#87 – „Paulina” – Rozdział 54

„Opanowanie i wyrachowanie”

Tomek przerabiał pomidory na sos za pomocą wielofunkcyjnego blendera. Dokonywał tej czynności z Julkiem na rękach. Dziewczynki w tym czasie zajmowały się kolorowankami. Amelka co jakiś czas pytała jakiego koloru ma być sukienka disneyowskiej księżniczki, za każdym razem innej. Zaś Emilka dopytywała ojca jaką część samochodu akurat koloruje.

– Karoseria – odpowiedział, zerkając córce przez ramię, po czym powrócił do przygotowywania obiadokolacji. Kiedy wsypywał makaron do gotującej się, osolonej wody, trzęsły mu się dłonie. Przez krótki moment wyrzucał samemu sobie w myślach to co uczynił żonie. Szybko jednak powrócił do codzienności i obowiązków. Negatywne wspomnienia zepchnął na dalszy plan.

– Ktoś jedzie! – zawołała Amelka. Dziewczynka dostrzegła światła odbijające się w kuchennej szybie. Wskazała na nie palcem.

Tomek w pierwszej chwili się wystraszył. Nie chciał, by znowu odwiedziła ich policja. Uspokajał sam siebie, że to przecież niemożliwe. Uważał, że Paulina, po poprzednim razie, nie zdecyduje się nigdy więcej ich wezwać, gdyż nie potraktowali ją wtedy najlepiej. Nie mylił się. Pod ich furtką nie parkował policyjny radiowóz, a mały, japoński skuter. Zaśmiał się pod nosem i nakazał dziewczynkom spokojnie poczekać. Z Julkiem na rękach udał się do korytarza, gdzie zarzucił na półroczniaka za dużą na niego bluzę Amelii i wyszedł, by niespodziewanemu gościowi otworzyć furtkę.

– Cześć Agata – przywitał się.

Kobieta, trzymająca kask w dłoni, westchnęła głośno.

– Cześć – odpowiedziała, ale w taki sposób, jakby ją to bolało.

– Paulina cię zawołała – domyślił się, robiąc dziewczynie miejsce, by mogła wprowadzić skuter na podwórko.

– Nie wiem co się stało, więc póki co nie komentuję – wyjaśniła i bez szczególnego zaproszenia wtargnęła do domu Bordychów. – Gdzie ona jest? – zapytała.

Najpierw odetchnął i odwiesił na wieszak odzienie wierzchnie pierwotnie należące do Amelki, a później odpowiedział:

– W sypialni.

Nie musiał wskazywał Agacie kierunku. Kobieta była w ich domu częstym gościem i znała każdy jeden zakamarek, co było skutkiem wielokrotnej zabawy w chowanego z dziewczynkami.

Aga cicho zastukała.

– Można? – spytała, lekko uchylając drzwi. Dostrzegła przyjaciółkę pakującą najpotrzebniejsze rzeczy do walizki. – Chcesz się wyprowadzić?! – zapytała o wiele głośniej niż planowała, ale była w ciężkim szoku, że Paula zdecydowała się na tak drastyczny krok.

– Nie zostanę w tym domu ani godziny dłużej! – Podbiegła do drzwi i zamknęła je za koleżanką.

– Może najpierw się uspokój – zaproponowała. – Ja nawet nie wiem co się stało! Powiedziałaś tylko, że pokłóciłaś się z Tomkiem. Znaczy, jeśli chcesz u mnie przenocować z dzieciakami, to ja nie mam nic przeciwko, tylko...

– On mnie pobił – wyjaśniła, wrzucając trzy komplety bielizny do torby sportowej. Usłyszała kroki i z lękiem spojrzała w stronę drzwi. Te otworzyły się.

Tomek wpierw rozejrzał się po całym pomieszczeniu. Dostrzegł dwie niewielkie walizki i torbę sportową. Zauważył otwartą garderobę.

– Rozpakuj się – powiedział z całkowitym spokojem.

W przestrachu usiadła na łóżku. Pokręciła głową.

– Nie – szepnęła przekornie, ale widać było, że słowa te sprawiają jej ból. Łzy, które potoczyły się po jej policzkach były wynikiem cierpienia, nie lęku. Spojrzała mężowi w oczy. Chwilę po tym spuściła wzrok.

Tomasz zrozumiał, że będzie ciężko. Wiedział, że w mniemaniu Pauliny nawalił znowu, po raz kolejny nadużywając jej zaufania. Coś mu mówiło, że tym razem nie wybronią go puste obietnice, choć on nigdy nie chciał, by były bez pokrycia.

Zamknął za sobą drzwi i wszedł głębiej. Spod dużej toaletki odsunął krzesło pokryte pikowaną skórą. Imitacje diamentów, które zdobiły oparcie, wesoło zamigotały. Usiadł okrakiem.

– To nie ma sensu. Zabieranie dzieci w środku nocy jest bez żadnego sensu. Nie masz powodu, by tego robić – tłumaczył.

– Nie mam powodu!? – wybuchła.

– Nie, nie masz! – uniósł się, ale nieznacznie. – Agata może zostać. Będziesz się czuła bezpiecznie.

– Nie czuję się bezpiecznie z tobą pod jednym dachem! – Wstała i zupełnie nie wiedziała co ma z sobą zrobić. W pierwszej chwili chciała dać mężowi w twarz, miała na to ochotę. W drugiej chciała wybiec tak jak stoi z sypialni. W trzeciej odpuściła. Poczuła jak Tomek chwycił ją za nadgarstek.

– Usiądź i się uspokój. Nic ci nie zrobię – zapewniał. – Będę spał w salonie. – Puścił nadgarstek żony i spojrzał na Agatę. Uśmiechnął się do niej w sposób specyficzny, jakby zbolały. – Pójdę do dzieci. – Wstał i wyszedł, pozostawiając drzwi lekko uchylone.

Paulina była roztrzęsiona. Drżącą dłoń przyłożyła do ust. Usiadła. Przetarła twarz obiema dłońmi. Poklepała się w kolano. Zacisnęła dłoń w pięść.

– Mam dosyć – wyznała, rozprostowując palce tak mocno, że aż bolało od samego patrzenia.

– Przestań się zadręczać – rzuciła szeptem Aga, która samą siebie zawsze uważała za kiepską pocieszycielkę. – Mogę zostać na noc, jeśli chcesz, jeśli to w czymś pomoże, ale myślę, że nie masz się czego obawiać. Był spokojny – dodała.

– Bo on się nie wkurwia! – wykrzyknęła. – Zgrywa wielce opanowanego miesiącami i nagle... bum! Wpierdol! A ja mam dość! Nigdy nie wiem kiedy mu odpierdoli!

– Cii...cho. O co wam poszło? – zapytała. – Musiało o coś pójść.

– O całokształt, obiad, nie wiem, może po prostu wrócił w złym humorze.

– I ryba mu nie smakowała? – dopytywała.

– Pizza mu nie smakowała – odburknęła Paulina. – Wymyślił sobie, że mam stać przy garach, jak wie, że tego nie znoszę. Nigdy tego nie robiłam zanim go poznałam! Wiedział o tym!

– A ty związałaś się z bezrobotnym! – wtrącił, ponownie wchodząc do sypialni. – I co to znaczy? Że powinniśmy teraz żyć z zasiłków!? Przestań się zachowywać jak odąsana królewna z przerwami na wielkie histerie!

– Tomek – przemówiła Agata i zapobiegawczo wkroczyła między małżonków. – Nie krzyczcie na siebie.

– Wolałabym normalnego bezrobotnego, niż furiata z własną firmą!

– A zapytałaś się kiedyś co ja bym wolał!? – Tomek zrobił krok w przód, więc Agata uniosła ręce tak, jakby chciała go powstrzymać przed kolejnym.

– Jak wolisz inną żonę to proszę bardzo!

– Gdybym wolał inną, to bym ci, kurwa, dopakował jeszcze te walizki!

– Przestańcie! Kurwa, ludzie, kłócicie się o jebany obiad! – wywrzeszczała Agata, a później wskazała na drzwi. – Dzieci na was patrzą – dodała, widząc Emilkę i Amelkę w progu.

Tomek oddychał mocno i głośno, jakby przed chwilą przebiegł maraton. Paulina usiadła z rezygnacją. Schowała twarz w dłoniach i zaczęła płakać. Julek jakby się z nią zsynchronizował.

– Ja pójdę. – Wyminął dziewczynki nim Paulina w ogóle zdążyła zareagować.

– Będzie dobrze – rzuciła Agata pocieszająco w stronę córek przyjaciół. – Proszę, powiedz mi ktoś, że będzie dobrze – dodała już szeptem, tak, że dziewczynki nie mogły jej usłyszeć, ale Paulina już tak. – Błagam. Czemu ja? Ja nie umiem łagodzić konfliktów. Ja się nie znam na związkach. Nigdy w żadnym nie byłam. Paula – zaczęła niezwykle poważnym tonem i położyła przyjaciółce dłoń na plecach. – Nie jest dobrze, widzę to. Teraz to naprawdę dostrzegam. Nie masz łatwo, ale nie oszukujmy się, on też nie. Za to macie troje wspaniałych dzieci i chyba dla nich warto nie rozpierdalać małżeństwa o głupi obiad! – uniosła się.

– Nie chodzi o obiad. – Paulina podniosła na nią wzrok.

Emilka podbiegła do mamy i ją przytuliła.

– Co się dzieje? – zapytała nieco zaniepokojona.

– Nic – odpowiedziała jej. – Tu nie chodzi o obiad – powtórzyła w stronę przyjaciółki.

– Wyjeżdżamy na wakacje? – dopytywała Emi, sięgając dłonią do jednej z walizek. Wesolutko w nią postukała.

– Tak, za kilka miesięcy i mama sprawdza pojemność bagaży – skłamała Agata.

Paulina uśmiechnęła się przez łzy.

– Wiem, że nie chodzi o obiad. Zrozumiałam – zapewniła Aga. – I zgodzę się, że nie jest dobrze, ale nadal uważam, że nie jest taki najgorszy.

Agata podała Emi dłoń i zaproponowała, by poszły sprawdzić co tam u taty i brata. Amelia nie poszła z nimi. Została z mamą.

– Dałeś popis – zaczęła Aga, zwracając się oczywiście do Tomka. – Nie spodziewałam się, naprawdę.

– Nie musisz być złośliwa – odparł i poprawił się, by wygodniej było mu siedzieć na podłodze, na której bawił się z Julianem.

– Nie jestem złośliwa, Tomek. Jestem zas-ko-czo-na – wysylabizowała. – Naprawdę nie sądziłam, że jesteś zdolny uderzyć kobietę, bo nie podała ci obiadu.

– Tu nie chodzi o podanie, i proszę cię, nie przy dzieciach.

– Dlaczego? – Wzruszyła ramionami. – Myślisz, że one nie wiedzą? Może teraz są małe i głupie, ale za rok lub dwa zobaczą na własne oczy.

– Nie zobaczą! – uniósł się.

Agata uśmiechnęła się zwycięsko.

– A ty zdajesz sobie sprawę z tego, że to wcale nie jest lepiej?

Mimika jego twarzy wskazywała na to, że został zaskoczony.

– Nie jest lepiej, bo to świadczy o tym, że masz na tyle zimnej krwi, by nie pierdolnąć jej przy dzieciach. Jesteś na tyle opanowany, by nie narobić jej siniaków. Przynajmniej nie tych widocznych. A to świadczy tylko o tym, że ty nad sobą panujesz. Ty dobrze wiesz co robisz. Stosujesz przemoc, ale w sposób wybitnie wyrachowany. I tak się zastanawiam, gdzie tego, kurwa, uczą, bo wierzę, że bez specjalistycznego szkolenia, to się nie da. Wychodzę. Nie musisz mnie odprowadzać do drzwi!

Tomek mimo zapewnień Agaty, że sobie poradzi, wstał z dywanu i postanowił odprowadzić ją do samej furtki.

– To nie jest tak... – zaczął, ale szybko mu przerwała.

– Nie. – Pokręciła głową. – Nie musisz mi się tłumaczyć. Jej się tłumacz. Ten raz ci się upiecze. Być może kilka kolejnych również. Zapewniam jednak i ostrzegam jednocześnie, że w końcu będzie miała dość. I powie „dość”, na rozprawie rozwodowej. Tyle, kolego. – Poklepała go po klatce piersiowej i wsiadła na skuter, wcześniej zakładając kask na głowę.

– Nie musisz jechać – usiłował ją zatrzymać.

– Chcę – odburknęła i odpaliła silnik. Odjechała.