#68 – „Paulina” – Rozdział 39

„Prawda”

Paulina i Tomasz zostali sami z Amelką. Iwona poszła z Emilią na spacer. Było im dziwnie w swoim towarzystwie. Tomek starał się zachowywać normalnie, nawet podziękował za kanapki i za kawę. Paulina tak nie umiała. Przyjęła podziękowania, nawet rzuciła, że nie ma za co dziękować, ale w jej spojrzeniu, gestach, mimice było coś obcego, pewne zobojętnienie.

– Jeśli cię przeproszę, to nic nie zmieni – zauważył Bordych. Odłożył kanapkę wprost na stół i odsunął dla samego siebie krzesło. – Musimy oddać te pożyczone sąsiadom – przypomniał sobie nagle i tym zupełnie zmienił temat.

– Ja mam je zanieść? – zdziwiła się, nawet lekko oburzyła. W jej mniemaniu to on był facetem, więc to on powinien dźwigać.

– Nie, jasne, że nie. Tylko mi przypomnij potem. Pójdę, zaniosę, podziękuję. – W końcu usiadł na krześle, napił się kawy. – Jak ty byś się czuła, gdybym to ja skarżył się kumplom na ciebie? – zapytał zwyczajnie, bez oskarżycielskiego tonu. – Zresztą, nawet nie chodzi o to – przyznał w końcu sam przed sobą.

– Zatem o co chodzi? – Pytanie było normalne, ale ton bezczelny. Jej postawa także nie należała do ustępliwych.

Spojrzał na nią w dziwny sposób, jakby ją o coś oskarżał.

– Ja nie umawiam się z byłymi za twoimi plecami.

– Bo jeśli chodzi o twoją byłą, to napadłeś na jubilera jej ojca. Nie dziwię się, że nie chce cię znać! – lekko się uniosła. – Jeszcze trochę i mnie także się odechce cię znać – uprzedziła.

Dzwonek do drzwi przeszkodził im w rozmowie. Tym razem to był kurier. Paulina poszła otworzyć, podpisała co trzeba było podpisać i poprosiła, by mężczyzna stojący przed progiem wniósł karton do przedpokoju. Z kuchni wzięła nóż i zaczęła dobierać się do paczki. Cieszyła się, że może się czymś zając, a jednocześnie nie potrafiła nie myśleć o tym co powiedziała mężowi. Czuła się z tym dziwnie źle. Można by rzec, że nawet miała wyrzuty sumienia przez to, że go zraniła.

Nim Paulina zmontowała wózek przeznaczony dla obydwóch córek naraz, to Tomek zabrał dwa krzesła z salonu i postanowił oddać je starszej pani z parteru. Poinformował jednak, że nie musi sama męczyć się z montażem, że gdy wróci to chętnie sam go poskłada.

– Gdy wrócisz, to wyniesiesz wersję spacerową do piwnicy. Amelia póki co jeździ w gondoli.

– Okay – odparł obojętnie.

– Tomek! – krzyknęła, nim wyszedł na klatkę schodową. Sprawiła, że zatrzymał na niej spojrzenie. – Norbert nic dla mnie nie znaczy.

Przytaknął ruchem głowy, jakby chciał dać jej znać, że przyjął jej słowa do wiadomości. Dopiero potem ponownie wszedł do mieszkania i zamknął za sobą drzwi.

– Coś jeszcze? – dopytywał, bo wyraźnie widział, że chciała mu powiedzieć coś ponadto co już powiedziała.

– Nie ufasz mi.

– Nie ufam jemu – sprostował.

– A więc zaufaj sobie. To nie z Norbertem chciałam mieć dzieci, to nie jego żoną zostałam, a to coś znaczy. On nawet nie może się z tobą równać.

– Nigdy tego nie mówiłaś.

– Nigdy nie pytałeś.

– Mimo wszystko nie chcę byś się z nim widywała – oznajmił.

– Dobrze. Nie muszę. Wcale mi na tym nie zależy.

Tomek zabrał się za oddawanie krzeseł sąsiadom. Kiedy go nie było domofon zadzwonił po raz kolejny. Paulina sądziła, że to jej matka, że już wróciła ze spaceru z Emilką, tylko że tym razem nie chciało jej się wpisywać kodu, którego jakimś cudem nauczyła się na pamięć. Iwona należała do osób, które nawet pin do karty miały zapisany na kartce i nosiły go w portfelu.

Przed drzwiami mieszkania Bordychów nie stała jednak Iwona. Znajdował się przed nimi mężczyzna, który na oko mógł mieć jakieś pięćdziesiąt lat.

– Cześć – powiedział i uśmiechnął się przyjaźnie. – Paulina, prawda? – zapytał.

– Tak – odpowiedziała zmieszana. Przyłożyła dłoń do klatki piersiowej, starając się uspokoić oddech, gdyż obcy mężczyzna swoją nagłą wizytą wprowadził dziwny rodzaj niepokoju.

– Jakub Bordych – przedstawił się w końcu, po czym wyciągnął prawą rękę.

Nie odwzajemniła uścisku, jakby bała się go dotknąć.

– Jestem ojcem Tomka – wyjaśnił.

– Aha – to było jedyne na co było ją stać. Nigdy wcześniej nie widziała tego mężczyzny. Nawet fotografii z Tomka dzieciństwa nie miała okazji oglądać. – Proszę wejść – dodała, uważając, że tak właśnie powinna się zachować.

– Może to głupie, bo nie odzywałem się wcześniej, ale chciałem cię poznać. Ciebie i wnuki. Ponoć macie dzieci.

– Dwie córki.

– Zdrowe?

To pytanie Paulinę całkiem zaskoczyło.

– Tak – odpowiedziała, wzruszając przy tym jednym ramieniem.

– A jak wam się układa?

– Dobrze. – Zmarszczyła czoło i zszokowana pokręciła głową.

Jakub przyjrzał się uważniej blondynce. W korytarzu nie było okien, ale wszystkie halogeny były zaświecone, zauważył więc to samo co Iwona godzinę wcześniej.

– Nie musisz kłamać – stwierdził, pocierając dłonią o kilkudniowy zarost. – Wiem do czego Tomek jest zdolny, w końcu to mój syn. Mogę poznać wnuczki? – dopytywał.

– Emi nie ma. Amelia śpi, ale zapraszam. – Wskazała kierunek do salonu, w końcu jednak sama ruszyła przodem. Jakub udał się za nią.

Stanął nad głębokim wózkiem, w którym mała drzemała. Odkrył pieluszkę, by uważniej przyjrzeć się jej twarzy. Uśmiechnął się.

– Wcale niepodobna do Tomka – stwierdził. – Ale ładna. Po matce – dodał, uśmiechając się jeszcze cieplej. Wyjął kopertę z wewnętrznej kieszeni sportowej kurtki i położył ją na nóżkach dziecka. – Kupicie im co uznacie za słuszne. Nie znam się na prezentach dla niemowląt i małych dzieci. Gdyby były starsze kupiłbym po laptopie i po sprawie – zażartował.

Ani Paulina, ani Jakub nie zauważyli kiedy Tomasz wrócił do mieszkania. Zwrócili wzrok w jego stronę dopiero w chwili, gdy się odezwał, gdy zapytał się ojca co tu robi i jak w ogóle śmie przychodzić.

– Chciałem poznać twoje dzieci.

– Szkoda, że nie chciałeś znać mnie, gdy byłem dzieckiem – wypomniał jako pierwsze. – Wyjdź. – Trzęsącą się dłonią wskazał na drzwi.

Paulina miała ochotę coś powiedzieć, ale nie za bardzo wiedziała co w takiej sytuacji powinna była mówić. Postanowiła więc się nie wtrącać, a jedynie biernie stać i się przysłuchiwać.

– Nie możemy porozmawiać jak dorośli ludzie? – pytająco wręcz nalegał.

– Nie! – uniósł się. – A ty – tu zwrócił się wyraźnie w stronę żony – więcej masz go tutaj nie wpuszczać.

– Nie musisz się do niej odzywać w taki sposób. Jeśli mnie wpuściła, to znaczy, że...

– To nic nie znaczy! – krzyknął. – I nie mów mi jak mam się odzywać do mojej żony. Ja ci nie radziłem jak masz traktować swoją.

– Dobrze, wyjdę. To twój dom, masz prawo sobie tego życzyć.

– No to dalej – niecierpliwił się. – Tam są drzwi.

– Nie popełniaj mojego błędu – poradził, mijając się z synem.

– Nie jestem tobą. Ty nas zostawiłeś. Miałaś w dupie przez wszystkie lata, bo młoda kochanka była ważniejsza. Nie interesowało cię czy ja i Piotrek mamy co jeść. Nie było na węgiel, w mieszkaniu było zimniej niż na dworze, a ty w tym czasie kupowałeś nowy samochód, by mieć czym wozić tę dziwkę!

– Dobrze – przyznał Jakub. – Masz mi wiele za złe, rozumiem i masz prawo, jednak jeśli myślisz, że to, że jesteś przy córkach, że zapewniasz im wygodne życie, czyni cię ode mnie lepszym człowiekiem, to jesteś w błędzie. A jeśli czyni cię lepszy, to tylko odrobinę.

– Wyjdź, wracaj do Anglii i więcej nie pokazuj się mi na oczy.

– To ja nie powinienem chcieć cię oglądać za to co zrobiłeś.

– Ja nie kopałem własnej żony, ty moją matkę tak.

– Ja nie zgwałciłem obcej kobiety, ty tak – odciął się, a potem jak gdyby nigdy nic, spokojnie, niespiesznie opuścił mieszkanie syna i synowej.

Paulina była zszokowana. Właściwie już początkowa wymiana zdań między Tomaszem a jego ojcem wprawiła ją w osłupienie, ale ostatnia informacja o mały włos, a by zwaliła ją z nóg. Poczuła jak robi jej się słabo, słabiej niż zwykle, jak nogi odmawiają posłuszeństwa i gdyby nie fakt, że narożnik był wciąż rozłożony, to pewnie usiadłaby na podłodze.

– To co powiedział... powiedział prawdę? – zapytała, ciężko przy tym dysząc, jakby właśnie zakończyła bieg w jakimś maratonie.

Tomek otworzył usta, zamknął je i ponownie otworzył. Nie wiedział co ma odpowiedzieć. Chciał powiedzieć żonie prawdę, ale bał się jaka będzie jej reakcja.

– Mówiłem ci na plaży o kradzieży – zaczął. – Zanim nas złapali, to zdążyliśmy się mocno uchlać, naćpać. Nie zgwałciłem jej, ale...

– Ale? – dopytywała ze łzami w oczach.

Spojrzał na ścianę, potem na wózek, w którym Amelka zaczynała się już wiercić, co znaczyło, że za krótki moment się zbudzi i zacznie dopominać o uwagę, któregoś z rodziców albo o zabawienie jakąś grzechotką czy zabawką.

– To było dawno – przypomniał. – Już wtedy chciałem ci powiedzieć prawdę, na tej plaży, ale się bałem. Żadna normalna kobieta... uciekłabyś, gdybym wtedy powiedział ci prawdę.

– A potem? Przed ślubem, chwilę po, zanim urodziłam pierwsze dziecko!? Ty wiesz, kurwa, ile ty miałeś okazji!?

– Wiele, ale... ja sam staram się tego nie pamiętać, nie myślę o tym! – krzyknął. – Nie zgwałciłem jej i to mogę ci udowodnić. Pokażę ci wyrok sądu, pismo z przebiegu rozprawy.

– Ale coś jej zrobiłeś – wywnioskowała.

Tomek przyznał się do jej oskarżeń, ale najpierw uczynił to ruchem głowy. Dopiero później zdecydował się na werbalne „tak”.

– Co takiego? – dopytywał.

Amelka zaczęła płakać i to inaczej niż zwykle, jakby zaniepokoiła ją nerwowa atmosfera, jakby zaczęła się bać.

Oboje ruszyli do wózka jednocześnie, ale Paula okazała się być szybsza, pomimo tego, że na początku znajdowała się dalej od córki niż jej mąż. Czuła jednak potrzebę jej chronienia, jakby obawiała się, że Tomek może zagrażać małej.

– Byłem pierwszym, który ją zaczepił, pierwszym, który zdał cios i tym, który ją trzymał, gdy inni ją gwałcili na różne sposoby. Teraz już wiesz wszystko – wypowiedział niemal na jednym tchu, ale uczynił to bez żadnych uczuć, głosem zupełnie bez emocji. – Pomogę twojej mamie z wózkiem – dodał.

Paulina już chciała powiedzieć, że przecież nie słyszała ani dzwonka do drzwi, ani domofonu, ale kiedy Tomek zabrał papierosy, to zrozumiała, że wcale nie wie czy jej matka i Emilka już wróciły ze spaceru. On chciał jedynie wyjść, zapalić, odstresować się, a gdy usłyszała dźwięk zamykanych drzwi wejściowych, to poczuła dokładnie taką samą potrzebę co jej mąż. Wzięła Amelkę na ręce i skierowała się z nią do sypialni. Tam położyła małą na środku łóżka i z szafki nocnej Tomka wyjęła paczkę białych Marlboro. Przypomniały jej się piramidy z owoców i paczek pełnych papierosów, to jak wspólnie palili po studencku siedząc na masce jego golfa, to jak częstował ją papierosem przed blokiem Agaty.

– Wtedy cię poznałam, w tamten dzień – szepnęła na głos sama do siebie i dziwnie zapragnęła cofnąć czas i jednocześnie nie chciała go cofać.

Nie była pewna czy gdyby przeniosła się do dnia, w którym pokłóciła się z Norbertem i poznała Tomka w klubie, to cokolwiek zrobiłaby inaczej, a wręcz przeciwnie – obawiała się, że postąpiłaby dokładnie tak samo i po czterech latach znalazła się dokładnie w tym miejscu w jakim znajdowała się obecnie.