#74 – „Paulina” – Rozdział 44

„Wcześniejszy powrót z wakacji”

Tomasz spał i to całkiem spokojnie, zupełnie tak jakby się nic nie stało, jakby nie miał sumienia. Paulina za to nie potrafiła zasnąć. Była zmęczona, powieki same jej opadały, ale zdenerwowanie i ból nie pozwalały na to, by odpłynąć. W końcu zdecydowała się wstać, po cichu, w taki sposób, by nie zbudzić męża. Emilkę przebrała na śpiąco, modląc się, by dziecko się nie przebudziło i niczego głośno nie powiedziało. Wyjęła portfel z torebki i przełożyła go do torby od wózka. W tamtej chwili żałowała, że zabrali tylko jedną spacerówkę, zamiast tej bliźniaczej. Ubrała się, z trudem wciągając dżinsowe spodnie na opuchnięte uda i pośladki. Najpierw zniosła wózek, potem wróciła się po dzieci, po obydwie córki naraz. Idąc na dworzec, z jednym dzieckiem w wózku, a z drugim na rękach, błagała w duchu, by jechał jakikolwiek pociąg, tak by móc się dostać do miejscowości, w której mieszkali. Miała szczęście. Kupiła bilet u konduktora i usiadła w wolnym przedziale.

Emilka się przebudziła. Telefon komórkowy zaczął dzwonić. Paulina odruchowo zerknęła na wyświetlacz. „Tomek <3” – jedynie imię i symbol, ale tyle wystarczyło, by komórka wypadła jej z rąk. Wiedziała, że nie może odebrać, bo mąż wtedy od razu domyśliłby się, że jest w pociągu, gdyż taki rodzaj transportu wydawał specyficzny dźwięk.

Dojechała do kolejnej stacji, szybko przesiadła się z dziewczynkami do kolejnego pociągu.

– Jeszcze tylko jedna przesiadka i będziemy w domu. Pójdziemy do babci – mówiła do Emilki, która z zainteresowaniem podziwiała zza szyby szybko zmieniające się krajobrazy.

Pociąg, którym jechała miał opóźnienie, przez co spóźniła się na ten, który miał ją dowieźć do domu. Wiedziała, że nie może sobie pozwolić na kilkugodzinne czekanie, bo Tomek w końcu się domyśli, że zdecydowała się na powrót do domu, ruszy jej śladem, a samochodem dojedzie do miejsca, w którym była, w mniej niż cztery godziny.

Wyjęła telefon z kieszeni, dźwięk od dawna miała wyłączony. Nawet nie zerknęła na liczbę nieodebranych połączeń. Od razu przeszła do zapisanych kontaktów. Zastanawiała się do kogo zadzwonić. Mama, Natalia ani Michał nie mieli samochodu. Agata ani jej brat nawet nie mieli prawa jazdy. Przed Klaudią wstydziła się przyznać w jakiej znalazła się sytuacji, poza tym koleżanka pewnie była na jakiś zagranicznych wakacjach ze swoim narzeczonym. Pozostał jej tylko Norbert, który miał szansę pożyczyć samochód od ojca. Mężczyzna jednak nie odebrał. Domyśliła się, że pewnie zabalował, zapił i wyciszył dźwięk, by móc się wyspać i by nikt mu w tym nie przeszkadzał. Zdecydowała się wysłać do niego SMS-a, łudząc się, że chociażby odpisze, że jakoś jej pomoże. Wiadomość zwrotna jednak długi czas nie przychodziła. Wertowała więc książkę telefoniczną dalej i tak natrafiła na numer Piotra, brata Tomka.

Zadzwoniła.

– Tak? – zapytał zaspany mężczyzna.

– Kto to? – dopytywał kobiecy głos w tle.

– Nie mam pojęcia – odpowiedział całkiem szczerze i dopiero wtedy Paula zdała sobie sprawę z tego, że Piotrek nie ma zapisanego jej numeru, bo ona nigdy mu go nie podała.

– Paulina – przedstawiła się szybko. – Żona Tomka – dodała na wszelki wypadek. Poczuła łzy pod powiekami, ale wiedziała, że nie może się teraz rozkleić.

Mężczyzna od razu zmienił ton i w sekundę wydał się być rozbudzony.

– Coś się stało?

W tle dało się słyszeć odgłosy wstawania, otwierania drzwi od szafy lub komody.

– Możesz po mnie przyjechać? – zapytała. – Po mnie i dzieci – dopowiedziała i wtedy już nie potrafiła dłużej walczyć z łzami.

Najpierw głośno wypuścił powietrze, potem zapytał co się stało, ale Paulina milczała. Powtórzył pytanie kilkakrotnie, aż w końcu zamienił je na „Gdzie jesteście?”. Na to mu odpowiedziała niemal od razu, jakby pragnęła, by zjawił się możliwie jak najszybciej.

– Przyjadę, już wsiadam do samochodu – skłamał i Paulina dobrze o tym wiedziała, bo słyszała jak mówił do żony, by zamknęła za nim drzwi. Była jednak mu wdzięczna, że zdecydował się udzielić jej pomocy.

Piotrek na stację, oddaloną o ponad sto kilometrów od jego domu, dotarł dosyć szybko. Co prawda złamał po drodze kilka przepisów, ale ten raz, jeśli zostałby zatrzymany, postanowił wykorzystać swój zawód i nie płacić mandatu za przekroczoną prędkość. Wiedział, że musi zdążyć przed Tomkiem albo przynajmniej zjawić się w tym samym czasie co on.

Udało mu się zdążyć przed nim. Szybko dostrzegł Paulinę i biegającą wokół krzeseł Emilkę. Podszedł do nich. Stanął przy wózku, w którym Amelka siedziała, zajadając się biszkoptem.

– Cześć – powiedział, tak naprawdę nie wiedząc jak ma zacząć.

Paula nie wyglądała dobrze. Oczy miała popuchnięte od płaczu, włosy niechlujnie związane w kitkę. Wyraźnie była zmęczona. Wyraźnie też miała wszystkiego dość.

W pierwszej chwili chciał usiąść obok niej i zapytać co się stało. W drugiej jednak zdecydował się na położenie dłoni na rączce spacerówki.

– Chodź – polecił. – Nie mam fotelika, więc usiądź z nimi z tyłu – polecił, otwierając przed nią drzwi.

Kiedy wyjęła Amelkę z wózka, to zabrał się za pakowanie go do bagażnika.

– Przepraszam, że cię fatygowałam. Nie miałam do kogo zadzwonić. Znaczy, miałam do kogo, ale oni nie mieliby czym po mnie przyjechać – przyznała ze skruchą w głosie, kiedy on wycofywał z parkingu.

– Sam ci powiedziałem, że jakby coś się działo, to masz dzwonić. Nie rób sobie teraz wyrzutów.

– Oddam ci za paliwo i za fatygę.

– Jesteśmy rodziną – przypomniał, jakby to wykluczało wzięcie jakichkolwiek pieniędzy. – Powiesz mi co się stało?

– Byliśmy na wakacjach – zaczęła. Przerwała, by powiedzieć Emilce, by usiadła.

Dziewczynka akurat klęczała, zainteresowana popielniczką samochodową.

– Domyśliłem się. Jak mniemam pojechaliście na wakacje razem, a zdecydowałaś się wrócić sama, z dziećmi, w środku nocy. Musiałaś mieć powód. – Zerknął do tyłu, by móc się jej uważniej przyjrzeć.

Odbiła spojrzeniem w bok i zacisnęła nerwowo wargi. Ledwie powstrzymywała płacz.

– Zrobił ci coś? – dopytywał dalej Piotrek.

– Dlaczego tak myślisz?

– Bo widzę jak wyglądasz – niemal odwarknął. – Pojedziemy do mnie, tam nie będzie cię szukał. Odwiedzimy jakiegoś lekarza.

– Lekarza? – zdziwiła się.

– Jeśli cię uderzył, poszarpał czy zrobił coś wbrew twojej woli, to powinnaś mieć na to jakiś kwit – wyjaśnił. – Potem będzie łatwiej o rozwód z jego winy. Pracujesz?

– Nie – odpowiedziała machinalnie.

– Więc jego wina będzie ci na rękę. Będzie musiał płacić alimenty nie tylko na dzieci, ale też na ciebie.

– Nie chcę z tym nigdzie iść – zaoponowała szybko, przypominając sobie co Tomasz powiedział, że w razie rozwodu zrobi wszystko, by dziewczynki zostały z nim.

– Bo nie chcesz od niego odejść – wywnioskował. – Co z takimi kobietami jak ty jest nie tak? – zapytał z wyczuwalną, lekką pretensją.

Nie rozumiała co miał na myśli i wyczytał to w jej oczach.

– Jesteście ładne, zgrabne, młode. Całe życie macie przed sobą, a marnujecie je na takich skurwysynów. Myślisz, że za rok będzie lepiej albo, że za dwa coś się zmieni? Będzie coraz gorzej. Moja matka też wierzyła ojca. Wierzyła raz, drugi, trzeci. Wybaczała dziesiąty, dwudziesty, pięćdziesiąty czwarty. W końcu zrobił z niej wrak człowieka i odszedł do młodszej.

– Poznałam waszego ojca – szepnęła.

– Nie musiałaś go poznawać, by go znać. Tomek pod wieloma względami jest taki sam – podsumował. – Od dawna wiedziałem, że albo skończy na dnie, albo osiągnie wiele, ale bez znaczenia co zdobędzie, facetem i tak będzie do luftu.

– Skąd takie myślenie? – zapytała z czystej ciekawości, ale świadomość tego, że otrzyma odpowiedź ją przerażała.

– Bo jeśli chłopiec był w stanie uderzyć kobietę, która go urodziła, to jako mężczyzna będzie potrafił uderzyć każdą inną.

– Nie wiedziałam, że...

– Nie dziwię się, że nie powiedział. O tym jak skopał pierwszą, nastoletnią miłość, pewnie także nie wspomniał.

– Nie. – Odruchowo włożyła paznokcia między zęby i pewnie, gdyby nie miała założonych hybryd, to obgryzłaby wszystkie.

– Ja tam nie będę Magdy bronił. Zdradziła go, ale normalny chłopak odchodzi, nie tyka śmiecia i kończy znajomość. Ewentualnie daje w twarz i kończy znajomość. Tyle bym jeszcze zrozumiał. Ale ta dziewczyna wylądowała przez niego w szpitalu, z połamaną szczęką, ze stłuczoną nerką i jeszcze z wieloma innymi obrażeniami.

Nie potrafiła dłużej powstrzymywać łez. Dopiero w tamtej chwili uświadomiła sobie z jakim mężczyzną związała swoje życie, ale jednocześnie wciąż w jej wspomnieniach był inny Tomek. W retrospekcjach z przeszłości widziała chłopaka od balonów i oryginalnych niespodzianek, a do tego delikatnego romantyka, troszczącego się o swoich bliskich. W jej oczach to wciąż był zaradny, kochający ją i córki mężczyzna, i nie potrafiła takiego jego obrazu wymazać ze swojej pamięci nawet po tym laniu jakie od niego otrzymała.

Piotrek nie mówił już nic więcej. Paulina chciała, by zawiózł ją do matki, ale odmówił, tłumacząc, że tylko ją wystraszy, gdy zawita do niej nad ranem. Tak naprawdę chodziło mu o coś zupełnie innego. Wiedział, że to u matki swojej żony jego brat zjawi się w pierwszej kolejności. Obawiał się, że tak świeżą sprawę łatwo będzie mu załagodzić, że Paulina szybko pęknie i wybaczy. Chciał dać jej czas na myślenie, czas bez męża.

– Pojedziemy do mnie. Patryk jest na koloniach, więc pokój jest wolny. Odeśpisz, ja pójdę do pracy, potem zawiozę cię do mamy.

Zgodziła się, bo tak naprawdę nie miała już siły na nic, nawet na to, by oponować.

Piotrek wraz z rodziną mieszkał w małym, dwupokojowym mieszkanku, na poddaszu jednej ze starych kamienic w centrum miasta. Miał ładną żonę, choć budowa jej ciała daleka była od filigranowej. Twarz jednak miała całkiem przyjemną, a włosy długie, rude, kręcone.

– Cześć – przywitała się ciepło. – Zrobiłam śniadanie – powiedziała szybko, wskazując dłonią na kuchnie, a potem przykucnęła przy małej Amelce, która z zaciekawieniem rozglądała się dookoła.

Emilka spała i była już na tyle duża, że Paulina z trudem ją dźwigała.

– Połóż ją w pokoju. Nie składałam kanapy – zaproponowała, a gdy Paulina przeszła do wskazanego pomieszczenia, to szybko zapytała szeptem męża co takiego się stało.

– Nie mówiła za dużo, ale może ty ją przekonasz, by gdzieś z tym szła. Musi zrobić obdukcję i powinna od niego odejść – odszepnął.

– Ma dwoje małych dzieci.

– To co?

– To, że to nie będzie takie proste.

– Życie z katem jest łatwiejsze? – zapytał. – No chyba nie – podsumował. – Muszę iść do pracy – dodał, wychodząc i zamykając za sobą drzwi. Po chwili jednak się wrócił. – Podaj mi jakąś koszulkę. Ja całkiem zapomniałem, że w piżamie jestem. – Nawet nie wchodził za próg. Na klatce schodowej pozbył się rozciągniętej, starej, żółtej połówki i zamienił ją na popielaty, dopiero co zdjęty z suszarki T-shirt.