#78 – „Zbrodnia w miasteczku” – Rozdział 12

„Za późno”

Marcela Ramírez obejmowała kieliszek obiema dłońmi, jakby to nie był alkohol, a kubek ciepłej herbaty. Lubiła smak wina, szczególnie wytrawnego. Marzyła, by napić się go kiedyś z mężem, przy kominku, pewnej chłodnej nocy. Wiedziała, że to marzenie się nie ziści. Miguel nie lubił pić. Alkohol zupełnie mu nie smakował i to w żadnej postaci. Mężczyzna także nie palił, a jego żonę tego dnia wyjątkowo naszła ochota na papierosa. W domu nie było żadnej papierośnicy. To przez to zawitała do sąsiadki, do Elsy Real.

Panie mieszkały w tej samej kamienicy, na tym samym piętrze. Ich życia jednak znacznie się od siebie różniły. Jedna z nich była zamężna, druga była starą panną z dzieckiem. Pierwsza jeszcze do niedawna pełniła odpowiedzialną funkcję wicedyrektorki w szkole podstawowej, a druga przyjmowała klientów w domu i parała się zawodem, który choć najstarszy na świecie, to nie należał do szanowanych.

Elsa dolała Marceli wina, brudząc przy tym butelkę mąką. Znajdowały się w kuchni. Jedna siedziała i popijała, a druga starała się przygotować coś na obiad.

– Co ty tak właściwie robisz? – zapytała Marcela. Wstała i podeszła do okna. Otworzyła je szerzej i bez pytania poczęstowała się papierosem.

W mieszkaniu Elsy papierosy znajdowały się w drewnianym pudełku, a to stało niezmiennie na parapecie.

– Kluski śląskie – odpowiedziała, przecierając czoło dłonią, jakby co najmniej pracowała na polu i to w pełnym słońcu.

– Slązkie? – usiłowała powtórzyć po sąsiadce.

– Ślą... – Elsa zaczęła, ale zrezygnowała z wypowiedzenia tego obcobrzmiącego słowa na głos. Tak naprawdę nie była pewna czy udałoby jej się po raz kolejny poprawnie je wymówić. – Takie okrągłe, z dziurką – objaśniła. – Przepis od Clary – dodała i zaczęła odrywać niewielkie fragmenty ciasta, a potem je kulać i układać na desce do krojenia obsypanej mąką.

– A, to jak od Clary, to już się nie martwię. – Machnęła ręką. – Jeśli ona była w stanie je zrobić, to tobie tym bardziej wyjdą.

– Nie naigrywaj się z niej – stanęła w obronie rudowłosej.

– Przepraszam, zazwyczaj tego nie robię, ale... Nawet ją lubię, tylko ty patrzysz na nią inaczej, z wiadomego względu. Dla ciebie nie jest żadną konkurencją.

– A dla ciebie to niby jest? – zakpiła panna Real. – Miguel nigdy nie włóczył się za jej spódnicą.

– Ale się przyjaźnili...

– Jak to dzieci, które dużo z sobą przebywały – stwierdziła.

Miała rację. Miguel nigdy nie patrzył na Clarę w sposób w jaki powinien patrzeć mężczyzna na kobietę. Dla niego była kimś na miarę młodszej siostry. Dużo czasu spędzali wspólnie, bo jego matka była szwaczką, a ojciec Clary miał zakład krawiecki. Często po nim biegali, pochłonięci zabawą w chowanego.

– Teraz już nie są dziećmi. Wyrosła na piękną kobietę.

– Bo ma czas być piękna! – warknęła Elsa. – Gdyby każda z nas miała na głowie takie minimum co ona, to też byłaby piękna. Czym ona ma się martwić? Póki babcia żyje i jest pełna sił, to niczym. Poza tym, tam jest jeszcze jej siostra, jest też mąż. Tam jest dużo rąk do roboty, przez to może poświęcać czas tylko sobie, stroić się, malować, upiększać...

– Skończ wymieniać, bo zacznę jej zazdrościć – przerwała. – I to jeszcze bardziej niż zazdroszczę jej długich nóg i lśniących, gęstych włosów mimo tylu zabiegów kolorystycznych.

Elsa się zaśmiała, ale po chwili spoważniała. Rozpoczęła robienie dziurek w kulanych wcześniej kluskach.

– Nie masz czego jej zazdrościć. Okazuje się, że życie dla nikogo nie jest bajką i każdy winien jest zapłacić w nim odpowiednią cenę.

– O czym ty mówisz? – zainteresowała się Marcela. Nigdy wcześniej nie lubiła plotkować i obgadywać innych, ale w chwili gdy straciła pracę, to zaczęło brakować jej zajęć, a przy tym miała za dużo wolnego czasu. Poza tym chciała się oderwać od swych prywatnych zmartwień i trosk, a słuchanie o zmartwieniach i troskach innych wydawało się być idealnym na to sposobem.

– Carolina przyniosła tę informację ze szkoły i nie wiem czy jest prawdziwa – uprzedziła.

Marcela ugasiła papierosa o gzyms starej kamienicy, a niedopałek wyrzuciła przez okno, wcześniej upewniając się czy aby na pewno nikt nie przechodzi tą ulicą.

– Opowiadaj – zachęcała, siadając na poprzednim miejscu. Znowu objęła kieliszek obiema dłońmi, a czarny jak smoła kot wskoczył na jej kolana.

U Elsy było dużo czworonogów. Przygarniała każde bezpańskie zwierzę, karmiła, czasami leczyła, a potem nie była w stanie wyrzucić go z powrotem na ulice.

– Wśród dzieci krążą plotki, że mąż zbił żonę. Hadrian Clarę.

Pani Ramírez zrobiła duże oczy. Nie wierzyła własnym uszom. Nie znała Hadriana zbyt dobrze, a w miasteczku mieszkała dopiero od pięciu lat, ale pomimo tego, w życiu nie spodziewała się po nim czegoś takiego.

– Za co? – zainteresowała się w końcu, bo była zdania, że jeśli Alarcon nie uderzył żony wcześniej za jej sposób bycia, ciągłe spóźnienia i brak umiejętności kulinarnych, to powód musiał być zupełnie od tych trzech różny.

– Tego nie wiem. Mogę się tylko domyślać.

– Myślisz, że go zdradziła? – podłapała Marcela. – Mówią, że jej matka zdradzała męża. Powiedzieli mi o tym pierwszego dnia jak zawitałam do miasteczka – wspomniała.

– Carina była piękna i miała powodzenie. Podobnie jak Clara lubiła towarzystwo mężczyzn, od zawsze się nimi otaczała, a żony tych panów były zazdrosne, ale...

– Nigdy nie...

– Tylko jeden zwrócił jej w głowie.

– Mąż?

– Mąż to był rozsądny wybór. Kochała kogoś innego, choć wypierała się tego jak tylko mogła. Nawet przed nim się tego wypierała i myślę, że w końcu jej w to uwierzył. Wiara ta była mu na rękę. Był bardzo młody. Dużo młodszy od niej.

– Znam go? – zapytała z ciekawości Marcela. Chciała ocenić gust matki Clary. Sprawdzić czy ów mężczyzna też byłby w stanie jej czymś zaimponować.

– Nie – odpowiedziała po chwili wahania Elsa. – Był tu tylko chwilę. Może nieco więcej niż rok, może trochę mniej niż dwa. Nazywał się Claudio Fossa.

– Włoch?

– Tak i krawiec. Mąż Cariny był jego mistrzem.

– I sypiał z jego żoną? – zapytała z uśmiechem niedowierzania Marcela.

Elsa przytaknęła ruchem głowy.

– Byłam dzieckiem, ale pamiętam rozterki Cariny. To było na tydzień przed wyjazdem Claudia. Wiedziała, że jest w ciąży. Wiedziała, że nie z mężem. Wiedziała też kto jest ojcem. Jej mąż też to wiedział. Dał jej ultimatum, że może gnać za miłością, ale starsza córka zostaje przy nim albo zostanie z nim, a on wychowa bękarta jak swoje.

– Clara jest tym bękartem – wywnioskowała Marcela.

– Tak, ale nigdy nie dał jej tego odczuć. Chyba nawet wręcz przeciwnie. Jakby wiedział, że nie jest jego i nie wolno mu jej ganić, a należy jedynie rozpieszczać, by nigdy nie poczuła się przez niego niekochana, gdy w końcu się dowie.

– Dowiedziała się?

– Oczywiście, że tak, ale dopóki ojciec nie umarł, to nie miała sumienia zadawać mu bólu i szukać tego, który... zresztą, nie znalazła go albo raczej przybyła za późno. Claudio Fossa zmarł na statku. To była jakaś wielka, morska katastrofa. W każdym razie, nie był dobrym człowiekiem. Na ten statek wszedł wraz z kochanką, pozostawiając żonę. Wcześniej zabrał jej syna.

– Straszne. – Marcela westchnęła i opróżniła kieliszek do dna. – Chyba powinnam się radować z własnego nudnego, spokojnego życia rodzinnego. – Wstała i podeszła do okna.

Zrzucony z kolan kot zamiauczał gniewnie, jakby zirytował go fakt, że pozbył się miękkiego miejsca do spania. Marcela poczęstowała się kolejnym papierosem.

– Chyba tak. Masz cudownego męża. Upartego jak osioł, nieco za bardzo ambitnego i staroświeckiego, ale jednak cudownego – podsumowała.

Rudawa blondynka uśmiechnęła się i w duchu przyznała Elsie rację. Szybko jednak w jej głowie znowu pojawiła się Clara i sprawa domniemanego pobicia.

– Myślę, że historia kocha powtórki – powiedziała w głębokim zamyśleniu.

– To na pewno. Wojny są na to najlepszym dowodem, bo były i będą. Na kartkach historii ciągle powtarza się to samo. Zmienia się jedynie tło – podsumowała panna Real, która historie ubóstwiała. W jednym z dwóch pokojów jej mieszkania znajdował się regał duży na całą ścianę. Półki zdawały się na nim giąć pod ciężarem książek.

– Tak, ale myślę o Clarze i jej matce. Tamta miała romans z krawcem.

– Z uczniem krawca – sprostowała Elsa.

– Tak, a Clara... Clara wydaje się być blisko z Arturo. Często odwiedzał szkołę, ale nie dzieci. Odwiedzał bibliotekę. Pijał tam kawę i rozmawiał z bibliotekarką. Śmiali się do siebie, wymieniali spojrzenia. Zdawał się ją... kochać samym wzrokiem.

Elsa starała się wyglądać na zaskoczoną, nawet zastanawiała się o co mogłaby dopytać, ale nigdy nie potrafiła udawać. Tak naprawdę stosunek Arturo Boscy do Clary Alarcon wcale, ale to wcale jej nie dziwił. Jako jedyna w miasteczku znała jego historię... jego przeszłość. To ona go do tego miasteczka ponownie sprowadziła, bo kiedyś komuś coś przysięgła i pomimo braku świętości, danego słowa zawsze dotrzymywała.

– Nie wydałaś się zaskoczona tym, że Clara i Arturo się spotykają – zauważyła Marcela.

– Nie – przyznała – ale on nie jest jej kochankiem – dokończyła. – Zapewniam cię, że tych dwoje nie ma romansu. Szczerzę wątpię, by Clara zdradzała męża.

– Mówi się, że niedaleko pada jabłko od jabłoni.

– Ma matka była bardzo bogobojna i świętoszkowata – wyznała Elsa, jakby to miało być potwierdzenie na nieprawdziwość przysłowia, które przytoczyła Marcela.

Arturo Bosca odwiedził szkołę podstawową, sądząc, że zastanie tam jeszcze Clarę. Biblioteka jednak okazała się być zamknięta. Pedro Rivera poinformował go, iż Clary nie było tego dnia w pracy i że nie będzie jej jakiś czas.

– Dlaczego? – zdziwił się mężczyzna.

Pedro poruszył głową w specyficzny sposób, jakby chciał tym gestem powiedzieć „przecież dobrze wiesz”. W głowie jednak rozmyślał czy podać prawdziwy powód, którego i on się domyślał, czy przedstawić krawcowi tę samą wersję, którą Hadrian opowiedział dyrektorowi. Zdecydował się na:

– Hadrian powiedział, że zachorowała.

– Zachorowała – powtórzył z niedowierzaniem Bosca. – Zatłukę gnoja jeśli jej coś zrobił – zagroził i nie czekając na jakąkolwiek reakcję Rivery, odszedł. Szybko pognał schodami w dół, a potem szedł takim tempem, by jak najszybciej znaleźć się pod domem Alarconów.

Arturo nie bał się podejść do furtki ani zadzwonić wymyślnym dzwonkiem, zawieszonym na tyle wysoko, że przechodzące tamtędy dzieci, nie miały możliwości się nim bawić i irytować tym domowników. Obawiał się jednak jaki widok zastanie, gdy już zostanie wpuszczony do środka albo gdy Clara wyjdzie mu na przywitanie.

Oczekiwał chwilę, ale ta zdawała mu się być wiecznością i gdy zobaczył w oddali postać z długimi włosami, nie aż tak rudymi jak je zapamiętał, ale ciągle utrzymanymi w podobnym tonie kolorystycznym, to szepnął pod nosem „nareszcie”.

Clara podeszła bliżej. Najpierw krzyknęła na psa, czym skutecznie pogoniła go do budy, a potem otworzyła furtkę. Zrobiła miejsce, by Arturo mógł wejść, ale ten zdawał się nagle zamienić w słup soli. Jedynie jego oczy chodziły i to w taki sposób, jakby śledziły każdy jeden minimetr jej ciała, nawet ten skryty pod ubraniem.

– Nic nie powiesz? – zapytała, bo cisza i takie trwanie w bezruchu ją nie tylko irytowało, ale także martwiło.

Wyciągnął do niej ręce, jakby chciał pochwycić ją za ramiona, ale zatrzymał się na kilka centymetrów od nich. Kilka razy nabrał i wypuścił powietrza. Starał się uspokoić.

– Nie wiem co powiedzieć – przyznał w końcu i zdecydował się na podniesienie rękawa jej zielonej, codziennej sukni. Sukni, którą sam uszył przed kilkoma tygodniami. Zobaczył siniaki na jej ręce i to wcale nie takie zwyczajne. One nie były zielone ani fioletowe, były wręcz prawie czarne. Zamknął oczy i przeklął pod nosem. – Tak jest wszędzie? – zapytał, patrząc w jej twarz, na której także widniały ślady pobicia, których nie dało się przykryć nawet pudrem ryżowym. Chciał usłyszeć zapewnienia, że nie, że to jedyne ślady, ale nie usłyszał nic.

Clara nie wypowiedziała ani słowa. Objęła go, tak po prostu, zwyczajnie, jakby potrzebowała się w kogoś wtulić.

– Nie płacz – szepnął, delikatnie gładząc jej plecy, choć wiedział, że to marna pociecha. – To nic nie da – stwierdził cicho, znacznie ciszej niż poprzednie szepnięcie. Po raz kolejny tego dnia zacisnął powieki i starał się powstrzymać płacz.

Odsunęła się od niego nagle, jakby zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo nierozsądnym jest tulenie na dworze innego mężczyzny niż własny mąż. Wygładziła suknie i spytała:

– Wróciłeś się po linijkę?

– Linijkę? – zapytał. Potrząsnął głową, starając się zrozumieć o czym Clara mówi. Jego myśli jednak ciągle błądziły przy Hadrianie. Chciał zamienić żal i ból w najprawdziwszy gniew. Rozmyślał więc na ile sposobów da Hadrianowi nauczkę, gdy tylko stanie z nim twarzą w twarz.

– Zostawiłeś ją, jak byłeś tu poprzednim razem.

– Faktycznie – przypomniał sobie. – Mogę wejść?

Clara się zawahała. Co prawda nawet przez myśl jej nie przeszło, że lanie jakie otrzymała od męża jest za spotykanie się z krawcem. Uważała jednak, że Hadrian nie życzyłby sobie żadnych gości, którzy mogliby widzieć ją w takim stanie i przekazać to dalej, czym zepsuliby jego niemal nieskazitelną opinię.

– Możesz – powiedziała w końcu i poprowadziła go do drzwi, a stamtąd od razu do dużego pokoju, gdzie dziewczynki układały krzesła. – Kawy? Herbaty? – zapytała grzecznie.

Pokręcił głową.

– Jak to się stało? – zapytał wprost.

– Tylko mi nie mów, że dlatego przyszedłeś. – Była nerwowa, jej ruchy były inne niż zwykle, mniej stabilne.

– A myślałaś, że po głupią linijkę!? – uniósł się. – Mam takich wiele w zakładzie. Dowiedziałem się co się stało, to przyszedłem.

– Skąd się dowiedziałeś? – zaciekawiła się.

– To nieważne. Dowiedziałem się, że poszłaś na policję, bo Hadrian... – nagle zamilkł, odchylił się mocniej na krześle i głośno westchnął. – Nie sądziłem, że jest aż tak... aż tak źle. Nigdy nie skarżyłaś się na męża – zauważył.

– Nigdy nie musiałam. – Ukryła twarz w dłoniach, a potem przeczesała włosy, odrzucając je przy tym do tyłu. – Nie miałam powodów. Choć, może miałam, wszyscy mamy powody, by narzekać.

– Nie wszyscy aż takie – zauważył. – Jak długo to trwa?

Clara wychwyciła słowo „trwa” i postanowiła powiedzieć prawdę.

– To nie trwa. To był pierwszy raz. Właściwie drugi, ale można to zbiec w jedno. Najgorsze, że ja nawet nie wiem o co się tak wściekł. – Zapłakała. Emocje wzięły górę i nie potrafiła dłużej powstrzymywać łez.

– Kto się wściekł? – zapytała zaciekawiona Aurora, czym wcale nie poprawiła matce humoru. Wręcz przeciwnie. Clara po pytaniu córki poczuła się jeszcze słabsza.

Arturo uśmiechnął się do dziewczynki, wziął ją na kolana i poprawił wstążki, które miała wplecione we włosy. Zaczął zagadywać o ulubione kolory, byleby dziewczynka zapomniała o poprzednim pytaniu. W końcu mu się to udało i Aurora zaproponowała, że coś dla niego namaluje. Amelia nie chcąc być gorsza, także pobiegła na górę, bo to w swoim pokoju miały kartki i kredki.

– Rozumiem, że dziewczynki tego nie widziały – bardziej stwierdził niż zapytał. – Dobre chociaż tyle.

Clarze przypomniało się, że Aurora widziała, co prawda nie to jak Hadrian okładał ją gdzie popadnie, ale świadkiem pierwszego policzka była. Nie zamierzała jednak tego mówić Arturo. Uznała, że to nie jego sprawa i że wiedza na ten temat nie jest mu do niczego potrzebna.

Babcia Clary weszła do pokoju, by poinformować wnuczkę, że dokończyła za nią przygotowywanie obiadu. Najpierw jednak przywitała się z gościem.

– Dzień dobry – odpowiedział Arturo grzecznie.

– Nie chcę pana wypraszać, panie Bosca, ale Hadrian...

– Co Hadrian? – zapytał zirytowany. – Chętnie bym na niego zaczekał i obił mu mordę – przyznał na głos.

– Niech pan tak nawet nie mówi. To by dopiero kłopoty przyniosło – stwierdziła Camila.

– Sam je na siebie sprowadził. W ogóle była pani tutaj, gdy to się działo? Jak mogła pani na to pozwolić?

– A co miałam zrobić? Broniłam jej! – krzyknęła zirytowana tymi wszystkimi oskarżeniami.

– Mało skutecznie! – uniósł się. – Trzeba było wybiec na ulicę, zawołać kogoś... kogokolwiek.

– Hadrian jest jej mężem – przypomniała Camila Bossie, sądząc, że to będzie odpowiednim wyjaśnieniem tego, że lepiej takie sprawy zachować w czterech ścianach.

– Po tym co jej zrobił, na takie miano, z całą pewnością, nie zasługuje. – Uśmiechnął się złowrogo, ale też nieco cynicznie, jakby nie dowierzał, że po tym wszystkim ktoś może Hadriana jeszcze bronić albo chociażby usprawiedliwiać.

– Możecie nie mówić o mnie przy mnie, w taki sposób, jakbym była tutaj nieobecna? – zapytała Clara i zbulwersowana podniosła się na równe nogi.

– Pan Bosca nie powinien mówić nic więcej.

– Chyba raczej pani – odciął się, pomimo że była od niego znacznie starsza i kultura nakazywałaby trzymać język za zębami.

– Buntując ją nic pan nie zdziałasz – stwierdziła pewnie Camila. – Namieszasz jej tylko w głowie, a potem co? Postawi mu się raz, drugi, trzeci i oboje wiemy jaki będzie tego efekt.

– Nie pozwolę na to, by...

– A co pan zrobisz? Zabierzesz ją i dzieci do siebie? Jak to żonie wyjaśnisz?

Arturo przez chwilę zamilkł. Faktycznie nie wiedział, jakby miał wytłumaczyć Sylvii obecność Clary i jej córek u nich w domu, ale był pewny, że zrobiłby coś co skutecznie by rudowłosej pomogło.

– Jeśli bym musiał, wyjaśniłbym. Moja żona zrozumiałaby przyjaźń – zapewnił.

– Pańską i obcej kobiety? – nie wierzyła Camila. – A nawet jeśli masz pan rację, to na co to by się zdało? Hadrian, by z listem gończym sprowadził ją z powrotem do domu, a wtedy dopiero... – postanowiła przemilczeć oczywiste. – Niech lepiej stara się załagodzić ten z nim konflikt, a nie sieje wiatr i potem burzę zbiera.

Arturo przytaknął ruchem głowy, a potem szybko przemyślał sprawę i przyznał na głos:

– Dobrze. – Po czym zwrócił się do Clary: – Ale gdyby się coś działo, masz się nie wahać, tylko do mnie przyjść. Nieważne jaka będzie pora dnia czy nawet nocy.

Clara gestem pokazała mu, że rozumie, bo żadne słowa nie chciały jej przejść przez gardło.

– Nie pozwolę mu cię krzywdzić – zapewnił, a potem się pożegnał, z babcią Clary chłodnym „do widzenia”, a samą Clarę mocno uścisnął i dodał otuchy, mówiąc, że będzie dobrze, że wszystko się jakoś ułoży, choć sam wtedy jeszcze nie miał pewności jak to wszystko poukładać. Pewnym jednak był, że gdy spotka Hadriana, to udowodni mu, że ktoś kto ma odwagę tak zbić kobietę, nie ma żadnych szans z mężczyzną, bo od zawsze był zdania, że w taki sposób wyżywają się na swoich żonach tylko słabi, którzy nikomu innemu nie daliby rady.

Patrizio wraz z szoferem znieśli ostatnią skrzynię do samochodu. Ta miała zepsute wieko, spadło więc na ubitą z piasku drogę. W ten sposób Patrizio dowiedział się jakie rzeczy Alicia zabiera od Alarconów. Nawet wziął jeden z kaftaników i dokładnie obejrzał, zanim ponownie umieścił go w skrzyni i zamknął wieko. Udał się na tył budynku, by zapalić.

– Wszystko przeniesione – poinformował Alicię, choć wcale nie spodziewał się jej tam spotkać. Ponownie zaproponował jej papierosa. Nie wyciągnął jednak w jej stronę papierośnicy. Podał jej go wprost do ręki, przez co palce ich dłoni się o siebie otarły.

– Dziękuję, ale chyba nadal nie lubię palić – wyznała, ale mimo tego, gdy odpalił zapałkę, to objęła papierosa ustami i zbliżyła jego kraniec do niewielkiego płomienia. Zakasłała, ale potem złapała odpowiedni dryg i już się nie krztusiła.

– Nie wiedziałem, że ten mężczyzna to twój mąż. – Oparł się o murowaną barierkę.

– Jaki mężczyzna? – Zaczęła nerwowo się rozglądać, jakby sądziła, że Pedro ją odnalazł. Nie chciała jeszcze tego. Najpierw chciała wrócić do domu, pokazać się matce na oczy i wyjaśnić swoje zniknięcie w pracy. Rivera był w jej planach na ostatnim miejscu, jakby jemu nie była winna żadnych tłumaczeń.

– Ten, od którego uciekałaś w nocy.

– Nie uciekałam, tylko... nieważne. To nie jest mój mąż – odparła twardo. – Miał nim się stać, ale teraz to sama nie wiem – przyznała przed nim, ale bardziej przed samą sobą.

– To ojciec dziecka, którego się spodziewasz? – domyślił się.

– Skąd...? Grzebałeś w moich rzeczach! – oburzyła się.

– Przypadkowo... to było przypadkowo – zapewnił. – Dowiedziałem się, choć nie chciałem wiedzieć. Jednak skoro już wiem, to... – Odwrócił od niej wzrok i zaciągnął się kilkakrotnie papierosem, ale na tyle szybko, by być w stanie dokończyć myśl: – Zgodzenie się na zamążpójście to najgorsze co kobieta może uczynić sama sobie. Potem już każda jej zgoda będzie zbędna. To jedyna decyzja jaką kobieta może podjąć, na dodatek nieodwołalna.

„Nieodwołalna” odbiło się mocnym echem w głowie Alicii i uświadomiło jej prawdziwość tych słów. Wcześniej w ogóle nie brała pod uwagę, że jej „tak” wypowiedziane przed ołtarzem, przed Bogiem, przed gośćmi, księdzem i Pedrem, będzie miało aż takie duże znaczenie.

– Hiszpania nie jest gotowa na samotne matki, a to jest małe miasteczko.

– W którym nie musisz spędzić całego życia. – Uśmiechnął się do niej w łobuzerski sposób. – Wszędzie indziej mogłabyś uchodzić za wdowę. Można nawet zakupić taki papier. Wdowa z dzieckiem wygląda już całkiem nieźle. Lepiej niż panna.

– Z pewnością tak – przyznała mu rację. Miała świadomość, że dziwce z bękartem nie współczułby nikt, zaś nad kobietą, która straciła męża jeszcze przed narodzeniem dziecka, każdy by się litował.

Nastała cisza. Patrizio pokazał Alicii zupełnie inne wyjście z niewygodnej sytuacji, a ona zaczęła je analizować. Z jednej strony nie wyobrażała sobie wyjazdu, porzucenia doczesnego życia, z drugiej zaś strony, przyszłość z Pedrem jawiła jej się w strasznie ciemnych, smutnych barwach.

– Kochasz go? – zapytał niespodziewanie.

– Sama nie wiem.

– Nawet jeśli kochasz, to wiedz, że miłość trwa krótko. – Odwrócił się w stronę blondynki i przybliżył swoją twarz na tyle, by móc dojrzeć głębię w jej oczach. – Miłość trwa najwyżej trzy lata – podsumował.

– Jesteś młody. Co ty możesz o tym wiedzieć? – nieco zadrwiła.

– Wiem co to miłość. Widziałem ją wiele razy, choć nigdy nie czytałem o niej w książkach. Widziałem ją i to nie tylko na obrazach. Widziałem też jak upada i jak nie może się po tym upadku pozbierać. Sam jednak nigdy nie kochałem. I wiesz co? Nie żałuję. Nie chcę kochać. – Wymijając ją, na moment przystanął. – Ty też nie chcesz kochać – wyszeptał wprost do jej ucha, a potem wyrzucił niedopałek przed siebie, zdeptał go butem i odszedł.

Alicia zamknęła oczy i wzięła bardzo głęboki oddech. Patrizio właściwie jej nie znał, ale co do jednego miał rację, nie chciała kochać. Nigdy nie była romantyczką, jedynie zawsze starała się postępować racjonalnie i rozsądnie, mieć wszystko pod kontrolą. Pedro był mężczyzną, przez którego złamała wszystkie sobie samej postawione reguły. Nie bałamucił jej, niczego nie obiecywał, nie uwodził ani nie rozkochiwał powolnie w sobie, tak jakby wypadało. Mimo tego mu się oddała, jednocześnie świadoma tego co robi i będąc poza tą świadomością. Nie myślała wtedy o konsekwencjach, nie sądziła, że jakiekolwiek kiedykolwiek nadejdą. Nie chciała tej ciąży, a mimo tego nawet przez myśl jej nie przeszło, by się jej po kryjomu pozbyć. Powiedziała Pedro prawdę. Nie wątpił, że to będzie jego dziecko, nie przepędził jej ani nie wcisnął w dłoń odpowiedniej sumy pieniędzy. Zdecydował się z nią być, a ona sama zaczęła go nakłaniać, by postąpili oboje tak jak należy, czyli pobrali się nim w ogóle będzie cokolwiek widać. Tak wyglądał ich związek, jego fundamenty. Alicia nie dostrzegała w nim miłości. Była pewna, że Pedro także jej tam nie zauważa. Było jednak już za późno, by móc cokolwiek zmienić.

Arturo ledwie przestąpił próg domu, a już został otoczony przez troje synów.

– Gofly, gofly! – wykrzykiwał Matteo, jednocześnie podnosząc swoje rączki do góry, by tym skłonić ojca do wzięcia go na ręce.

Antonio także upominał się o to co zostało mu przyobiecane. Chciał się też dowiedzieć czy będzie mógł pojechać do centrum rowerem, a kiedy otrzymał twierdzącą odpowiedz, to czym prędzej wziął klucz od komórki i wybiegł na zewnątrz.

– Nie pytałaś go jeszcze? – zwrócił się Arturo do żony, która zawiązywała Clarze kapelusik pod szyjką, by dziewczynka nie ściągała go z głowy i nie upuszczała nieustannie na ziemię.

Jacopo, choć w pierwszym momencie chciał pobiec za Antoniem, to słysząc pytanie ojca, zaciekawił się na tyle, by pozostać jeszcze na trochę w domu. Przykucnął i udawał, że sznurówka przy bucie mu się rozwiązała.

– Nie – odpowiedziała Sylvia zgodnie z prawdą. – Poza tym nie sądzę, by Antonio był w stanie coś komuś ukraść. Z pewnością nie coś takiego jak portfel.

Arturo nie pokładał w synu takiej wiary co jego żona.

– To się jeszcze okaże – szepnął i w końcu zlitował się nad Matteo krążącym wokół jego osoby. Wziął chłopca na ręce i kilkakrotnie podrzucił do góry, łapiąc w locie.

Blondynek roześmiał się w głos, a potem nie dawał tacie spokoju, krzycząc:

– Jesce, jesce!

Jacopo zdecydował się najpierw pomóc mamie z wózkiem, a dopiero potem udał się po swój rower. Antonio już na niego czekał. Widać było, że młodszy brat bardzo się niecierpliwił.

– Już miałem zamknąć i na ciebie wcale nie czekać! – powiedział głośno, wielce zirytowany tym, że zamiast jeździć, to musi stać przy komórce i czekać na takiego ślamazarę.

Jacopo, choć najpierw chciał brata uprzedzić o tym, że tata uważa, że ten ukradł jakiś portfel, to po tym jak Antonio go potraktował, zdecydował się milczeć, uważając, że z pewnością nie zdąży wyrzucić skradzionego przedmiotu i w końcu dostanie za swoje.

Antonio oddał klucz ojcu, tylko dlatego, że ten się o niego upomniał, a potem pognał przodem. Jacopo ruszył za nim, ale znacznie spokojniej. Matteo nie odstępował ojca na krok i ciągle domagał się noszenia na rękach albo wzięcia na barana, na co ten nieustannie odpowiadał:

– Jak przejdziesz sam jeszcze kawałeczek.

– Jesce kawalecek – powtarzał chłopczyk, coraz bardziej zdenerwowany tym, że kawałeczek co rusz się wydłuża, jednak nim zdążył jawnie zaprotestować, to byli już w centrum. – Gofly! – ucieszył się i pobiegł w stronę kawiarenki, gdzie Jacopo już siedział na jednym z krzeseł ustawionych na dworze.

– Jesteś dziś wyjątkowo milczący – zauważyła Sylvia.

– Problemy w pracy – skłamał. – Nie martw się, jutro wszystko naprostuję i będzie jak dawniej – dodał, choć nie miał pewności czy wytrzyma do kolejnego dnia, by pokazać Hadrianowi jak to jest bić słabszego.

O tym, że Hadrian jest od niego słabszy był święcie przekonany. W końcu nie raz mierzyli się na rękę w barze. Zdarzyło im się też przywdziać rękawice bokserskie Pedra i walczyć do pierwszych trzech trafień. Alarcon nigdy nie umiał się koncentrować na walce, która w sobie zawierać powinna także obronę, czyli trzymanie gardy. Hadi szedł w zaparte, byleby uderzyć, byleby trafić, byleby powalić przeciwnika, a wtedy zupełnie zapominał o tym, że przeciwnik może uderzyć i powalić jego.

Antonio przerwał jazdę na rowerze, by wybrać owoce i polewę swojego deseru, a potem chciał w szybkim tempie spałaszować gofra i powrócić do jazdy. Ojciec jednak zaczął prowadzić z nim rozmowę, czym, zdaniem Antonia, zupełnie niepotrzebnie przedłużał jedzenie.

Arturo jak zwykle pytał o szkołę, czego chłopiec szczerze nienawidził, ale zgodnie z prawdą opowiedział o konkursowym dyktandzie, za co Jacopo kopnął go bardzo mocno w kostkę.

– Ajć! – krzyknął, skrzywił się, a potem pochylił, by potrzeć bolące miejsce.

– Przepraszam, to było niechcący – zapewnił Jacopo, napotkawszy na surową minę rodziciela. – Naprawdę to było niechcący – dodał ze znacznie większym przekonaniem.

– Na pewno – syknął z niedowierzaniem Antonio. – I tak ci nie wierzę – dodał ze zbulwersowaną miną. – Jesteś gamoń i piszesz ładniej, ale gamoniowato i z błędami – wytknął bratu prosto w oczy.

– Obaj się zachowujcie, bo nigdzie was więcej nie zabiorę – uprzedził Arturo. – I zabiorę rowery – ostrzegł, mając świadomość, że ta groźba podziała i od razu uspokoi obydwóch synów.

Antonio zrobił duże oczy i szybko złapał ramę roweru stojącego obok krzesła, na którym siedział, jakby chciał tacie zakomunikować, że on nie zamierza swojego przyjaciela oddawać.

– Poza tym ostatnio policjant zgubił portfel – zaczął spokojnie Arturo, biorąc przy tym Clarę na kolana i karmiąc ją bitą śmietaną wprost z łyżeczki.

Antonio głośno przełknął ślinę i zdawał się nieco przestraszyć, co nie umknęło uwadze jego mamy siedzącej naprzeciwko. Kobieta była pewna, że jeśli ona zauważyła reakcje syna, to jej mąż także musiał ją widzieć, co potwierdził patrząc znacząco na nią i uśmiechając się w taki sposób, jakby chciał powiedzieć „a nie mówiłem”.

– Ale który policjant, tato? – zaciekawił się Jacopo.

– Mąż bibliotekarki.

– Pan Alarcon? – upewniał się Antonio, choć przecież dobrze wiedział czyj portfel sobie przywłaszczył. – To ten co ostatnio pobił żonę. Zasłużył sobie na zgubienie portfela – stwierdził pewnie, choć wcześniej miał na ten temat zupełnie inne zdanie. Chłopiec jednak w obecnej chwili oczekiwał aprobaty.

– Pewnie nie zgubił, tylko ktoś mu ukradł – sprostował Arturo.

– Nawet jak ukradł, to temu złodziejowi się nagroda należy, bo policjant sobie zasłużył – trwał przy swoim Antonio.

– A ty jesteś od wymierzania sprawiedliwości? – zapytał nagle. Ułamał kawałek suchego gofra i podał go córeczce.

– Nie, nie, ja nie. Ja go nie ukradłem. Ja choćbym nawet znalazł, to bym oddał – zapewniał, a oczy aż mu się świeciły od kłamstwa. – Mówię tylko, że ten kto ukradł, to dobrze zrobił, nie uważasz?

– Nie – odpowiedział wolno i przeciągle Arturo. – Kradzież, to kradzież, nic dobrego.

– Policjant też nie zrobił niczego dobrego. W ogóle ja jeszcze ani razu nie widziałem, by on zrobił coś dobrego. Jedynie mnie przewiózł automobilem, gdy skręciłem kostkę.

– Właśnie – podchwycił Arturo. – I właśnie wtedy zgubił portfel.

– Może i tak – wtrąciła Sylvia. – Ale co racja to racja. Miasteczko spokojne, jako policjant się za dużo nie napracuje. Mając dyżur chodzi z tobą i z Pedro do baru. Do Elsy też chodzi. Tak więc, ja też jeszcze nigdy nie widziałam, by on zrobił coś dobrego dla kogokolwiek, a już teraz, gdy okazał się jeszcze znęcać nad żoną, to może faktycznie jakaś nauczka mu się należała.

– Teraz już wiem po kim nasz syn odziedziczył tę specyficzną moralność.

– Nie mówię, że kradzież jest dobra, tylko że...

– Że? – nalegał na kontynuację Arturo.

– Że okraść dobrego, a okraść złego, to jednak różnica. To tak jak okraść złodzieja.

– Ukraść złodziejowi to co sobie przywłaszczył i nie oddać tego prawowitemu właścicielowi to taka sama kradzież jak ta, którą popełnił ten złodziej.

– Nie do końca się z tym zgadzam, wiesz? – Sylvia uśmiechnęła się znacząco do męża, jakby chciała mu dać coś do zrozumienia.

– Wiem – wtrącił Antonio. – I całkiem się zgadzam z mamą. Ukraść złodziejowi, to co nie należało do niego, to tak jakby wcale nic nie ukraść, tylko sobie wziąć niczyje.

– Nicyje – powtórzył umorusany na całej buzi Matteo, który z zadowoleniem siedział na osobnym krzesełku i zajadał słodycz.

– Tylko, że policjant nie jest złodziejem, a jego sprawy prywatne, to jego sprawy prywatne i z portfelem nie mają niczego wspólnego – podkreślił Arturo, z czym Antonio oczywiście też nie zamierzał się zgadzać.

– Portfel policjanta też nie był służbowy. Był prywatny – stwierdził z całym przekonaniem dziesięciolatek.

– A skąd wiesz, że nie był służbowy? – podpytywał Arturo, chcąc, by syn w którymś momencie się zapętlił i zaliczył typową wtopę.

– To policjanci mają służbowe portfele? – zdziwił się. – I dostają dwie wypłaty? – dopytywał, w tamtej chwili żałując, że nie ukradł policjantowi obydwóch portfeli, bo wtedy miałby więcej pieniędzy i znacznie mniej dzieliłoby go od wymarzonego samochodu, którym tata mógłby go wszędzie wozić, zwłaszcza pod szkołę, by inne dzieciaki mu zazdrościły. A potem, gdy już by dorósł, to sam by mógł nim jeździć i wzbudzać zazdrość wszystkich w miasteczku.

– Oczywiście, że mają dwa – skłamał Arturo. – Ten policyjny ma wyszytą odznakę na przedzie.

– A to nie, to ten był prywatny, a nie służbowy, bo nie miał żadnej odznaki – odparł Antonio i sekundę później zdał sobie sprawę z tego co zrobił i że było to równe przyznaniu się do winy.

Chłopiec nie czekał na to aż tata przyłoży mu przy ludziach czy zacznie na niego publicznie krzyczeć. Szybko zerwał się z miejsca, porzucając jedzenie gofra i czym prędzej wsiadł na rower. Ruszył i chciał przyspieszyć, ale między krzesłami to wcale nie było takie proste, przez co o mały włos uniknął przewrócenia się. Potem poczuł, jak ktoś złapał za siodełko i szarpnął w tył. Zeskoczył więc z roweru i postanowił dalej ruszyć na piechotę, biegiem, ile sił w płucach, ale tata okazał się mieć dłuższe nogi i, jak na swoje lata, całkiem dobrą kondycję, więc dogonił go nim dał radę dotrzeć choćby do fontanny, która stała na środku placu.

O ile wcześniej Arturo był zły na syna, wiedząc, że ten jest zdolny do kradzieży, to teraz był wściekły bardziej za jego tchórzostwo niż złodziejstwo. Poczuł więc jakby się w nim coś zagotowało i wciąż trzymając Antonia za materiał kremowej koszuli, wymierzył pierwsze uderzenie. Otwarta dłoń miała spaść na policzek dziesięciolatka, ale trafiła go w skroń, przez to, że chłopiec nie zamierzał stać spokojnie.

– Masz odwagę kraść, ale nie masz odwagi się przyznać, a potem masz czelność jeszcze uciekać?! – zapytał Arturo podniesionym głosem i szarpnął syna w stronę stolików, gdzie Sylvia starała się doprowadzić Mattea do choćby względnego porządku.

Buzię chłopca dało się wytrzeć chusteczką, ale koszulę miał całą w polewie. Kobieta nie wiedziała jakim cudem jej najmłodszy syn dał radę umorusać nawet swoje włosy i czapkę chroniącą jego głowę przed słońcem.

– Uszami też jadłeś? – zapytała, chcąc zająć myśli czymś innym, byle nie tym co stanie się, gdy już powrócą do domu.

– A mój rower? Chcę wziąć mój rower – mówił Antonio, starając się powstrzymywać łzy, choć nie bardzo mu to wychodziło.

– Poprowadzę obydwa – zapewnił Jacopo bardziej ojca niżeli brata. Nim jednak zabrał się za prowadzenie pojazdów, to przełożył siostrę z krzesełka, na którym zostawił ją ojciec, do wózka i przypiął szelkami, by czasami z niego nie wypadła.

Antonio bardzo nie chciał znaleźć się w domu, ale nie miał szans, by wyrwać się ojcu, który trzymał mocno za jego ubranie. Postanowił chwycić się ostatniej deski ratunku i poddać się negocjacji.

– A gdybym ja nie ukradł, tylko znalazł? Bo tak naprawdę to ja znalazłem – zapewniał.

– Oczywiście – syknął z niedowierzaniem Arturo.

– Naprawdę znalazłem.

– Ja też znajdę, ale odpowiedniej grubości pasek w szafie i ci nim przyrżnę tak mocno jak jeszcze nigdy – zagroził.

– A jakbym sam oddał? I sam przeproszę policjanta i oddam sam, i... w ogóle sam – zająknął się kilkakrotnie.

Arturo nie zamierzał wdawać się z synem w bezsensowne dyskusje, zwłaszcza, że byli już blisko domu.

Clara nadal spokojnie zajadała suchego gofra, siedząc w swoim wózku, a Matteo szedł, trzymając Jacopa za spuszczoną szelkę, co jakiś czas licząc kroki, a że umiał liczyć tylko do czterech, to nieustannie powtarzał te same liczby, czasami jednak w innej kolejności.

Sylvia natomiast starała się znaleźć w głowie jakiekolwiek usprawiedliwienie dla Antonia, coś czym mogłaby skutecznie odwieść męża od pomysłu zbicia dziecka. Nic jednak nie przychodziło jej na myśl.

Arturo wyjątkowo przyspieszył, by jak najszybciej dostać się do furtki. Otworzył ją bez pomocy klucza, gdyż rzadko zamykali z żoną bramę, a potem pchnął syna do przodu, puszczając przy tym jego koszulę. Wiedział, że teraz Antonio nie da rady już uciec. Nie przewidział jednak, że gdy tylko otworzy drzwi prowadzące do domu, to chłopiec ruszy biegiem na górę, chcąc zabarykadować się w sypialni rodziców.

Plan Antonia jednak się nie powiódł, bo choć zdążył wbiec na górę i do pokoju, to nie zdążył zamknąć za sobą drzwi, gdyż ojciec już na nie naparł dłonią.

– W ganianego się bawimy? – zapytał wściekły.

Antonio usiadł na łóżku, pociągnął nosem i szybko pokręcił głową.

– Nie, nie – powiedział, odsuwając się możliwie jak najdalej, ale czując materiałowe zagłowię za plecami, nie miał już dokąd uciec. – Ja przepraszam – dodał szybko. – I... i... ja już nie będę – zapewnił.

Arturo ani trochę nie wierzył synowi. Był przekonany, że o winie bez kary zapomina się na tyle szybko, by być gotowym po raz kolejny zawinić podobnie. W pierwszej chwili splótł ręce na piersi i oparł się o ścianę przy drzwiach. Wyczekiwał co jeszcze mądrego powie Antonio, a ponieważ ten powtarzał w kółko to samo, płacząc na przemian, to w końcu zamknął drzwi i zaczął rozglądać się po pomieszczeniu.

Bosca mógł otworzyć szafę i wyjąć z niej jakiś pasek, tak jak przyobiecał Antoniowi po drodze, ale szczotka do włosów żony leżała na toaletce i była pod ręką.

Antonio chciał stanąć na łóżku w butach i spróbować jeszcze uciec, ale jego stopa zsunęła się z łóżka razem z pościelą, a potem to już ojciec go trzymał, więc stracił szansę na jakąkolwiek ucieczkę, ale nie nadzieję na ratunek. Już po pierwszym uderzeniu zaczął wołać mamę, licząc na to, że ta przybiegnie i go ocali.

– Masz odwagę na każdy wygłup, na każdą głupotę, nawet na to, by kraść, a jak przychodzi ponieść konsekwencje to wzywasz matkę? – zapytał Arturo, jawnie przy tym drwiąc z syna. – Co z ciebie za facet kiedyś wyrośnie? Całe życie się będziesz za spódnicą matki chował?

Antonio nic nie odpowiadał, jedynie płakał i kiedy sądził, że nie da rady znieść ani jednego uderzenia więcej, to zawsze nadchodziło kolejne, a po nim jeszcze jedno i jeszcze jedno, i tak zdawało się trwać bez końca.

Chłopiec nie słyszał otwieranych drzwi. Nie wychwycił też momentu, w którym mama szarpnęła ojcem, jakby przebudził się dopiero wtedy, kiedy usiadła obok niego i zaczęła go przytulać.

– Zamierzasz go całe życie bronić!? – krzyknął Arturo.

– A co mam zrobić? Pozwolić byś go zabił!?

– Jeśli ma żyć jak łajdak, to niech lepiej zdechnie jak pies! Mój syn nie będzie złodziejem. A teraz go zostaw i wyjdź stąd – polecił, wskazując przy tym na drzwi.

Sylvia pokręciła głową. Była pewna, że nie może zostawić syna z ojcem, choć wiedziała, że Arturo nie posunąłby się do zakatowania dziecka. Mimo wszystko była zdania, że mąż przesadził i że Antonio już zrozumiał. Poczuła łzy w oczach, a potem na policzkach.

– Płakać to dopiero będziesz, gdy go będą prowadzili na garotę. Czekać tylko aż na kogoś napadnie i kogoś przypadkiem zabije! Lepiej go wychować póki jeszcze na to czas, bo bandyta rośnie!

Sylvia nie dopuszczała do siebie tego co wykrzykiwał jej mąż. Była pewna, że Antonio nie byłby w stanie na nikogo napaść. Łudziła się, że jej syn po prostu znalazł ten portfel, a potem nie chciał oddać, bo chciał kupić za to coś sobie i innym dzieciom.

– Nie wyjdę – zapewniła, gdy Arturo po raz kolejny usiłował ją wyprosić z pokoju.

– Ustaliliśmy coś – przypomniał.

– Ty ustaliłeś. Nie dam ci go więcej bić.

Arturo chciał podejść i szarpnąć Antonia, by przestał zasłaniać się matką, ale Sylvia wstała i ukryła syna za sobą.

– Jeśli chcesz go zbić, to najpierw będziesz musiał uderzyć mnie – postawiła sprawę jasno, sądząc, że Arturo po czymś takim odpuści, bo przecież zarzekał się nieraz, że żony by nie uderzył.

Przez dobrą minutę mierzyli się spojrzeniami i choć Arturo w pierwszej chwili chciał odpuścić, odłożyć szczotkę na toaletkę i wyjść, to już chwilę później stwierdził, że nie może tak postąpić, nie na oczach Antonia, bo tym straciłby tylko autorytet ojca i sprawił, że dzieci skakałyby mu po głowie.

– Zatem, proszę bardzo, skoro jesteś taka odważna, to zbierz za niego – powiedział bez zbędnego wrzasku, zdając się być pewnym każdego wypowiadanego słowa.

Sylvia starała się dostrzec w oczach męża blef, jakąś podpuchę, ale kiedy zobaczyła w nich jedynie pewność siebie, to zdecydowała się powiedzieć synowi aby wyszedł.

Arturo jednak słowami zatrzymał Antonia w miejscu.

– Na jego oczach – zakomunikował. – Skoro jemu nie można wymierzyć nauczki, to może odbierze odpowiednią w wyrzutach sumienia, gdy jego matka oberwie za niego i przez niego będzie płakała.

W tamtym momencie Sylvia stała między mężem a synem. Antonio siedział na łóżku i płakał coraz bardziej, a Arturo nie wyglądał na takiego, który miałby zamiar odpuścić. Nie wiedziała jak ma postąpić. Wcześniej była pewna, że mąż jej nie uderzy. Teraz traciła na tej pewności.

– Obiecałeś mi, że nigdy więcej... – zaczęła, ale nie chciała kończyć. Uważała, że taka dyskusja nie jest odpowiednia, by prowadzić ją w obecności dzieci, a Antonio ciągle był obecny w pokoju.

– To coś zupełnie innego – stwierdził Arturo. – Ja cię do niczego nie zmuszam. To twój wybór.

Antonio podniósł głowę i najpierw spojrzał na plecy mamy, a potem wychylił głowę, by móc zobaczyć wyraz twarzy ojca.

– Mam się może jeszcze rozebrać? – zapytała Sylvia, grając przy tym na zwłokę i chcąc wzbudzić w mężu jakieś poczucie winy, zmusić go tym do zakończenia tej farsy, bo ona ciągle nie wierzyła, że to dzieje się naprawdę. Dla niej to była farsa, jakieś przedstawienie podobne do teatralnego, ale nic więcej.

– Nie będzie wskazane – odpowiedział. – Mam wystarczająco ciężką rękę byś poczuła przez ubranie. – Wskazał dłonią na okrągłą ławę i bez cienia skrupułów rozkazał: – Kładź się.

Sylvia już wcześniej była w stresie i trzęsły jej się dłonie, a płakać zaczęła jeszcze zanim wbiegła do sypialni, teraz jednak odczuwała najprawdziwszy strach. Zrobiła niepewny krok na przód. Antonio złapał ją za rękę, ale wyrwała ją z uścisku chłopca.

– Nic mi nie będzie – zapewniła.

– Jemu też by nic nie było – stwierdził Arturo. – Nie usiadłby na dupie kilka dni, nic więcej. A tak ty nie usiądziesz.

Kobieta starała się opanować strach i szybko pojęła, że im szybciej pokona dystans jaki dzieli ją od stołu, tym prędzej wszystko się zacznie i także zakończy. Ruszyła więc pewnie do przodu i położyła dłonie na meblu. Już miała w planach nawet się pochylić, wypiąć i oczekiwać pierwszego uderzenia, ale drzwi sypialni otworzyły się.

– Tato, bo... – zaczął Jacopo.

– Nie teraz! – wrzasnął Arturo. – Wyjdź!

– Ale...

– Zaraz. Zaczekaj – warknął i w pierwszej kolejności podszedł do żony. Stał tak blisko niej, że niemal nosem dotykała jego klatki piersiowej.

Jedną dłonią ciągle dotykała ławy i zastanawiała się co teraz będzie. W końcu podniosła wzrok i spojrzała na męża. Szybko jednak spuściła głowę, bo on nie patrzył na nią, patrzył gdzieś w dal, w stronę okna. Usłyszała charakterystyczny dźwięk upuszczania kawałka drewna na większą drewnianą powierzchnie. Domyśliła się, że Arturo odrzucił szczotkę na ławę.

– Nie uderzyłbym cię – zapewnił. – Jednak jeśli byłaś w stanie zrobić dla niego tyle, to obawiam się, że do więzienia też byś była gotowa za niego iść. I wiesz co? Nie widzę w tym niczego dobrego – dopowiedział cicho, ale mimo tego nawet Antonio i Jacopo go usłyszeli.

Jacopo w końcu otrząsnął się i przypomniał sobie po co tak właściwie pobiegł na górę, zostawiając maluchy na dole.

– Bo pan Rivera mówi, że zakład krawiecki się pali! – wykrzyknął.

Arturo szybkim krokiem ruszył w stronę otwartych drzwi, a kiedy opuścił sypialnię, to zbiegł po schodach i zagarnął po drodze Pedra, który czekał w salonie i pilnował młodszych dzieci.

– Co się dzieje? – zapytał, wychodząc na zewnątrz. Nawet się nie zatrzymywał.

– Zobaczyłem ogień, ludzie zaczęli gasić. Przybiegłem ci powiedzieć – zdał szybkie relacje, mówiąc właściwie do pleców Boscy. – Pewnie już ugasili – starał się pocieszyć.

* Na obrazku jest Alicia i Patrizio, bo wkrótce będzie o nich więcej.

I standardowo mam do Was kilka pytań:

1. Po czyjej stronie racja – Sylvii czy Arturo? (mowa oczywiście o ostatniej scenie, którą osobiście bardzo ciężko mi się pisało, choć sam nie wiem konkretnie dlaczego tak było).

2. Relacja Clary i Arturo. Było wiele przesłanek na ten temat, starałem się w subtelny sposób naprowadzić Was na właściwy trop i zastanawiam się czy mi się to udało. Dlatego zapytam: co łączy Clarę Alarcon i Arturo Bosca?

3. Alicia i jej niezdecydowanie. Pojawił się pewien pomysł i ciekaw jestem czy Waszym zdaniem Ali powinna z niego skorzystać, w sensie czy powinna uczynić się wdową i wyjechać zanim urodzi, czy poślubić Pedro i założyć normalną rodzinę?

4. Gdy już dojdzie do walki, to kto wygra – Arturo czy Hadrian?

5. (to nie będzie pytanie) Byłem zmuszony wprowadzić nową postać. Będę zmuszony wprowadzić jeszcze kilka takowych, bo choć nie będą oni główni, to jednak będą ważni dla opowiadania. Jeśli więc macie jakieś zastrzeżenia, chcecie o coś dopytać lub ktoś Wam się myli, to śmiał zgłaszajcie skargi, udzielajcie rad, dopytujcie.