#75 – „Paulina” – Rozdział 45

„Rozmowa przez drzwi”

Tomek zaczął poszukiwanie żony i córek jeszcze tej samej nocy, której Paulina uciekła. Najpierw kręcił się po mieście, okolicami parku, potem odwiedził dworzec autobusowy i kolejowy. Siedząca tam młodzież, czekająca na pociąg, rozpoznała kobietę z dwójką dzieci ze zdjęcia, które Bordych im pokazał. Poinformowali więc Tomka, że blondynka wsiadała do pociągu. Tomek pobiegł więc do samochodu, sprawdził trasę pociągu w internecie i ruszył jego śladem. Przy pierwszej przesiadce nie zdążył jej złapać. Dotarł na miejsce o dziesięć minut za późno. Przy drugiej dotarł o czasie. Wiedział, że pociąg się spóźnił, przez co Paulina będzie musiała czekać na dworcu. Przeszukał to miejsce wzdłuż i wszerz, ale nigdzie jej nie było. Wtedy się zmartwił.

Nie myślał o tym, by zawrócić do hotelu w celu zabrania pozostawionych tam rzeczy i uregulowania rachunku. Od razu pojechał do Iwony. Gdy stał przed furtką zaczynało świtać, ale pomimo tak wczesnej pory, bez chwili zastanowienia nacisnął na przycisk domofonu.

Iwona nie odezwała się do słuchawki. Wyjrzała przez otwarte okno. Widząc zięcia zwolniła blokadę i od razu pobiegła otworzyć drzwi.

– Coś się stało? – zapytała jako pierwsza. Sądziła, że Paulina i Tomasz są na wakacjach, że wrócą dopiero w następnym tygodniu. Poza tym mężczyzna stojący przed nią był wyraźnie przemęczony, białka jego oczu były aż czerwone i sprawiał wrażenie rozdygotanego.

– Jest u ciebie Paulina? – odpowiedział pytaniem na pytanie, nawet nie przechodząc przez próg.

Iwona zmartwiła się jeszcze bardziej. Nagle zrobiła się blada na twarzy.

– Nie. Wróciliście już? – dopytywała, niczego nie rozumiejąc.

Tomasz zamknął oczy i z załamaniem oparł się o ścianę.

– Spróbuj do niej zadzwonić, proszę.

– Wejdź – rozkazała i nawet nie zamknęła za nim drzwi. Zostawiła to jemu. Od razu chwyciła za telefon komórkowy i wybrała numer córki.

W tym czasie Natalia się przebudziła i weszła do kuchni. Z początku sądziła, że to jakiś sen, bo nie spodziewała się zastać tam szwagra, ale gdy tylko uświadomiła sobie, że to jawa, od razu zaczęła wypytywać co się stało i dlaczego tak wcześnie wrócili znad morza.

– To dłuższa historia – wyjawił Tomek. – Pokłóciliśmy się.

– Jak to się pokłóciliście?! – niemal wykrzyknęła Iwona. Spróbowała skontaktować się z córką jeszcze raz, ale i ten okazał się być bezskuteczny. – Nie odbiera – poinformowała zarówno Tomka, jak i Natalię.

– Napiszę jej SMS-a – odezwała się Natalia i wróci do pokoju, w którym miała telefon komórkowy pod ładowarką.

Iwona odsunęła sobie krzesło od stołu i na nim przysiadła. Zaczerpnęła głębiej powietrza.

– O co się pokłóciliście? Coś ty jej znowu zrobił!?

– Nic jej nie zrobiłem – skłamał. – Jeśli się pojawi, niech się do mnie odezwie albo ty się odezwij. I naprawdę radzę to zrobić, bo jeśli nic jej się nie stało, to będzie odpowiadała za porwanie moich dzieci! – uniósł się, a potem szybko opuścił mieszkanie teściowej.

Udał się do własnego, ale i tam nie zastał Pauliny ani córek. W końcu zabrał się za obdzwanianie jej znajomych. Skłonił nawet Agatę do tego, by zadzwoniła do Klaudyny. Wszystko na nic. Po Paulinie nigdzie nie było śladu. Ubzdurał więc sobie, że jego żona jest z Norbertem, ale mężczyzny nie zastał w domu, a nie miał pojęcia, gdzie mógłby go szukać.

Paulina obudziła się przedpołudniem. Była zdziwiona, że dziewczynki dały jej tak długo pospać, ale szybko przekonała się o tym, że to nie zasługa jej córek, a Doroty, która skutecznie je zabawiała.

– Zjesz coś? – zapytała od razu szwagierka.

– Nie, dziękuję.

– Wcale nie tknęłaś śniadania. Wykończysz się, jeśli do tego wszystkiego będziesz się jeszcze głodzić.

– Nie mam na nic ochoty. – Paulina podniosła się do siadu na rozłożonej kanapie i wzięła do ręki wyciszony telefon komórkowy, by wiedzieć dokładnie, która jest godzina.

– Wierzę – szepnęła Dorota, nie wiedząc czy powinna Pauli współczuć czy ją podziwiać. Sama szczerze wątpiła w siebie i uważała, że ona nigdy nie zdecydowałaby się na samotną podróż z tak daleka, z dwójką małych dzieci. Choć z drugiej strony podejrzewała, że Paulinę do takiego czynu pchnęła desperacja, że zrobiła to będąc w skrajnych emocjach, bez przemyślenia swojej decyzji. – Wiem, że właściwie się nie znamy i pewnie nie powinnam o to pytać, ale co teraz zamierzasz? Znaczy, tutaj możesz zostać. Patryk jeszcze jest ponad tydzień na koloniach, więc miejsca nie braknie...

– Mam gdzie pójść – przerwała szybko Paulina i wstała z kanapy. – A teraz przepraszam, ale muszę zadzwonić. – Wychodząc z pokoju do kuchni, wybrała numer mamy. Szybko poinformowała zestresowaną kobietę, że nic jej nie jest, że spała i wyłączyła dźwięk, i przez to nie słyszała ani telefonów ani wiadomości. Uprzedziła też, że za jakąś godzinę u niej będzie.

Dorota słysząc to co Paulina mówi, gdy tylko blondynka się rozłączyła, od razu zapewniła, że pośpiech nie jest wskazany. Nie miała jednak mocy, by utrzymać szwagierkę na miejscu siłą. Zdecydowała się więc jej towarzyszyć, odprowadzić ją do matki. W planie miała, w razie czego, jakby gdzieś po drodze spotkały Tomasza, od razu wezwać policję i być naocznym świadkiem wydarzeń.

Paulina co prawda nie chciała dłużej Doroty zatrzymywać, ale z grzeczności zaproponowała, by ta weszła i napiła się kawy albo herbaty. Dorota odmówiła, tłumacząc, że Piotrek pewnie za niedługo wróci do domu, a jak zna życie, to zapomniał zabrać kluczy.

– Odezwij się do nas czasami. Napisz chociaż SMS-a co u ciebie. – Pożegnała się i odeszła, a Paula nacisnęła na przycisk domofonu.

Iwona zwolniła blokadę i zeszła na dół, by pomóc córce z wózkiem. Jednocześnie ciągle upominała Emilkę, by trzymała się barierek poręczy i szła schodami powolutku.

– Ja prawie przez ciebie, dziecko, zawału dostałam – wyznała, gdy tylko przekroczyły próg mieszkania. – Ten wpadł w środku nocy jak po ogień, ty nie odbierałaś. Ja od zmysłów odchodziłam.

– Przepraszam – szepnęła ze łzami w oczach i przysiadła na pufie stojącej w przedpokoju. Zdjęła dziewczynkom buciki.

Iwona zaczęła uważniej przyglądać się córce. Doszukiwała się siniaków, ale jedyne uderzenie w twarz, jakie Tomasz zadał żonie w nocy, nie było na tyle silne, by pozostawić jakikolwiek ślad. To ją nieco uspokoiło. Zaczęła uważać, że Tomek ją nie skłamał, że nic nie zrobił jej córce, że zwyczajnie, tylko nieco ostrzej się pokłócili.

Emilka w mieszkaniu babci czuła się znacznie swobodniej niż w mieszkaniu Doroty i Piotra. Tu wiedziała, gdzie leżą zabawki, kilka z nich należało właściwie tylko do niej, bo Iwona zakupiła je, gdy ta była jeszcze malutka, ale z większą ochotą bawiła się tymi należącymi do Bartka. Lubiła samochody i klocki lego. Wiedziała, że nie wolno ich brać do buzi i tak naprawdę nigdy nie próbowała. Amelka była na takie zabawy jeszcze za mała, ale chłopięce zabawki zdawały się ją w ogóle nie interesować. Wolała pluszaki, gadające lalki i kredki. Rysowanie po dużych kartonach, które Bartek naznosił ze sklepów, by z nich coś wybudować, były najlepszym co Amelkę spotykało u babci. Mogła nad tym spędzać naprawdę wiele godzin i nie potrzebowała wtedy niczyjego towarzystwa.

– Nie musisz ich pilnować. Bartek na nie spojrzy, prawda? – zapytała Iwona wnuka i zaprosiła Paulinę do kuchni. – Zrobię ci kawy – oznajmiła i nim blondynka cokolwiek odpowiedziała, to ta już zdążyła wstawić wodę w czajniku elektrycznym.

Tak naprawdę Paulinie siedzenie z dziećmi było wyjątkowo na rękę. Zazwyczaj lubiła ich towarzystwo i gdy nie marudziły, to była naprawdę szczęśliwa, że je ma. Często się z nimi bawiła, wygłupiała na dywanie, goniła po działce, na której stał ich wspólny, jeszcze niewykończony w środku dom. Teraz jednak wolałaby nawet marudzące dzieci, niż rozmowę z własną matką. Nie wiedziała co ma jej powiedzieć, a wiedziała, że ta w końcu zacznie zadawać pytania. Z ociąganiem jednak udała się do kuchni i zajęła miejsce przy stole. Poczuła ból w chwili, gdy jej pośladki dotknęły twardego siedzenia nowoczesnego, seledynowego krzesła. Przypomniała sobie, że ta cała kuchnia, to zasługa Tomka, że to on ją odnowił i zrobił to w chwili, gdy jeszcze nie byli z sobą tak całkiem na poważnie. Łzy napłynęły jej do oczu. Pozwoliła sobie na płacz.

Iwona przytuliła córkę, potem przy niej przyklęknęła i dopytywała co takiego się stało.

– Nie mogę z nim być – wyłkała w końcu. – Nie mogę. Nie mogę dłużej. Nie umiem. – Przyłożyła zaciśniętą pięść do ust i starała się powstrzymać szloch, uspokoić się.

– Nie musisz – stwierdziła Iwona pewnie. – Nie musisz z nim być – wyjaśniła, by Paulina dokładnie wiedziała co miała na myśli. – Możesz zostać tutaj.

– Wiem, ale mam dość – przyznała w końcu sama przed sobą.

– Nie możesz mieć dość, masz dla kogo żyć. Tomek, to tylko facet.

– Ojciec moich dzieci – przypomniała.

– A jaki to tam ojciec. Żadnego nie urodził – zażartowała Iwona i nawet jej się udało tym nieco rozweselić córkę, choć to trwało tylko przez moment.

Wstała z kucek i zalała kawę w dwóch kubkach. Usiadła naprzeciw córki, wcześniej kładąc cukiernicę na środek okrągłego stołu.

– Ale będziesz musiała do niego zadzwonić, wiesz? – zapytała, przypominając sobie słowa jakie Tomasz wypowiedział przed wyjściem. – On ma prawo wiedzieć, że żyjesz, że tobie i małym nic nie jest.

Na słowa matki Paulina zapłakała ponownie, ale była zmuszona przyznać jej rację, zwłaszcza, gdy Iwona wyznała szczerze, że Tomek groził, iż pójdzie na policję i zgłosi porwanie dziewczynek. Nie była w stanie jednak z mężem rozmawiać. Zdecydowała się na wysłanie mu SMS-a, na końcu dopisując, by nie przyjeżdżał, bo nie chce go widzieć. Nim telefon zadzwonił, wyłączyła go. Spodziewała się tego, że Tomek będzie się dobijał i szukał z nią kontaktu. Nie chciała się stresować jego telefonami.

– Nie wpuszczaj go, jeśli przyjedzie – powiedziała do matki.

– Dobrze. Nie wpuszczę – zapewniła. – Powiesz mi co się stało?

Paula pokręciła głową, a potem spuściła ją i wsparła na dłoni. Wiedziała, że nie może mamie powiedzieć wszystkiego, bo po pierwsze nie chciała jej tym obciążać i ją dodatkowo martwić, a po drugie chciała uniknąć tego, że ta zacznie się wtrącać do niej, jej życia, jej rodziny i jej małżeństwa.

– Nie zniosę dłużej jego zazdrości – oznajmiła. – On jest chorobliwie zazdrosny i kiedy się leczył, znaczy chodził do psychologa, to wszystko było dobrze, ale przestał i to wróciło.

– Chodził do psychologa? – nie wierzyła własnym uszom Iwona.

– Tak, bo go zmusiłam. To były te kursy tańca – przyznała w końcu.

– Rozumiem. – Tak naprawdę nie rozumiała. Uważała, że ratowanie małżeństwa za wszelką cenę nie ma sensu i Paulina powinna była odpuścić. Jej zdaniem córka miała prawo zaproponować mężowi leczenie i fachową pomoc, ale jeśli ten odmawiał, to nie powinna była go zmuszać, tylko go zostawić.

– To było po tym jak mnie uderzył – przyznała. – Wtedy zagroziłam, że odejdę jeśli nie pójdzie do psychologa. I poszedł.

– A teraz? – zapytała Iwona z wyraźnym trudem, gdyż to pytanie ledwie przechodziło jej przez gardło.

– Co teraz?

– Czy teraz też cię uderzył?

Paulina chwilę zawahała się nad odpowiedzią.

– Nie – odparła w końcu, starając się za wszelką cenę brzmieć jak najpewniej, zupełnie tak, jakby mówiła prawdę. – Szarpnął mną – dodała, by sytuacja ucieczki znad morza i samotnego przyjazdu z dziećmi wydała się być autentyczna, by powód był wystarczający.

Iwona położyła obie dłonie na kubku kawy, ale niedane jej było w tamtej chwili skosztować napoju. Przerwał jej dzwonek do drzwi. Zdziwiła się, że wcześniej nikt nie zadzwonił do furtki, i że był w stanie sam sobie otworzyć klatkę schodową.

– Ma moje klucze! – krzyknęła Paulina szybko i czym prędzej zerwała się z miejsca. Słysząc dźwięk otwieranego zamka, szybko zaciągnęła łańcuch.

Tomek otworzył drzwi, łańcuch jednak skutecznie utrudnił mu dostanie się do środka.

– Otwórz – polecił, ledwie siląc się na spokój. – Chcę tylko z tobą porozmawiać.

Odsunęła się na kilka kroków, jakby bała się, że coś jej zrobi, że w jakiś sposób da radę ją dosięgnąć.

– Nie teraz.

– Nie musiałaś się ukrywać – stwierdził. – Mogłaś wyjść do mnie jak byłem tu wcześniej. Twoja matka nie musiała kłamać! – uniósł się.

– Nie kłamała! – odkrzyknęła. – Nie było mnie wcześniej.

– A gdzie byłaś? Z Norbertem? Z jakimś innym frajerem!? – uniósł się i wyraźnie zaczynał tracić panowanie nad sobą. Naparł na drzwi mocniej, jakby miał nadzieję, że łańcuch puści.

Paulina doskoczyła do drzwi i usiłowała je przytrzymać, zupełnie jakby się obawiała tego, że jeszcze trochę i te drzwi zostaną wyważone, a Tomek dostanie się do środka.

– Przestań! – krzyknęła przez łzy.

– To mnie wpuść! – wrzasnął. – Mam prawo widzieć dzieci. Nie są, kurwa, twoją własnością!

– A ja nie jestem twoją!

– Jesteś moją żoną! – przypomniał i pchnął drzwi o wiele mocniej niż wcześniej, przez co uderzył Paulinę nimi w ramię.

Iwona postanowiła nie przyglądać się temu dłużej biernie. Podeszła do drzwi i osobiście zażądała, by Tomek odszedł i nie urządzał awantur.

Posłuchał jej. Podniósł ręce do góry w poddańczym geście.

– Dobrze, ale przekaż córce, że najpóźniej jutro do południa ma wrócić do domu. Może do mnie zadzwonić, przyjadę po nią.

– Jeśli będzie chciała to wróci, jeśli nie to nie.

– Jeśli nie... – zaczął i drwiąco się uśmiechnął – to wystawię te drzwi z futryną, wezmę co do mnie należy, a potem wstawię ci nowe. Do widzenia. – Odszedł, a właściwie to zbiegł klatką schodową.

Iwona otworzyła drzwi, by sprawdzić czy zięć pozostawił klucz w zamku, ale okazało się, że klucze zabrał z sobą. Spojrzała na płaczącą i osuwającą się po ścianie córkę oraz na Bartka i dziewczynki, którzy stali w progu między kuchnią a przedpokojem i z zaciekawieniem, ale też lekkim przestrachem obserwowali całe zajście.

– Jeśli wróci, wezwiemy policję – zapewniła Paulinę, ale szybko okazało się, że nie tylko ją musi uspokoić.

Emilka zdała sobie sprawę z tego, że tata odszedł spod drzwi, że nikt go nie wpuścił. Zaczęła więc go wołać i płakać, a z czasem to zamieniło się w prawdziwą histerię. Miała niespełna dwa latka, kochała tatusia i obawiała się, że nigdy więcej go nie zobaczy.