#59 – „Paulina” – Rozdział 33

„Ucisk w sercu”

Paulina wsypywała do kubka kawę rozpuszczalną. Przygotowywała ją dla matki. Po chwili zdała sobie sprawę, że sama też chętnie by się napiła kawy. Wyjęła więc drugi kubek. Do niego nasypała zwykłą, sypaną. Nie obawiała się, że po niej nie zaśnie. Od kawy była uzależniona już tak bardzo, że najprawdopodobniej musiałaby wsypać z osiem łyżek, by poczuć kofeinowego kopa. Nie było to zasługą Emilki i nieprzespanych nocy. Paulina pijała kawę często i to od wielu lat. Lubiła ten gorzkawy posmak, ciężkość cieczy na języku. Kiedyś lubiła też poczucie słodyczy, które się przez tą gorycz przedzierało. Teraz słodziła tyle co nic. Ledwie półtora łyżeczki. Uświadomiła sobie, że to wina Tomka. I choć dbanie o zdrowie ukochanej osoby można by było uznać za zasługę, to w tym przypadku napawało ją przerażeniem, jakby mężczyzna, skłaniając ją do ograniczenia cukru, zabrał jej jakąś część niej samej.

Emilka płakała, ale Iwonie noszenie wnuczki na rękach zdawało się nie przeszkadzać w mówieniu. Próbowała rozmawiać z Pauliną, dowiedzieć się czegoś. Patrzyła na córkę, a ta ani trochę już nie przypominała jej dziewczyny, która jeszcze półtora roku temu z nią mieszkała. Paula, jej zdaniem, nikła w oczach, cera jej bledła, oczy zapadały się, a skóra pod nimi zdawała się być nie tylko sina ze zmęczenia, ale także zaczerwieniona, jakby od częstego płaczu.

– Nie radzimy sobie z dzieckiem, tyle – odpowiedziała, robiąc spory łyk ciepłej kawy. – Mała całe dnie i noce płacze, a my jesteśmy przemęczeni, nerwowi.

– Wzajemne wydzieranie się na siebie wam nie pomoże – skwitowała z wyczuwalnym bólem w głosie, jakby było jej żal młodych ludzi, którzy zmierzając się z rzeczywistością, obwiniają o wszystko siebie nawzajem, zamiast zawalczyć wspólnie.

– Wiem, że nie – odwarknęła Paula i zdecydowała, że pójdzie się przespać. Wytłumaczyła rodzicielce, że pada z nóg. Nie było to co prawda kłamstwo, bo rzeczywiście była zmęczona, ale jednocześnie miała dość pytań Iwony, jej rad i wolała znaleźć się w innym pomieszczeniu, by mieć święty spokój.

Iwona nie sprawdzała czy Paulina zasnęła. Zdecydowała się szybko dopić kawę, przebrać wnuczkę w cieplejsze ubrania i zabrać ją na spacer. Zniesienie wózka po schodach do prostych zadań nie należało, ale samodzielnie dała radę się z tym uporać.

Spacerowała dość długo. Emilka na spacerze zdawała się być spokojniejsza. Nadal czasami popłakiwała i podkurczała nóżki dotykając kolanami brzuszka, ale i tak było znacznie lepiej niż w domu. Wtedy nagle zadzwonił telefon. Trochę trwało zanim wyciągnęła swoją torebkę spod wózka, a potem jeszcze odnalazła komórkę. Dzwoniła Paulina, ale nim zdążyła odebrać, to ta już się rozłączyła. Później próbowała się do niej dodzwonić, ale ta najprawdopodobniej robiła to samo, dlatego automatyczny głos poinformował ją o tym, że abonent prowadzi w tej chwili rozmowę. Wrzuciła torebkę z powrotem pod wózek, ale komórkę położyła w gondoli, przy nóżkach wnuczki. Zdecydowała się na powrót do mieszkania córki. Ledwie ruszyła w tamtym kierunku, a telefon zadzwonił ponownie. Odebrała i usłyszała zapłakany, niezwykle zmartwiony głos:

– Ja krwawię.

Iwonie pod wpływem stresu zakręciło się w głowie, ale zdawała sobie sprawę z tego, że Paulina musi czuć się znacznie gorzej, dlatego ona musi być twarda i doradzić jej coś, jakoś dopomóc.

– Zadzwoń po karetkę.

– Oszalałaś? – usłyszała w odpowiedzi.

– To do lekarza. Tego, do którego chodziłaś, gdy byłaś w ciąży. Masz jego numer?

Paula najpierw przytaknęła głową, dopiero potem zdała sobie sprawę z tego, że jej rodzicielka nie widzi tego gestu. Odpowiedziała więc werbalnie.

– W takim razie dzwoń, a ja już wracam do domu. Za pięć minut będę.

I faktycznie, Iwona znalazła się pod blokiem w raptem pięć minut. Całą drogę szła takim tempem, że można było uznać to za bardzo szybki marsz. Nie trudziła się z wnoszeniem wózka na drugie piętro. Po wpisaniu kodu zostawiła go na samym dole, zastawiając tym samym drzwi do piwnicy. Wzięła torebkę spod wózka, Emilkę na rękę i wbiegła po schodach.

Paulina otworzyła jej drzwi. Była już ubrana, gotowa do wyjścia.

– Lekarz kazał jechać do szpitala. Wezwałam taksówkę. Zostaniesz z Emilą?

– A Tomek? Nie zawiezie cię? – zdziwiła się.

– Tomek nie odbiera. Dzwoniłam cztery razy. Więcej nie będę. – Przysiadła na pufie postawionym przy szafce na buty.

– A ty jak się czujesz? Mocno krwawisz?

– Nie, tyle co na papierze. Jakbym nie poszła siku, to nawet bym nie wiedziała – przyznała wyraźnie zmartwiona i ze łzami cisnącymi się do oczu. – Nie chciałam tego dziecka, a teraz... wolę, by się urodziło niż mam je stracić. – Starała się powstrzymać szloch, ale nie umiała zatrzymać łez, stoczyły się ciurkiem po policzkach.

Iwona także poczuła wzruszenie i pierwszy raz zdecydowała się na sprostowanie tego co kiedyś Paulina usłyszała przypadkiem. Wtedy była za mała, by jej cokolwiek tłumaczyć. Zapewniała ją więc, że to nieprawda, że ją bardzo mocno kocha. Dziewczynka nigdy jej nie uwierzyła, w głowie zakodowała sobie, że była dzieckiem niechcianym i nawet, gdy była już dorosłą kobietą zawsze czuła się tą gorszą... gorszą niż Natalia.

– Może teraz zrozumiesz, że choć cię nie chciałam, to zawsze, od pierwszych chwil, kochałam tak samo. Ty też już kochasz to dziecko tak samo jak Emilkę, choć go nie chciałaś.

Paulina w duchu przyznała matce rację. Zdała sobie sprawę, że gdyby utraciła ciążę, o której wie, to czułaby się dokładnie tak samo, jakby nagle miała stracić Emilkę. Żal i żałoba zarówno po dziecku nienarodzonym, jak i tym będącym na świecie, byłaby identyczna. Ta świadomość sprawiła, że rozkleiła się na dobre. Poczuła jak mama kładzie swoją dłoń na jej ramieniu, delikatnie pociera.

– Objęłabym cię, ale ją trzymam – wyjaśniła, podnosząc Emilkę nieco wyżej. – I nie martw się Tomkiem – dodała. – Jeśli wam się nie układa, spakujesz się i wrócisz do domu, a ja ci pomogę – mówiąc to nie była pewna w jaki sposób pomoże córce. Nie mogła się zwolnić z pracy i opiekować jej dziećmi całymi dniami, nie była też w stanie z jednej pensji utrzymać trzech dodatkowych osób, ale w tamtej chwili logiczne bariery nie miały szans zatrzymać miłości, tej największej na świecie – miłości matki do dziecka.

Takie zapewnienie Paulinie pomogło. Jeszcze bardziej podniosło ją na duchu to, że mama zdecydowała się pojechać z nią do szpitala. Paula długo się przed tym wzbraniała, mówiąc, by lepiej została z Emi w domu, ale Iwona pozostawała nieugięta. W końcu zmęczona Paula poinstruowała jedynie:

– To weź chociaż nosidełko.

Tak obie, a właściwie to we trzy, znalazły się w taksówce, następnie w szpitalu. Iwona została z małą w poczekalni, a Paulina poproszona do gabinetu otrzymała plik dokumentów, które należało wypełnić przed przyjęciem. To tylko dokładało stresu. Co innego, gdyby wystarczył jeden podpis, ale tu było kilka kartek, w które należało wpisać swoje dane, ilość ciąż straconych i urodzonych, podać osobę upoważnioną do kontaktu i zgodzić się na zatrzymanie w szpitalu. Po tym wszystkim próżno było liczyć na zbadanie przez ginekologa. Najpierw trzeba było się przebrać w koszule nocną, a następnie udać na salę, do której pokierowała pielęgniarka, tam położyć się do łóżka i dalej czekać. Czekanie w tym wszystkim było najgorsze.

Paulina nie widziała sensu, by Iwona czekała z nią, zwłaszcza, że Emilka zaczynała się niecierpliwić i wydzierać wniebogłosy, co zapewne przeszkadzało innym kobietom przebywającym na tej samej sali, ale też tym przebywającym w salach obok.

– Jak czegoś się dowiem, to zadzwonię – zapewniła. – W torbie mam klucze. – Chciała się schylić i podać je matce, ale ta ją ubiegła.

– Sama sobie wyjmę! Ty lepiej leż! – krzyknęła szybko pod wpływem stresu. – Ja jutro przyjdę – obiecała. – Jakbyś czegoś potrzebowała to napisz lub zadzwoń, tak?

– Dobrze.

Iwona podniosła nosidełko, w którym siedziała Emilka z podłogi i wróciła do domu córki. Zięcia nadal w nim nie było. Sama próbowała się do niego dzwonić, ale jej także nie odebrał. W końcu zdecydowała się na poinformowanie go o tym, że Paulina jest w szpitalu poprzez SMS–a. Chwilę potem zadzwoniła do córki, która była już po badaniu. W pierwszej chwili miała na nią nawrzeszczeć za to, że nie dotrzymała obietnicy i nie poinformowała jej od razu o tym co powiedział ginekolog, ale gdy usłyszała, że to siódmy tydzień i nie ma echa zarodka, że nie wiadomo czy się rozwinie, czy ciąża nie umarła, to zrezygnowała z pomysłu wrzeszczenia i zdecydowała się na pocieszanie córki.

Rozmawiała z nią przez dobrą godzinę, nosząc dziecko na rękach. Mówiła, że ma się nie martwić, dużo odpoczywać, najlepiej ciągle leżeć, nie wstawać.

– Może to z przemęczenia – gdybała na głos, sądząc, że tym pomaga.

W końcu Paulina uznała, że czas zakończyć rozmowę. Powiedziała, że chce się przespać. W rzeczywistości chciała być sama ze swoimi myślami, które wykończyły ją tak bardzo, że w końcu zapadła w sen.

Iwona zajmując się Emilką zdała sobie sprawę z tego ile czasu minęło od momentu jak poszła z wnuczką na spacer. Szybko pognała do kuchni, by przygotować mleko.

– Babcia cię przeprasza, babcia w ogóle przez to wszystko zapomniała, że ty możesz być głodna. – Wyjęła małą z nosidełka i usiadła na krześle. Tuląc ją do siebie, podała butelkę, a potem obserwowała jak dziecko łapczywie ssie. To był przyjemny widok, uspokajał.

Podniosła się jednak energicznie, gdy usłyszała hałas na klatce schodowej. Do jej uszu dotarło kilka męskich głosów, dźwięk upuszczanych kluczy i nachalny dzwonek do drzwi... drzwi mieszkania, w którym przebywała.

Zanim otworzyła, spojrzała w judasza. Nie wszystkich znała, ale Tomka rozpoznała bezbłędnie, dlatego zdecydowała się na zwolnienie zamków i rozchylenie drzwi. Odsunęła się, by zrobić im przejście, pomimo tego dwóch mężczyzn pozostało na klatce. Tylko jeden wszedł, wprowadził pijanego Tomasza i choć sam ledwie sklecał zdania, to przynajmniej stał pewnie na nogach.

– Miał spać. U mnie spać. Upar sieee, wrócić – wytłumaczył niewyraźnie, a potem ukłonił się grzecznie i wyszedł, nie zamykając za sobą drzwi, bo nie był w stanie trafić dłonią w klamkę.

Tomek odchylił głowę do tyłu. Cały korytarz mu wirował i było mu naprawdę niedobrze. Trzy razy powiedział coś w myślach, nim zdecydował się wypowiedzieć to na głos, ale mimo tego przygotowania bełkotał tak, że Iwona ledwie mogła go zrozumieć. Bardziej domyśliła się, że chodzi mu o Paulinę.

– Jest w szpitalu – wyjawiła. A potem nie wytrzymała. Cała tama złości, żalu, stresu puściła, a Tomek był pierwszym, który się nawinął i na którym mogła się wyładować. Na dodatek w jej oczach był winnym tego co się stało, w końcu kobiety w ciąży nie wolno było denerwować, a on z pewnością Paulę zdenerwował, zarówno awanturą, jak potem wyjściem niemalże po kryjomu. – Gdzieś ty był!? – wrzasnęła, uderzając go z taką siłą, że drugą stroną twarzy zderzył się ze ścianą. – Wiesz ile razy do ciebie dzwoniłam, ja i Paulina!? – Uderzyła zięcia ponownie, tym razem jeszcze mocniej. Ręka ją zabolała. – Teraz rozumiem, dlaczego wam się nie układa! Jak ma się wam układać skoro wracasz nachlany!?

Ze wszystkimi wcześniejszymi słowami Iwony się zgadzał, dlatego nie protestował ani słowem, ani czynem kiedy okładała go po lewym policzku. Jednak, gdy usłyszał o piciu, to miał ochotę jej oddać i wykrzyczeć prosto w twarz, że to był pierwszy i jedyny raz. Nie miał jednak siły nawet samodzielnie ustać na nogach. Ledwie spróbował, a ponownie znalazł się w pozycji siedzącej, z tą różnicą, że teraz pod dupą nie miał pufa, a podłogę. Załamał się, przytrzymał głowę dłońmi i ponownie zaczął dopytywać o żonę.

– Teraz o to pytasz? A gdzie byłeś godzinę temu? Gdzie dwie godziny temu? Tomek, a gdyby ona poroniła? O co wtedy miałabym ja pytać ciebie? – Z irytacją postukała się palcami w sam środek klatki piersiowej. – O to czy fajnie i przyjemnie ci się piło z kolegami w chwili, gdy traciła twoje dziecko!?

– Poroniła? – zapytał i spojrzał na teściową ze łzami w oczach.

W pierwszej chwili chciała skłamać, zrobić tak tylko po to, by go zabolało, ale wiedziała, że w takiej sprawie musi powiedzieć prawdę, bo gdyby potem coś stało się temu nienarodzonemu dziecku, to czułaby się winna i uważała, że to przez to jedno kłamstwo.

– Nie, ale nie ma echa zarodka. Nie wiadomo czy będzie mieć. – Przytuliła wrzeszczącą Emilkę mocniej do siebie. Podniosła butelkę, którą wcześniej postawiła na niewysokiej komodzie i ponownie podała ją wnuczce.

– Co to... nie ma znaczy? – dopytywał, dalej siedząc na podłodze i niczego nie rozumiejąc.

– Że serce dziecku nie bije, być może nie bije jeszcze, a może biło i przestało – wytłumaczyła.

– Aha – odparł i nagle od zawrotu głowy bardziej dokuczliwe stały się zawroty w sercu. Poczuł jakby coś się tam przewracało i nie chciało osiąść, wrócić do normy. Pierwszy raz w klatce piersiowej to coś ścisnęło go tak mocno, że aż zabolało.