#73 – „Paulina” – Rozdział 43

„Równa opalenizna”

Amelka i Emilka były już po chrzcie świętym. Obydwie urządziły niemałe histerie, kiedy ksiądz polewał ich czoła święconą wodą. Amelka uspokoiła się szybciej, Emilka poczuła się bezpieczna dopiero poza murami kościoła. Tomek powracał wspomnieniami do tego dnia, oglądając go na zdjęciach, które wywołał dzień przed wyjazdem nad morze.

– Dobrze, że się przez to nie boją wody – powiedziała Paulina i korzystając z okazji, że wjechała na teren niezabudowany, włączyła długie światła.

Bordychowie zdecydowali się wyjechać w nocy, sądząc, że wtedy dziewczynki lepiej zniosą tak długą podróż, po prostu ją przesypiając. Sami też mieli w planach spać, dzieląc się drogą po pół.

– Może powinniśmy zostać w domu – szepnęła niepewnie. – Powinieneś być na pogrzebie.

– Gdybym chciał na nim być, to bym był. Nie chcę, więc mnie tam nie będzie. – Zerknął do tyłu.

Amelka spała, przykryta letnim kocykiem. Emilka natomiast zaspanym głosem mówiła coś do Szczeniaczka Uczniaczka, co jakiś czas uruchamiając zabawkę.

– To była twoja matka – przypomniała.

– Nie przełożę zaplanowanych z rodziną wakacji, tylko dlatego że jakaś stara alkoholiczka postanowiła sobie akurat teraz zdechnąć.

– Tomek! – warknęła.

– No co? Mówię co myślę. Nie czuję potrzeby, by po niej płakać. Po twojej matce bym płakał, choć mnie nie lubi. Po własnej nie zamierzam, choć kiedyś, na swój sposób, pewnie mnie kochała.

– Okay, nie będę się wtrącała. To twoja sprawa, ostatecznie zrobiłeś jak chciałeś. Mogłeś mnie jednak uprzedzić, że twój brat jest policjantem. Nawet się tego nie spodziewałam.

– Ty to się patrz lepiej na drogę, a nie na mnie, bo tam to się możesz wszystkiego spodziewać.

– Miałeś mnie nie pouczać – przypomniała. – Prowadzę po swojemu.

– Dobrze, ale patrz na drogę.

– Czemu mi nie powiedziałeś? – drążyła temat dalej.

– Nie widziałem takiej potrzeby. Poza tym mogłaś się tego spodziewać. To dosyć częste, że jeden brat idzie w lewo, a drugi w prawo. Brat ojca też jest policjantem, komendantem.

– To dlatego czułeś się tak pewnie, gdy wezwałam policję. Uważałeś, że jesteś nietykalny.

– I po co do tego wracasz? – zapytał z jawną pretensją. – Nie sądzę, by Piotrek mi pomógł, gdybyś chciała mnie pozwać.

– Mogę cię pozwać? – zainteresowała się.

– Teraz już chyba nie. Za późno. Jednak o znęcanie się sprawa jest cywilna. Tu nie zwołuje rozprawy prokurator z automatu. Po co o to dopytujesz?

– Może przyda mi się na przyszłość.

– Nie sądzę.

– Nie chodzisz już na spotkania do psychologa – przypomniała.

– Bo nie muszę i nie mam na to czasu. Byłem kilka razy, wystarczy. – Ziewnął, więc zdecydował się na obniżenie fotela. Nie sądził, by dał radę zasnąć, ale na wszelki wypadek, wolał, by podczas spania było mu możliwie jak najwygodniej.

– Naprawdę nie wykorzystałbyś rodziny w policji, gdyby przyszło co do czego? – drążyła temat dalej.

– Jeśli już i doszłoby do rozprawy, to pewnie poszedłbym do wujka. On popijał kiedyś i pewnie popija dalej z tymi z sądownictwa. Zawsze miał do mnie i Piotrka słabość, bo własnych dzieci nie miał. Może by coś zaradził. Kiedyś miał wpływ na mój wyrok – przyznał.

– I starałbyś się uniknąć konsekwencji?

– Tu nie chodzi o mnie i uniki. Jesteś moją żoną, mamy dzieci, nie puściłbym cię tak łatwo. Poruszyłbym niebo i ziemię, zapłacił komu trzeba, i zrobił to co tylko dałoby się zrobić, by cię zatrzymać.

– Czyli co byś zrobił?

– Przestań. Zmieńmy temat – nalegał.

– Chcę wiedzieć. Bądź szczery. Tak naprawdę szczery.

– Nie oddałbym ci dziewczynek.

– Słucham? – zbulwersowała się.

– Jeśli sąd przyznałby prawo opieki mnie, to ty nie chciałabyś już rozwodu. Wolałabyś zostać ze mną, byleby być przy dzieciach. Zgadza się? – zapytał.

Nie odpowiedziała. Zdenerwował ją, a wpływ na skalę tego zdenerwowania najbardziej miał fakt, iż Tomek miał rację. Paulina wiedziała, że gdyby doszło do rozwodu i sąd zostawiłby dzieci z nim, to ona wycofałaby się ze wszystkiego i wolała nadal być jego żoną, nawet jeśli faktycznie miałby ją lać, i to nawet co dnia, bo nie potrafiłaby zostawić własnych dzieci.

– Zamieńmy się. Ty poprowadzisz – zażądała, zatrzymując się na poboczu.

– Dlaczego? Tak szybko?

– Bo mnie wkurwiłeś!

– Powiedziałem co chciałaś wiedzieć. Byłem szczery. – Wysiadł i obszedł maskę, by móc zasiąść za kierownicą.

Paulina zdecydowała się nie wysiadać z samochodu, tylko przecisnąć się na siedzenie pasażera.

Pomimo tego spięcia, jakie nastąpiło między nimi na początku wakacyjnego wyjazdu, to kolejne dni mogli uznać za szczególnie udane. Pogoda dopisywała, dziewczynki były zadowolone, a oni zdawali się być na powrót w sobie zakochani.

Amelce najbardziej zaimponowała taka duża plaża, po której można było biegać, co jakiś czas potykając się i przewracając na kolana lub pupę. Emilka wolała wodę. Podobały się jej przypływy i odpływy. A najlepszym ze wszystkich było wychodzenie z tatą naprzeciw dużej fali.

– Jutro pójdziemy do oceanarium – zapowiedział Tomasz. Zmęczony opadł na duże, dwuosobowe łóżko. W końcu jednak musiał się z niego podnieść, by zdjąć sandałki i mokry od wody podkoszulek.

Emilka nie przejmowała się bucikami. Zaczęła wspinać się na łóżko, by móc usiąść obok taty.

– Dzie pójdziemy? – dopytywała.

– Do oceanarium.

– Do ocenarium – usiłowała powtórzyć i kierując się zasadą, że by coś zrobić dobrze, trzeba robić to często, usiłowała osiągnąć perfekcję, w kółko powtarzając te dwa wyrazy.

– Chciałabym mieć jej baterie – wyznała Paulina, będąc śpiącą bardziej niż kiedykolwiek. – Zmęcz je w kąpieli, błagam.

Nie czekając na odpowiedź męża, posadziła Amelkę na jego kolanach. Zatopiła się w miękkim, puszystym fotelu i uznała, że do pełni relaksu przydałoby się jeszcze tylko jedno, nieduże, zimne piwo.

– Dla ciebie wszystko. – Tomek wstał i wciąż trzymając Amelkę na rękach, pochylił się do żony, by móc musnąć ją w policzek. – Skoczymy ci po piwo, a potem je wykąpię. Może jak się jeszcze trochę przejdą, to szybciej padną.

W przypadku Amelki, Tomek miał rację, bo przejście do nocnego sklepu, który znajdował się prawie dwie ulice dalej, było dla dziewczynki nie lada wyzwaniem. A pokonanie drogi powrotnej zdawało się być niemal niemożliwe, ale zachęcona tym, że siostra idzie sama i tata jej nie niesie, postanowiła dać radę. Na motelowych schodach jednak usiadła i wyciągnęła dłonie w kierunku taty.

– Lącki – powiedziała niewyraźnie, a jej powieki zdawały się samoistnie opadać.

Zgodnie z obietnicą, to Tomek wykąpał dzieci i zajął się położeniem ich spać. Paulina w tym czasie zdecydowała się wziąć prysznic. Drzwi pozostawiła otwarte. Przez szum wody słyszała, jak jej mąż czytał bajkę o Czerwonym Kapturku i musiała przyznać, że to było nawet przyjemne. W przeciwieństwie do wielu kobiet miała tę świadomość, że Tomek potrafi się zająć dziećmi samodzielnie i zrobić to dobrze, że nie zapomni ich nakarmić, a do tego odpowiednio ubierze, zabawi i położy spać. Pod tym względem był idealnym mężem dla kobiety, która chciała mieć dzieci, bo potrafił być naprawdę dobrym ojcem. Dla Pauliny, to dziewczynki były najważniejsze, dlatego w pewnym momencie przestało się zupełnie liczyć jakim Tomek był zazdrośnikiem, jak bardzo lubił się rządzić i to że, jak każdemu, zdarzały mu się słabsze, leniwe momenty w łóżku. On już nie musiał stawać na wysokości zadania, by być partnerem, opiekunem czy kochankiem. Miał być tylko ojcem, dobrym ojcem i to wystarczało, by żona nadal go kochała.

Wszedł do łazienki, kiedy akurat była już ubrana. Krótkie, hawajskie spodenki i obcisła bluzka na ramiączka zastępowały jej piżamę. Przyniósł z sobą dwa kieliszki i odkorkowane wino.

– Spóźniłeś się – wytknęła, kiedy zaczął z pralki czynić prowizoryczny stół. Nim się obejrzała doniósł jeszcze truskawki.

– Nic straconego. Zawsze mogę cię sam rozebrać. – Wrzucił jedną truskawkę do swojej buzi, a drugą dotknął ust żony.

Ugryzła, a potem zdecydowała się na pozbycie obcisłej bluzki. Odrzuciła ją na białe płytki. Zdjęcie spodenek zostawiła jemu, bo lubiła, gdy odwiązywał ich sznurki. Czynił to zawsze takimi samymi, pewnymi, szybkimi ruchami.

Pierwszy pocałunek ją rozbudził, drugi pochłonął, a trzeci sprawił, że prawie całkiem się zapomniała. Spodenki zsunęły się po jej nogach, opadając na podłogę. Palce miała wplecione we włosy męża, ale to wszystko trwało do czasu. W pewnym momencie Tomek złapał ją za ręce, uwięził jej nadgarstki. Poczuła uderzenie, serię uderzeń. Pierwsze spadło na udo, ale było za silne, by dało się je uznać za element gry wstępnej. Drugie poleciało na pośladek. Trzecie na twarz.

Krzyknęła, więc zatkał jej usta dłonią, by nie pobudziła dzieci.

– Gdzieś ty się tak, kurwa, opaliła? – zapytał złowrogim szeptem. – Jesteś równo opalona – warknął przez zaciśnięte zęby.

Wtedy zrozumiała o co mu chodziło. Faktycznie jej piersi i pośladki były tak samo brązowe jak plecy czy brzuch. Niekiedy, gdy mama zajmowała się dziewczynkami, a ona miała chwilę tylko dla siebie, to szła do Agaty i opalały się tak samo jak za starych, dobrych czasów – na dachu wieżowca, zupełnie nagie.

– Wyjaśnię ci to – powiedziała szybko, licząc, że w ten sposób go uspokoi i powstrzyma.

Te słowa jednak rozjuszyły go jeszcze bardziej.

– Co mi wyjaśnisz? – zapytał, łapiąc ją pierw za włosy. Potem chwycił za kark i ścisnął tak, by nie mogła się wyrwać.

Sięgnęła dłońmi do jego ręki, chcąc, by ją puścił, ale pomimo tego, że wbijała mu paznokcie w skórę, on nie ustępował.

– Jak mi wyjaśnisz, że to co jest dla mnie, pokazujesz innym? – dopytywał. – Może Norbertowi, co? Może robisz to przy nim. Może z nim – nakręcał się coraz bardziej.

– Tomek, przestań! Proszę cię, puść mnie! – krzyczała przez łzy, chcąc jak najszybciej zakończyć katusze, które zdawały się dopiero rozpoczynać.

Miał na sobie krótkie, dżinsowe spodenki, sięgające za kolana. Rozpięty pasek był pod ręką. Wyszarpnął go wolną dłonią i niechlujnie złożył w pół. Przełożył narzędzie do prawej ręki, lewą chwycił żonę za włosy. Działał jak w transie, ale z wyuczoną wprawą, jakby nie robił tego wszystkiego po raz pierwszy. Nie pozostawiał jej żadnej szansy na obronę.

Nie miała jak się wyrwać, a gdy sprowadził ją na ziemię i plecy przygniótł kolanem, nie miała już nawet możliwości, by się w jakikolwiek sposób bronić. Nie mogła go dosięgnąć, by móc go odepchnąć lub zadrapać. Jej własny płacz dusił krzyk, przez co nawet wzywanie pomocy wydawało się być niemożliwe.

– Nie wrzeszcz, to szybciej skończę – zapowiedział po którymś z kolei uderzeniu. – Jeśli którąś obudzisz, to ci nie podaruję – uprzedził.

Nie docierało do niej to co mówił. Tak naprawdę to z ledwością dochodziło do niej, to co się działo. Wszystko było niewyraźne i nachodziło na siebie, zamieniając się w jedną plamę, a w niej był płacz, ból i odgłosy pasa odbijającego się od nagiej, wilgotnej skóry. Jej skóry. To było jej ciało, jej ból, jej łzy.