w którym będzie zaznaczone, że każde miejsce jej zamieszkania, jest także miejscem zamieszkania małoletnich, czyli naszych dzieci. Byłem z tym u prawnika i nie ma problemu, w każdej chwili mogę do niego zadzwonić, by panom powiedział to samo i wytłumaczył co jest którym paragrafem.

– Niech pan będzie poważny – odezwał się drugi z policjantów. – Chce pan zabrać matce dzieci?

– Nigdy – odpowiedział z miną zbitego psa. – Jednak to, że zazwyczaj dzieci zostają przy matce, a ojciec je tylko widuje od czasu do czasu, nie jest regułą i w naszym przypadku wcale nie musi tak być. O tym jednak postanowi sąd. Na chwilę obecną nie zabraniam matce widzeń z dziećmi. Moja żona w każdej chwili może wrócić do domu, nawet teraz. Panowie odejdą, a ja ją wpuszczę, a na tę chwilę, wybaczcie, ale nie mamy o czym więcej rozmawiać. Muszę wracać do córek. Do widzenia – dodał i zamknął drzwi.

– I co teraz? – zapytała Paulina nie kryjąc swojego przerażenia.

– Musi pani iść do sądu albo dogadać się z mężem. My nic nie możemy tutaj poradzić.

– Jak to nic nie możecie? Porwał dzieci! – wykrzyknęła zbulwersowana.

– To jego dzieci, nie ma ograniczonych praw, więc ma takie samo prawo jak i pani. Prędzej to on mógłby panią oskarżyć o porwanie, bo w tym mieszkaniu dzieci są zameldowane, więc w tym powinny przebywać. Do widzenia i powodzenia.

Policjanci zeszli na dół, a następnie opuścili klatkę schodową. Paulina pozostała sama. Mogła zadzwonić do matki lub siostry, ale zdawała sobie sprawę z tego, że te też niczego nie wskórają. Zdecydowała się więc zadzwonić dzwonkiem do drzwi mieszkania.

– Policja odeszła! – poinformowała podniesionym tonem. – Więc teraz mnie wpuść! – zażądała krzycząc.

– Oczywiście – odpowiedział, zanim jeszcze otworzył drzwi, a gdy tylko to zrobił, poczuł na lewym policzku siarczyste uderzenie. Kolejne jakie otrzymał wymierzone zostały z pięści i trafiały w klatkę piersiową.

Z początku starał się żonę przytrzymać i uspokoić, ale ona tylko wrzeszczała, że jest nienormalny. Żądała, by natychmiast oddał córki. W końcu nie wytrzymał i podniósł dłoń. Uderzenie jakie wymierzył było na tyle silne, że zwaliło Paulinę z nóg.

– Zamknij się – warknął przez zaciśnięte zęby, a potem wyciągnął dłoń przed siebie. – Oddaj telefon – zażądał zapobiegawczo, padając przy tym na kolana. Obawiał się, że żona ponownie może zadzwonić na policję.

Ciągle leżąc na podłodze, cofnęła się, ale chwycił ją za kostkę i szarpnął do siebie. Sam wyciągnął komórkę z kieszeni jej bluzy. Najpierw ją wyłączył, następnie schował do kieszeni swoich spodni. Zaniósł się po raz kolejny. Wystraszył ją, sprawił, że się skuliła.

– Jeszcze raz odpierdolisz coś takiego, a cię zatłukę – zagroził, po czym wstał. Zamknął drzwi na wszystkie możliwe zamki i zabrał z sobą klucze.

Paulina została sama w przedpokoju. Była uwięziona. Drzwi były zamknięte, a nie miała przy sobie kluczy. Nie miała też telefonu komórkowego, a do tego wszystkiego była skazana na obecność Tomka, który najwyraźniej nie dopuszczał do siebie myśli, że z nimi koniec, że to małżeństwo już się zakończyło. Nawet trochę winiła za to siebie, w końcu miała cały miesiąc na złożenie pozwu o rozwód i o alimenty oraz ustalenie opieki. Nie zrobiła niczego w tym kierunku. Nie miała nawet obdukcji, żadnego dowodu, że kiedykolwiek ją pobił. Jedynie jedną interwencję policji kiedy uderzył ją w twarz po urodzinach Emilki. Tak naprawdę to było bardzo niewiele. Za mało, by ograniczyć mu prawa rodzicielskie... za mało, by się od niego uwolnić.

Przepraszam, że dopiero teraz publikuję rozdział, na dodatek sprawdzony tylko pobieżnie, więc literówek jest w nim pewnie wiele. Nie chciałem jednak dłużej z tym zwlekać, a w ostatnim czasie nie miałem czasu – sylwester, nowy rok, urodziny... za dużo imprez naraz i choć jakoś szczególnie nie popiłem, to głowa mnie boli od samego zmęczenia i niewyspania. Odeśpię i dopiero wtedy sprawdzę ten rozdział.

Mógłbym Wam też tutaj od razu złożyć życzenia, ale zrobię to oddzielnie. Co prawda trzy dni za późno, ale lepiej późno niż wcale.

Pozdrawiam i informuję, że „Paulina” wielkimi krokami zbliża się do końca. Miała się zamknąć w pięćdziesięciu rozdziałach. Będą jednak o dwa czy trzy rozdziały więcej, bo chcę pozostać wierny metodzie, że jeden rozdział, to jeden wątek, jeden problem, jakaś jedna ważna sytuacja. Jednak dużych opóźnień nie będzie. Myślę, że jutro i pojutrze zrobię dla Was maraton i opublikuję wszystkie pozostałe części hurtem, by już zbędnie nie przedłużać, tylko dać Wam zakończenie.