#97 – „Paulina” – Rozdział 61

„Niebieska karta”

Płakała. Nie widziała dokąd jedzie, ale wiedziała, że musi się spieszyć. Spodziewała się, że mąż w każdej chwili może ruszyć za nią. Dłonią starła łzy z oczu i policzków. Zerknęła na wskaźnik paliwa, nie napawał optymizmem.

– Będę musiała zatankować – stwierdziła szeptem.

Zjechała z wcześniej obranej trasy. Starała się uspokoić Julka. Jednocześnie miała nadzieję, że uda jej się dojechać do stacji benzynowej. Modliła się, by nie zabrakło jej paliwa. Wiedziała, że mogła jechać główną trasą, zatrzymać się tam gdzie zawsze i zatankować. Obawiała się jednak, że Tomek ruszył za nią i pojedzie właśnie tą drogą, z tego powodu wybrała inną, nieco obcą.

Udało jej się. Dojechała.

Trochę dziwnie się czuła, kiedy wysiadała do dystrybutora, mając na sobie jedynie skąpą, satynową koszulę nocną i cienki szlafroczek. To właśnie wtedy uświadomiła sobie, że nie ma portfela. Nie miała też telefonu ani żadnych drobnych w schowku, gdyż dzień wcześniej posprzątała w samochodzie.

– Cholera! – zaklęła. Kopnęła w oponę.

Julek był smutny. Widziała jego twarz. Przyciskał nos do samochodowej szyby.

Zaryzykowała. Zatankowała i odjechała, bez uiszczania opłaty.

W pierwszej chwili chciała pojechać do Agaty, ale nim zjechała na parking, przeznaczony dla mieszkańców wieżowca, to zdała sobie sprawę z tego, że Aga jest pierwszą osobą, u której Tomek będzie jej szukał. Miała też pewność, że przyjaciółka nie zabarykaduje przed Tomaszem drzwi, a ten będzie przekonywał ją do powrotu, w ostateczności do niego zmuszając.

Drugą osobą, do której Paulina chciała się udać, była jej siostra – Natalia. Tu jednak przyznanie się do porażki i tego co tak naprawdę się stało było skutecznym hamulcem. Z tego samego powodu, nie pojechała do matki.

Paulina na schronienie dla siebie i syna wybrała mieszkanie wynajmowane przez Norberta. Miała to szczęście, że akurat jego współlokatora nie było w domu.

Norbert był zdziwiony, gdy usłyszał głos byłej dziewczyny w słuchawce domofonu. Bez zastanowienia wpuścił ją do środka. Od razu zauważył jej stan i ubiór. Dostrzegł też, że chłopiec jest w piżamie. A jednak nie zadawał pytań. Jedynie zaproponował, że zrobi coś ciepłego do picia.

– Mogę tu zostać na jedną noc? – zapytała, bez owijania w bawełnę, nieco się krępując.

Splótł ręce na nagiej klatce piersiowej. Oparł się o stare, kuchenne meble. Przytaknął niewerbalnie.

– Rozbiorę małemu kanapę u Marcela. Nie obrazi się. – Jak powiedział, tak zrobił.

Paulina położyła syna spać, wcześniej opowiadając mu bajkę. Później powróciła do kuchni. Herbata była zimna, ale i tak zdecydowała się ją wypić. Zajęła miejsce przy stole.

– Mogę cię poczęstować orzeszkiem lub kremem czekoladowym. Lodówka jest prawie pusta – zaproponował. – Jutro pójdę na jakieś zakupy. Możesz zostać ile chcesz – zapewnił. – Marcel wróci za tydzień od starych – przekonywał dalej, dając jej do zrozumienia, że jemu wcale nie przeszkadza.

– Nie mogę – stwierdziła. – Zostawiłam dziewczynki. Na dodatek nie zapłaciłam za paliwo. – Załamała się. Dopiero, gdy powiedziała to wszystko na głos, to uświadomiła sobie co takiego miało miejsce, czego dokonała, a co powinna była zrobić. – Dlaczego o nic nie pytasz? – zdziwiła się. Niemal na niego naskoczyła.

– Znam Bordycha – odpowiedział. – Widzę jak wyglądasz. – Wzruszył ramionami. – Słowa są zbędne – dodał, wstawiając wodę na nową, ciepłą herbatę. Zabrał tę zimną z rąk Pauliny i wylał do zlewu.

– Chciałeś mnie przed nim ostrzec – przypomniała sobie. – Dzwoniłeś. Odebrała moja matka. Myślała, że Tomek jest dilerem – wspominała na głos.

– Wiadome mi było, że kradł, ale nie że dilował – odparł, lekko się przy tym uśmiechając. – Jaka to była stacja? – zapytał i sięgnął do kieszeni dżinsowych spodenek po telefon komórkowy.

– Co? – Paulina wyraźnie straciła wątek.

– Stacja, z której ukradłaś paliwo – objaśnił rzeczowo. – Odjechałaś po zatankowaniu, tak? Bez płacenia, tak? – dopytywał.

– Tak – przytaknęła.

– Pytam, jaka to stacja?! – uniósł się. – Nazwa, miejscowość, cokolwiek – naciskał.

Paulina pamiętała nazwę i miejscowość, a tyle wystarczyło, by wyszukać stację paliw w internecie i zdobyć do niej numer telefonu. Norbert, gdy tylko usłyszał męski głos po drugiej stronie, zaczął kłamliwe usprawiedliwianie:

– Żona u was przed chwilą była. Zatankowała. Z dzieckiem była. To straszna sytuacja. Mały rozciął głowę. W tym wszystkim zapomniała zapłacić. Jutro się wrócimy i dokonamy opłaty – zapewniał.

Paulina miała pewność, że się nie zgodzą. Wiedziała, że wisząca opłata, to zablokowany dystrybutor. Była też pewna, że żaden pracownik na słowo, nie zaksięguje zapłaty gotówką, przez to, by później samemu nie musieć jej wykładać. Pomyliła się! Byli jeszcze dobrzy ludzie na tym świecie.

– To tylko trzy dychy. Nie ma problemu – usłyszał Norbert i niemal od razu zdradził to uśmiechem.

Czajnik wydał z siebie nieprzyjemny gwizd. Norbert zalał herbatę, a kiedy ta została postawiona przed Pauliną, kobieta niemal od razu oplotła kubek dłońmi. Poczuła przyjemne ciepło. Brakowało jej ciepła. Brakowało jej go od lat, choć całymi latami miała złudzenie, że nie sięga ją taki deficyt.

– Jeśli pożyczysz mi samochód, to pojadę po twoje dzieci – zaproponował, choć w duchu chciał by odmówiła. Bał się starcia z Tomkiem. Wiedział, że mógłby je przegrać, a szczerze wątpił w to, że Bordych oddałby mu córki bez walki.

Paula pokręciła głową.

– Jutro to załatwię – powiedziała. Chciała samą siebie przekonać o tym, że tak właśnie będzie. W tym przypadku słowa nie miały mocy budującej ani stwórczej. Tu konieczne były działania, a nie poematy i werbalne zapewnienia.

Następnego dnia, nie załatwiła niczego. Wróciła do męża. Tomek nie chciał oddać jej dzieci, przekazał to poprzez Agatę, a ta przekonała ją do powrotu, mówiąc, że tak będzie lepiej dla wszystkich. Aga wychodziła z założenia, że dla dobra dzieci, własnej wygody, finansowego bezpieczeństwa i pełnej rodziny, warto czasami zagryźć zęby.

– Nie jest taki najgorszy – powtarzała tak długo, aż Paulina sama w to uwierzyła.

Julek okazał się być mniej naiwny niż matka. Na dodatek czuł się winny. Doszedł do wniosku, że gdyby nie pokolorował rysunków należących do ojca, to w domu nie doszłoby do żadnej awantury, a mama wtedy by nie płakała. Z tego powodu był smutny. Był też szczery. Opowiedział o swoich zmartwieniach pani w przedszkolu, a ta powiedziała pani dyrektor.

Na skutek tych wydarzeń, do drzwi domu Bordychów zapukała opieka społeczna. Powiadomione zostały odpowiednie służby. Założona została niebieska karta. Rodzinie został przyznany asystent.

Czuli się dziwnie, gdy musieli funkcjonować normalnie, będąc jednocześnie pod czujną obserwacją kogoś obcego. Taka sytuacja miała miejsce dwa razy w tygodniu, po dwie godziny. Trwało to kwartał. Została wystawiona pozytywna opinia. Starsza kobieta w okularach była wręcz oczarowana Tomaszem Bordychem, pięknem i zadbaniem jego żony oraz rezolutnością i ruchliwością trojga dzieci.

Asystent został oddalony, z czasem MOPS też odpuścił, gdy Tomasz dostarczył do placówki zaświadczenie, że uczęszczają wraz z żoną na terapię małżeńską do prywatnego psychologa. Opieka społeczna uznała, że ma inne rodziny pod skrzydłem, bardziej potrzebujące, biedniejsze. Nie mieli czasu zajmować się sprawą dwóch rękoczynów, gdy środowisko, w którym przebywały dzieci były wręcz wzorowe.

Przemoc w rodzinie Bordychów została zbagatelizowana przez urząd. Tak dzieje się często, gdy małżonkowie lub partnerzy współpracują z pracownikiem socjalnym, a występujące nieprawidłowości nie są rażące.

Niebieska karta to jednak tylko papier. Papiery nie czynią cudów. Polska to kraj, w którym zakaz zbliżania się nie powstrzymuje oprawcy przed podejściem do ofiary bliżej, na zakazaną odległość. Ludzie, którym puszczają nerwy na skutek nagłej, chorobliwej zazdrości lub stosują przemoc wyrachowanie, nie zmienią się za sprawą założenia niebieskiej karty, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. A Tomek należał do obu tych przypadków. Zazwyczaj bił w sposób wyrachowany, tak by nie było widocznych śladów. Czasami dawał się ponieść emocjom, gdy był zazdrosny. Niebieska karta w jego przypadku, tak naprawdę, nie zmieniła zupełnie niczego. Ona po prostu była i nic poza tym. Taki świstek, niczym notatka z brudnopisu, nie miał większego znaczenia.