#57 – „Paulina” – Rozdział 31

„Za jej przyzwoleniem”

Paulina siedziała w wannie, pomimo że woda już dawno wystygła. Wcześniej zadawała sobie trud, by co jakiś czas odrobinę wody spuszczać i dolewać ciepłej. Potem przestała zwracać na to uwagę. Zaczęła gonić za swoimi myślami, ale w taki sposób jakby chciała je przegnać, a nie się z nimi skonfrontować.

Poległa. Dogoniła myśli, ale nie rozproszyła ich. Doznawała uczucia jakby przegrała całe swoje życie, choć miała ledwie dwadzieścia cztery jesienie. Zdawała sobie sprawę ze swojego położenia. Była żoną Tomka, miała z nim dziecko, aktualnie nie miała pracy, bo zajmowała się córką i nauką. Nie przysługiwało jej prawo do zasiłku, bo wcześniej nie była zarejestrowana na umowę o pracę, tylko na zlecenie. Pozostawała więc na utrzymaniu męża. Nie chciała wracać do domu jako przegrana, z dzieckiem na rękach i bez grosza przy duszy. Nie chciała być jak Natalia. Chciała pokazać, że ona jest lepsza, doroślejsza, dojrzalsza, że lepiej to wszystko obmyśliła nim zaszła w ciążę.

Mając dość świadomości tego jak jest naprawdę, przemyła twarz niemal lodowatą wodą. W ten sposób łzy doskonale się zakamuflowały, a po jakimś czasie spłynęły lub wyschły.

Już miała wychodzić z wanny. Chwyciła się jej brzegów. Przerwał jej jednak dźwięk naciśnięcia klamki i otwieranych drzwi. Spojrzała w ich kierunku. Zobaczyła Tomka.

Jej mąż miał na sobie czarny T-shirt i kolorowe, luźne bokserki, w których nawykł spać. Nie zamykał za sobą drzwi. Uczynił tak na wszelki wypadek jakby Emilia zaczęła płakać. Chciał móc słyszeć swoją córkę, by w razie czego ponownie utulić ją do snu lub nakarmić, gdyby była głodna.

Podszedł tak blisko wanny, że dotknął jej nogami. Pochylił się, obejmując brzegi. Spojrzał żonie głęboko w oczy, a potem na usta. Lekko drżały, ale sama je rozchyliła. Uniosła też podbródek do góry, co wyglądało tak, jakby chciała móc wydłużyć szyję, by dosięgnąć do jego ust. Pocałował ją. Odbyło się to za jej przyzwoleniem.

Chciał położyć dłoń na jej udzie. Lubił je czuć, gdy ją całował. Ledwie jednak jego palce dotknęły tafli wody, a cofnął rękę.

– Jest lodowata – zauważył i wypowiedział na głos. – Wyłaź, bo się rozchorujesz – dodał, prostując się. Sięgnął po duży i gruby, brązowy ręcznik.

Wstała i dopiero wtedy odczuła ten chłód. Całe jej ciało pokryło się gęsią skórką. Otuliła się dłońmi, poczuła jak Tomek zarzuca na jej ramiona ręcznik, a potem podnosi ją i wyciąga z wanny. Wystraszyła się, nawet pisnęła, ale jego dotyk był wtedy przyjemny. Powróciło wspomnienie, gdy bawili się w ganianego w górach, nad strumykiem, co jakiś czas wbiegając do wody i obryzgując się nią.

Stojąc za jej plecami, poprzez ręcznik potarł dłońmi o jej ramiona. Przeszedł na przód. Wsunął dwa palce pod podbródek, by móc nieco zadrzeć jej głowę. Objął wargami usta. Nagle się wycofał. Przestał całować, wykonał dwa kroki w tył.

– Jeśli nie chcesz, nie musisz – powiedział, uciekając wzrokiem w bok, jak najdalej od niej.

Milczała.

Zdecydował się na włożenie ręki do lodowatej wody i wyjęcie korka, by umożliwić jej spłynięcie. Poczuł jak żona kładzie dłoń na jego karku, a potem wsuwa ją pod koszulkę, dotyka łopatki.

– Chcę – szepnęła niepewnie.

Nie była pewna czy chce się z nim kochać, ale chciała, by było jak dawniej, by znowu było dobrze, by to co złe odeszło. Seks nie był w stanie zastąpić rozmowy, wiedziała o tym, ale przecież już rozmawiali, a Tomek najwidoczniej czuł się winny i chciał jej to wynagrodzić. Ten jeden, ostatni raz zdecydowała się mu na to pozwolić.

Zadziałało. Niemal od razu jej przyzwolenie pchnęło go do działania. Wyprostował się i pochwycił ją tuż nad biodrami, posadził na pralce. Zaczął obcałowywać szyję.

Działał tak jak dawniej, jakby czas abstynencji nigdy nie miał między nimi miejsca lub nagle całkiem stracił na znaczeniu. Dla niej jednak miał znaczenie. Gdzieś z tyłu głowy ciągle miała wątpliwości. Rozgrzane usta i sprawne palce nieco je rozwiały, ale nie na tyle, by po wszystkim, po zakończonym akcie te wątpliwe myśli nie dały rady powrócić.

Zawróciły do jej umysłu i serca ze zdwojoną siłą, gdy Tomek sięgnął do kosza na pranie. Leżała na nim koperta. Uświadomiła sobie, że to on musiał ją tam położyć, że musiał z nią wejść do łazienki i nie rozumiała jak wcześniej mogła to przeoczyć.

Koperta za jego sprawą znalazła się w jej rękach. Uśmiechem i słowem zachęcał do otwarcia. Mówił, że to kolejny, urodzinowy prezent.

Nie spodziewała się pieniędzy. Już prędzej kartki z życzeniami i bonu upominkowego na zakupy w jakimś sklepie odzieżowym. W białej, najzwyklejszej kopercie jednak znajdowały się najprawdziwsze banknoty. Nie wiedziała jak ma się zachować, czy wyjąć je wszystkie i przeliczyć, czy może rzucić mu nimi w twarz i powiedzieć, że jej nie da się kupić. Nabrała mocniej powietrza do płuc.

– To na samochód. Gdy już zdasz prawo jazdy, to musisz od razu jeździć, by nie wyjść z wprawy – oznajmił, muskając w czoło.

Tomek wyszedł z łazienki, bo Emilka zaczęła płakać. Paulina schowała pieniądze ponownie do koperty i odłożyła na pralkę. Wytarła się dokładnie, a chwilę po tym ponownie zapragnęła się umyć. Chciała móc zetrzeć gąbką skórę nawet do krwi, jeśli to starłoby z niej dotyk męża, ten przyjemny, ten za który obwiniała samą siebie. Nie zrobiła jednak tego. Ubrała się w stary T-shirt i piżamowe spodenki w kratkę. Splatając włosy w kucyk spojrzała jeszcze raz na kopertę. Czuła się źle z tym, że jej je dał, ale jeszcze gorzej z tym, że to on zadecydował na co ma je przeznaczyć.

Z łazienki przeszła prosto do salonu. Usiadła na kanapie i obserwowała jak Tomasz jeździ wózkiem w tę i wew tę. Emilka płakała przy tym wniebogłosy, co jakiś czas wydzierając szczególnie mocno. Zatrzymywał się, dawał jej smoczka, butelkę, grzechotał niemowlęcymi zabawkami.

– Chyba jest chora – stwierdził, gdy nic nie pomagało.

– Nie jest – odparła pewnie, nawet nie podchodząc do dziecka. – Czasami tak ma. Jeździj dalej, nie zatrzymuj się, to po jakimś czasie jej minie. To potrafisz najlepiej, nie zatrzymywać się, a po jakimś czasie wszystkim zawsze mija.

Spojrzał na nią i gdy zrozumiał sens jej słów, to nawet nie krył irytacji.

– O ci znowu chodzi?! – uniósł się.

– O to, że... – chciała mu wygarnąć wszystko, że ją oszukał, że obiecywał coś zupełnie innego, że był w stanie nią szarpać, uderzyć ją, a nawet dusić, ale w ostateczności nie była w stanie powiedzieć mu niczego z tych. – O to, że sądzisz, że cztery tysiące euro załatwi sprawę, że sprawi, że zapomnę.

Nagle zrozumiał o co jej chodzi, ale nie zmartwił się, nie zasmucił i nawet irytacja go opuściła. Zaśmiał się, lekko, niegłośno, przyjemnie, tak jak kiedyś lubiła, gdy się śmiał, choć on nie miał o tym pojęcia.

– Dałem ci te pieniądze, bo masz urodziny, a ja wcześniej nie miałem czasu ani ochoty na szukanie prezentu i wymyślanie czegoś spektakularnego. Jak już zdasz prawko, to samochód ci się przyda.

– Bo ty wiesz najlepiej co mi się przyda – wypowiedziała zgorzkniale. – Tak samo jak wiesz kiedy mnie uderzyć, kiedy dusić i kiedy pieprzyć.

Zabolało. Słowa żony, wypowiedziane z chłodem porównywalnym do mrozów arktycznych i pewnością godną sędziego zasądzającego wyrok śmierci, dotknęły go gdzieś wewnątrz i utkwiły bardzo głęboko. Zaniemówił.

– Idę spać, Tomek. Dobranoc – pożegnała się i opuściła salon, udała się do sypialni.

Zamknęła drzwi, by nie dochodził do niej aż tak głośno płacz córki. Położyła się na łóżku i sama zapłakała. Zrozumiała jaki jest jej mąż, że on się nie zmieni, że zawsze taki będzie i mogła albo nauczyć się z tym żyć, albo zdecydować się na powrót do domu rodzinnego. Dała sobie jednak czas. Starała się żyć normalnie, funkcjonować wraz z Tomaszem i maleńką Emilką jak typowa rodzina. On nawet uważał, że w końcu wszystko jest jak należy, że wróciło do normy. Ona jednak w głowie ciągle miała myśli o opuszczeniu go, złożeniu pozwu o rozwód i odejściu raz na zawsze. Dwie kreski na teście ciążowym jednak przeważyły szalę. Uznała, że w takiej sytuacji nie może odejść, bo nie powinna zwalać się matce na głowę i być dla niej ciężarem.