#85 – „Paulina” – Rozdział 52

„Nudzić się”

Emilka w końcu miała doczekać się swojego pokoju. Dziewczynka od tygodnia o niczym innym nie mówiła, jak o tym, że będzie wybierała farbę. Całe przedszkole o tym wiedziało i każdy jeden członek rodziny, bo Emi zadzwoniła do wszystkich, by im o tym opowiedzieć. Jednak w rzeczywistości zakupy wyglądały zupełnie inaczej niż w wyobrażeniu pięciolatki. Nudziły ją.

– Długo jeszcze!? – zapytała z przytupem, kiedy stali przy różnego rodzaju foliach, zwiniętych w duże wałki.

– A w dupę chcesz? – spytał Tomek całkiem poważnie i nie czekając na odpowiedź, udał się na poszukiwanie sprzedawcy.

– Uspokój się – syknęła do jego pleców Paulina. – Ty też się uspokój – powiedziała do córki.

– Uspokój i uspokój – Emi zaczęła przedrzeźniać matkę.

Czteromiesięczny Julek, noszony w chuście, ziewnął, jakby był znudzony całą sytuacją. Paula pogłaskała go po głowie i słodko do niego zaszczebiotała. W tym samym czasie Amelka zawołała siku i maskotkę, którą pozostawiła w samochodzie.

– Ja z nią pójdę – zaoferował się Tomek, który niespodziewanie powrócił.

– Ty to sobie czekaj na sprzedawce – odparła Paulina i chwyciła Amelkę za rękę, drugą szperając w tylnej kieszeni dżinsów męża, w celu wyciągnięcia kluczy.

– A ja? – dopytywała Emilka.

– Chcesz siku?

– Nie.

– To poczekaj z tatą.

– Znowu czekaj – mruknęła pod nosem. – Ciągle gdzieś czekamy – dodała jeszcze ciszej.

W końcu pojawił się, wzywany wcześniej przez Tomka, sprzedawca. Tomek podał ilość potrzebnego materiału w metrach i odebrał telefon. Dzwonił ważny klient i nie mógł tego zignorować. Odwrócił się plecami do sprzedawcy i córki, i swoim stałym zwyczajem zaczął chodzić w kółko. Zawsze tak czynił podczas rozmów telefonicznych. Kiedy zakończył rozmowę, Paulina z dziećmi już wróciła. Wsuwając telefon do kieszeni, zauważył brak Emilki.

– Gdzie jest Emi? – zapytał żonę.

– Była z tobą – odpowiedziała.

– Wiem, ale... Emi?! – krzyknął pytająco i przeszedł do alejki obok.

Paula ruszyła w przeciwną stronę, ciągnąc za sobą drugą z córek.

– Nie ma jej! – niemal histerycznie wykrzyknęła. – Nigdzie jej nie ma!

W takiej sytuacji nawet nie kłopotali się zakupami, staniem w kolejce i pakowaniem. Pozostawili wózek na środku alejki i ruszyli do informacji, by dowiedzieć się czy można przejrzeć monitoring. Ochrona zgodziła się im go udostępnić, ale ich kamery nie sięgały poza sklep, a na jednym z nagrań było widać, że Emilia z niego wyszła.

– Kurwa, jak mogła tak po prostu wyjść? – spytał nerwowo Tomek.

Paulina była przerażona. Pokręciła głową i odpowiedziała:

– Nie wiem.

Tomasz powiedział żonie, że rozpyta ludzi i jako pierwszy wybiegł na zewnątrz. Od starszej pani na przystanku dowiedział się, że dziewczynka wsiadła do jednego z bezpłatnych autobusów oklejonych nazwą jednego z marketów.

Amelia i Julek szybko zostali usadzeni w fotelikach samochodowych. Ami nawet sama zapięła szelki, Tomek je jedynie sprawdził. Ruszyli, ale utknęli na pierwszym skrzyżowaniu.

– Jeszcze korek, do cholery – zirytował się Tomasz.

– Nie wiadomo, na którym przystanku wysiądzie – oznajmiła Paulina ze łzami w oczach. – Jedź lepiej od razu na policję – dodała.

– Emila uciekła? – dopytywała Amelka. – Będą ją ścigali na sygnale? – Oczy czterolatki aż się zaświeciły na samą myśl o takim pościgu.

– Znowu – powiedział niespodziewanie Tomasz i sięgnął do kieszeni po telefon komórkowy. Już miał zignorować połączenie, sądząc, że dzwoni ten sam co wcześniej klient, ale zauważył na wyświetlaczu „Iwona”. – Twoja matka – rzucił do Pauliny i podał telefon do tyłu. Amelia instynktownie się za nim obejrzała.

– Powiedz babci, że ścigamy Emilę! – wykrzyknęła z uśmiechem na ustach. Dziewczynka cieszyła się z tego, że w końcu się coś dzieje. Podobnie jak jej siostra nie lubiła nudy.

Paulina odebrała telefon. W tym samym czasie po samochodzie rozniósł się odgłos klapsa, krzyk Tomka i płacz Amelki.

– Co tam się dzieje!? – zapytała nerwowo Iwona.

– Nic. Emilia nam uciekła ze sklepu.

– Jest u mnie – usłyszała Paulina i w tej jednej sekundzie poczuła się w pełni uspokojona. Nagle przestało się liczyć, że Tomek uderzył Amelię w nogę, że dziewczynka teraz płacze, że Julek zaczyna upominać się o uwagę.

– Jedź do mamy. Emi jest u niej.

Tomek przytaknął głową na znak, że przyjął do wiadomości. Przeczesał palcami przydługawe już włosy i odebrał do Pauliny swój telefon komórkowy. Nie wkładał go do kieszeni. Niedbale wrzucił do schowka.

– Ja pójdę – zaoferowała się Paulina, jeszcze zanim Tomasz zaparkował. W rzeczywistości wcale nie musiała się tak spieszyć, bo Tomek nie zamierzał oponować. On i Iwona od dłuższego czasu woleli trzymać się na dystans. Można powiedzieć, że teściowa nie darzyła go sympatią, a on to doskonale wyczuwał.

Ledwie Iwona otworzyła drzwi, a Paulina wbiegła, przykucnęła przed córką, chwyciła ją za ramiona i energicznie potrząsnęła.

– Czy ty w ogóle myślisz!? – wykrzyknęła.

– Uspokój się. – Iwona szarpnęła Pauliną, by ta się opamiętała. – To tylko dziecko.

Blondynka zazgrzytała zębami i podniosła się na równe nogi.

– Poza tym to wasza wina – dopowiedziała Iwona. – Kto widział, by dzieci zabierać do sklepów budowlanych i to jeszcze na tak długo. Tomek mógł jej kazać farbę wybrać z katalogów, a na zakupy pojechać sam.

– Ty ją jeszcze bronisz? – nie dowierzała. – Pięć minut mogła zaczekać.

– To trwało godzinę i więcej – wtrąciła się Emilka. – To było głupie! – dodała podniesionym tonem.

Paulina, nabierając powietrza, poczuła, że traci panowanie.

– Nie pyskuj! Albo pyskuj, ale tam, ojcu! – Wskazała palcem na drzwi.

– A niech on ją tylko tknie – zagroziła Iwona. – Na policję go wtedy podam.

– Oszalałaś do reszty!? Dziecko wychodzi ze sklepu, nikomu nic nie mówi, ale winni są rodzice, tak?

– Mógł jej pilnować. – Iwona wzruszyła ramionami.

– Puknij ty się w łeb!

Zazgrzytała klamka i obie panie, a także Emilka, spojrzały w kierunku drzwi. Tomek stanął w progu, z jedną dłonią wciśniętą do kieszeni dżinsów.

– Długo mam czekać? – zwrócił się do żony w bardzo nieuprzejmy sposób. – Ty przyszłaś po dziecko czy na pogaduszki? – kontynuował.

– Po dziecko – warknęła, chwytając córkę za rękę.

– Chcę zostać u babci – stwierdziła Emilka, gdy tylko zobaczyła srogą minę ojca. Natychmiast wyrwała dłoń z uścisku mamy.

– Niech zostanie – wtrąciła Iwona.

– Nie – syknęła Paula. – Na pewno nie.

„Ale ja chcę” i „ale naprawdę może zostać” trwało jeszcze jakiś czas. W końcu Tomek, który nie brał udziału w dyskusji, wszedł do mieszkania, nie zamykając za sobą drzwi i zatrzymał się dopiero przed pięciolatką.

– Powiem to tylko raz. Do samochodu! – Wskazał otwartą dłonią drzwi, a gdy nie zauważył żadnej reakcji, poza krokiem w tył, to podniósł córkę i w akompaniamencie wrzasków wyniósł ją z mieszkania babci.

– Ty prowadzisz – rzucił Tomasz do żony, jednocześnie siłując się z córką, by móc zapiąć pasy fioletowego fotelika samochodowego.

– A ty w tym czasie się będziesz szarpał z dzieckiem na tylnym siedzeniu? – zapytała zgryźliwie.

– A masz lepszy pomysł!? – krzyknął. – W sumie ja mam, wprowadzić do pierwszej bramy i dopierdolić.

Paulina nim zasiadła za kierownicą to wsunęła swój fotel możliwie jak najbardziej, by Tomasz dał radę przecisnąć się na środkowe, tylne miejsce, które zwykle ona zajmowała.

– Podaj Julkowi smoczek – poleciła. – Albo daj mu pić. – Ruszając, starała się opanować nerwy i nie myśleć o tym co dzieje się z tyłu. Co jakiś czas słyszała jak Tomek coś mówi, jak Emilka płacze i krzyczy, a Julek gaworzy. Amelka obok niej pociągała nosem. Dla niej jednak liczyła się tylko droga i to, by, pomimo trzęsących się dłoni, dowieźć wszystkich w jednym kawałku do domu.

Udało jej się. Zatrzymała samochód przed bramą i wyszła, by ją otworzyć, gdyż nadal nie dorobili się automatycznej, która otwierałaby się za pomocą pilota. Nie trudziła się jednak z wprowadzaniem samochodu do garażu. Zaparkowała na środku podwórka i pierwsze co to wzięła na ręce Juliana.

Amelka sama poradziła sobie z odpięciem pasów i otworzeniem drzwi. Za to Emilka jak nigdy, nie miała ochoty wracać do domu.

– Puszczaj mnie! – krzyczała na ojca, który prowadził ją, trzymając za rękę.

Za zamkniętymi drzwiami, już w przedpokoju, Julian zaczął wrzeszczeć, w zniecierpliwieniu oczekują, że mama go w końcu nakarmi, Amelia irytowała się na sznurowadła, które nie chciały się rozwiązać, a Emilia w bardzo denerwujący sposób tupała nogami, krzycząc, że chciała zostać u babci.

– Ucisz się w końcu! – ryknął Tomek. – Albo ja cię uciszę! – posunął się do groźby i sięgnął dłońmi do paska. Pośpiesznie i nerwowo zaczął go rozpinać.

– Tomek, nie przesadzaj – zwróciła mu uwagę Paulina, ale w rzeczywistości nie miała żadnej mocy, by go powstrzymać.

– Nie przesadzaj? – powtórzył po niej pytająco. – Prawie zawału dostałem jak zniknęła. – Złożył pasek w pół i ruszył za córką, która właśnie wbiegła do salonu.

Paulina w pierwszej chwili chciała ruszyć za mężem, ale Julek coraz bardziej płakał, niemal się zanosił. Na dodatek Amelka wciąż nie potrafiła poradzić sobie ze sznurowadłami.

– Weź nożyczki! – krzyknęła na nią.

– Mam zepsuć? – zdziwiła się dziewczynka.

– Tak – odpowiedziała pośpiesznie, chcąc jak najszybciej, wraz z Julkiem, ulotnić się z tego bajzlu. Nie udało jej się to, bo nim znalazła się pod drzwiami sypialni, spadł pierwszy pas. Teraz już nie mogła udawać, że nie widzi i nie słyszy. Nagle wybór stał się trudniejszy i świadomie wybrała przeczekać, by zobaczyć jak daleko Tomek się posunie. Chciała zareagować, gdy uzna, że mąż przesadza.

Tak naprawdę nosiła się z zamiarem ruszenia z miejsca już po trzecim pasie. Przy czwartym pokonała pierwsze kroki. Dotarła na miejsce, gdy właśnie spadał piąty. Tomek skończył. Nie musiała już go powstrzymywać.

Julek, ukryty w ramionach matki, ciągle płakał. Amelia przerażona stała pod ścianą, niemal na baczność. Emilia leżała na kanapie i dosłownie wyła, cała się przy tym trzęsąc. Tomek mówił podniesionym głosem, że nie życzy sobie więcej takich ucieczek, przedstawień i teatrów.

– Przestań – powiedziała cicho Paulina. Za cicho, by Tomek mógł to usłyszeć.

Tomasz jednak nie mógł zignorować płaczącego syna, który nagle został mu wciśnięty na ręce. Wraz z nim udał się do kuchni. Dopiero tam odłożył pasek, na stół. Julka natomiast położył na piankowej macie. Wyjął woreczek z mlekiem z lodówki i włożył go do podgrzewacza. Szybko opłukał użytą wcześniej i leżącą w zlewozmywaku butelkę.

Paulina w tym czasie tuliła Emilkę do siebie i mówiła córce, by nie płakała, choć jej samej łzy spływały po policzkach.

Amelka, nie czekając na to aż mama ją zawoła, sama podbiegła i wgramoliła jej się na kolana.

Jeszcze tego samego dnia, przed północą, wszystko się uspokoiło. Dziewczynki spały w swoich łóżkach, a Julian na środku łóżka rodziców. Paulina czuła zimną ścianę za plecami, łopatki boleśnie się do niej dociskały. Uda miała rozłożone tak mocno, że aż bolało. Czuła ukąszenia na szyi i dłoń na biodrach. Czuła ogień. Czuła moc. Czuła spełnienie.

I teraz, Czytelnicy, oceniamy bohaterów! Co myślicie o Tomku? Co o Paulinie? Co o Iwonie? Co o tych małych diabłach (Emilce, Amelce i Julku)?