#58 – „Paulina” – Rozdział 32

„Dwie kreski”

Paulina wiedziała, że nie może przed Tomkiem dłużej ukrywać tego, że jest w ciąży, choć to co robiła ciężko było nazwać ukrywaniem, po prostu nie ogłosiła mu z radością i uśmiechem na ustach, że po raz drugi będą rodzicami. To był nieodpowiedni czas na drugie dziecko. Między nimi wciąż nie układało się najlepiej, padało dużo ostrych słów, a do tego oboje byli rozdrażnieni, przemęczeni i niewyspani. Tak naprawdę, to żadne z nich nie pamiętało kiedy ostatni raz przespało ciągiem choćby cztery godziny. Mała miała kolki i choć Iwona im pomagała jak mogła, to nocami zostawali sami, zdani na samych siebie i siebie nawzajem.

W tamtym okresie Tomek dużo palił. O wiele więcej niż kiedykolwiek wcześniej. Często wychodził na balkon i odpalał papieros od papierosa, nie kończył nim nie wypalił trzech pod rząd. Więcej też pił, choć tego Paulina nie mogła zauważyć, bo nigdy nie pił przy niej. Po pracy jednak podjeżdżał na stację benzynową, gdzie nie tylko tankował paliwo, ale także kupował setkę jakieś kolorowej wódki. Wypijał ją zaraz po zaparkowaniu samochodu, potem z niego wysiadał, wyrzucał pustą butelkę do kosza na śmieci, znajdującego się przy ławce i wejściu do klatki schodowej, i wkładał do ust dwa listki owocowej gumy do żucia. To stało się jego prywatną rutyną o jakiej żona nie miała pojęcia.

Paulina nosiła Emilię na rękach, gdy Tomek wszedł do mieszkania. Przyniósł z sobą obiad, zakupiony w barze mlecznym. Tego dnia oboje mieli ochotę na coś normalnego, a nie znowu na pizzę, kebab lub spaghetti. Żadne z nich jednak nie miało czasu, by cokolwiek ugotować. Tomek zajęty był pracą, która często zajmowała mu ponad dwanaście godzin dziennie, a Paulina ten czas spędzała na lulaniu Emi w wózku lub noszeniu jej na rękach, jednocześnie starając się zrobić pranie, choćby ubranek niemowlęcych, których zaczynało brakować. Te wyprane wcześniej co prawda wyschły, ale nikt nie miał czasu na to, by zdjąć je z suszarki i przeprasować.

– Daj ją – powiedział i wyciągnął ręce po córkę.

Oddała całkiem chętnie. Ręce jej mdlały i nawet, gdy jedną dłonią chciała odgarnąć włosy z twarzy, to poczuła ból w nadgarstku oraz łokciu. Usiadła w kuchni na krześle. Miała dość. Była głodna, ale nawet nie miała siły, by wyjąć styropianowe pudełka z foliowej torby i samej pofatygować się po widelec.

– Nie chcę cię krytykować, ale beznadziejnie wyglądasz – powiedział, przekładając Emilię tak, by leżała na jego ręce, ale w pozycji na brzuchu, wtedy na trochę się uspokajała, choć zwykle trwało to bardzo krótko.

Tym razem jednak mu się udało. Emi zasnęła. Oboje wiedzieli, że nie potrwa to dłużej niż pół godziny. Oboje zdecydowali się ten czas przeznaczyć na zjedzenie obiadu, choć Paulina z początku rozważała, by także się te pół godzinki zdrzemnąć. Tomek jednak ją przekonał, że musi coś zjeść, bo niknie w oczach.

– Niedługo utyję – rzuciła, otwierając jedno ze styropianowych pudełek.

Spojrzał na nią podejrzliwie i starał się rozszyfrować co to mogło znaczyć. Uznał, że zapewne chodziło o to, że kolki Emilki kiedyś miną, a wtedy oboje zaczną normalnie żyć, przyzwoicie jeść oraz przesypiać noce.

– Muszę ci coś powiedzieć – dodała, gdyż Tomek po wcześniejszej jej wypowiedzi milczał. Łudziła się, że sam podejmie temat i zapyta, a wtedy powiedzeniu mu o kolejnej ciąży będzie łatwiejsze.

– Co takiego?

– Zrobiłam test ciążowy. Pokazał dwie kreski – odpowiedziała, jednocześnie dłubiąc widelcem w kawałku mięsa gulaszowego.

Nie miała odwagi na niego spojrzeć. Wyczuła, że się nie ucieszył. Zresztą, nie mogła oczekiwać radości po nim, gdyż sama na tę wiadomość radością nie zapałała.

– Kurwa – powiedział niespodziewanie, charakterystycznie przedłużając „r”.

– Słucham? – zdziwiła się. Wtedy na niego zerknęła.

Był blady, jakby nagle cała krew odpłynęła z jego twarzy. Żyły na szyi uwidoczniły się, nerwowo zapulsowały.

– Przepraszam, nie do ciebie. – Przyłożył dłoń do skroni, a potem sieknął jej rantem o stół.

Spodziewała się, że nie będzie zachwycony, ale aż takiej reakcji nawet sobie nie wyobrażała.

– Jak to się stało? – zapytał niespodziewanie i tym pytaniem zaskoczył ją jeszcze bardziej.

– A co ty, nie wiesz jak się dzieci robi!? – uniosła się.

– Wiem, ale... – Rozłożył ręce w nieporadnym geście – Nie zabezpieczałaś się?

Tym razem, zadane przez niego pytanie w jej uszach zabrzmiało tak, jakby ją oskarżał. Jednak nim zdążyła się przeciw temu zbuntować, to on ją ubiegł.

– Przepraszam – wyszeptał, wlepiając wzrok w pyzę, w którą wcześniej wbił widelec. – Nie zabezpieczaliśmy się – poprawił. – To nie twoja wina, oboje nie pomyśleliśmy. – Potarł otwartą dłonią po szyi, następnie po zaroście. – Pomyślę co z tym zrobić.

– Z czym? – warknęła zbulwersowana. – To dziecko już jest – oznajmiła mu dobitnie. – Chyba nie pomyślałeś, że...

– Nie – zaprzeczył szybko. – Chodziło mi tylko o to, że muszę to przetrawić. To nie jest najlepszy moment, po prostu, ale stało się, nie odstanie się...

– Nie pogrążaj się! – wybuchnęła.

– Ja? – zdziwił się. – Paula, nie jestem temu winny mniej niż ty. Oboje nawaliliśmy, oboje weźmiemy za to odpowiedzialność.

– Oboje weźmiemy za to odpowiedzialność? – nie dowierzała. – A co, zwolnisz się z pracy i będziesz siedział z tymi dziećmi całe dnie? Nie. Ty nie tracisz nic, a ja wszystko.

– Nie przesadzaj. Pomagam ci jak mogę. Po pracy wracam najszybciej jak się tylko da do domu. Nie wychodzę, nie zostawiam cię samej i tak samo jak ty zarywam noce! – wyliczył na palcach.

– Mam dość bycia, Tomek, na twoim utrzymaniu! – wykrzyknęła w końcu.

– A więc o to chodzi? – Wydawał się być zaskoczony. – W życiu ci tego nie wypomniałem, więc... O co, kurwa, masz fanaberię!? To normalne, że ja cię utrzymuję, bo jesteś moją żoną, matką moich dzieci! Chcesz je zostawić w jakiś przytułkach, by się realizować!? Normalna jesteś!?

– A czy powiedziałam, że chcę!? – starała się go przekrzyczeć.

Emilia zaczęła płakać, ktoś inny dobijać się do drzwi, więc Paulina odetchnęła głębiej i wstała do dziecka.

– Otwórz – poleciła mężowi.

Nim podniósł się z krzesła, odpiął zamek bluzy wciąganej przez głowę. Nie spodziewał się Iwony i choć minę miał niemrawą, to w głębi duszy był jej wdzięczny za to, że przyszła.

– Wiecie, że słychać was na klatce? – zapytała, nim zdążył się z nią chociażby przywitać.

– Możliwe – przytaknął, opierając się tyłkiem o komodę. – Mamy gorszy dzień – usprawiedliwił, choć zdawał sobie sprawę z tego, że taka wymówka nie jest nic warta.

– Ostatnio macie same gorsze dni – podsumowała, bo u córki i zięcia bywała na tyle często, że wyczuwała nieprzyjemną aurę unoszącą się w powietrzu, dostrzegała ich wzajemną opryskliwość i brak uśmiechów.

– Paulina jest w ciąży – poinformował, gdy teściowa odwieszała kurtkę na wieszak.

Przysiadła, by zdjąć buty. Przez dłuższy moment nie mogła uwierzyć w to co usłyszała. Wiedziała, że powinna im pogratulować, ale widziała w oczach Tomka, że on wcale tego nie oczekuje, że się nie cieszy. Spodziewała się, że w Pauliny oczach dostrzeże coś podobnego.

Iwona siedziała i milczała. Zaprzestała nawet wcześniejszej czynności, jaką było zdejmowanie obuwia.

Tomek, także milczał. Emila płakała, a Paulina starała się ją uspokoić. Kot podszedł do Iwony i zaczął łasić się przy jej nogach.

– I co Batman? – zagadnęła. – Będziemy mieli kolejną dzidzie?

Tomek, choć nie chciał i nie miał ochoty, to delikatnie się zaśmiał.

– Nie łam się – rzuciła pocieszająco w stronę zięcia. – Jakoś to będzie, nie? Kolki nie mogą trwać, przecież wiecznie.

– Pewnie nie – przyznał jej rację. – Teraz jednak lepiej wyjdę. Negatywnie działam na Paulinę.

Zdjął kurtkę z wieszaka i wyszedł. Iwona zamknęła za nim drzwi i dokończyła zdejmowanie butów.

– Gdzie jest moja wnusia? – zapytała wesolutko, kierując swoje kroki do sypialni córki i zięcia.

Paulina szczerze ucieszyła się na jej widok.

– Dobrze, że jesteś. Potrzymaj ją, a ja zrobię ci kawy. – Oddała córkę matce na ręce i ruszyła do kuchni. Po kilku sekundach wróciła. – Tomek wyszedł? – zapytała zaskoczona.

– Tak, chyba musiał coś załatwić w pracy – skłamała, nie chcąc dolewać oliwy do ognia.

Była na niego wściekła, że nawet jej nie uprzedził, że tak po prostu, bez słowa się ulotnił. Postanowiła jednak ukryć swoje rozczarowanie i gniew przed rodzicielką. Przymusiła się do uśmiechu, który na zmęczonej twarzy wcale nie wyglądał ładnie.

– Wolisz sypaną czy rozpuszczalną? – zapytała. – Kapsułki do ekspresu się skończyły – wyjaśniła.

– Wszystko mi jedno – odpowiedziała, przytulając Emilkę mocniej do siebie. – Może lepiej cię polulać? – zapytała, ale gdy tylko spróbowała odłożyć wnuczkę do wózka, to ta zaniosła się płaczem na tyle, że wyglądało to tak, jakby na krótki moment straciła oddech. – Jak jej trochę przejdzie, to wezmę ją na spacer. Ty się prześpisz – zadecydowała, mówiąc na tyle głośno, by jej głos dał radę przedrzeć się przez niemowlęcy płacz.