#22 – „Paulina” – Rozdział 17

„Towarzystwo”

Torby i walizki należące do Pauliny nie zostały jeszcze rozpakowane, pomimo tego, że dziewczyna mieszkała ze swoim chłopakiem już od przeszło dwóch tygodni. Blondynka regularnie do swoich toreb zaglądała, przewracając wszystko jeszcze bardziej niż poprzewracane było, a przy okazji też pozostawiała bałagan na meblach i krzesłach, gdzie co jakiś czas można było spotkać jakiś zbłąkany lakier czy biżuterię.

Tomkowi ten rozgardiasz niemiłosiernie przeszkadzał, gdy niemal każdego poranka, w drodze do łazienki, się o niego potykał.

– Posprzątaj to w końcu! – krzyczał niewyraźnie, ze szczoteczką znajdującą się w ustach.

Pomimo gniewu widocznego w oczach i napiętych mięśniach pleców, ona zawsze umiała go udobruchać i przesunąć sprzątanie w czasie. Tego ranka też do niego podeszła, objęła od tyłu, kiedy pochylał się nad umywalką i musnęła w prawą łopatkę.

– Dziś posprzątam, w końcu mam wolne.

Opłukał szczoteczkę i wrzucił ją do drewnianego kubeczka postawionego na półce. Chwycił za nadgarstki dziewczyny, by wyplątać się z jej objęć i móc się odwrócić. Zmierzył ją wzrokiem, który mówił jak bardzo nie wierzy w jej słowa.

– Albo jutro to zrobię. Jutro też mam wolne – dodała z wesołym, łobuzerskim uśmiechem i iskierkami w oczach. – Chodź na śniadanie. Usmażyłam naleśniki. Szybko, bo kawa nam stygnie – poganiała.

Przystał na jej propozycję i już po krótkiej chwili oboje siedzieli w średniej wielkości kuchni, po przeciwnej stronie szklanego stołu. Popijali kawę i zajadali się naleśnikami posmarowanymi Nutellą oraz przyozdobionymi bitą śmietaną.

– Ciekawe czy do wieczora uda mi się spalić tę bombę kaloryczną – zagadną. Wstał, by szybko opłukać ręce i udać się na korytarz po pozostawioną tam poprzedniego dnia koszulę.

Pomimo że lato dopiero co dobiegało końca, to poranki bywały chłodne, dlatego nie zdecydował się na wyjście w samym T-shircie.

– Wrócisz dopiero wieczorem?

– Muszę pracować – odpowiedział, wracając się do kuchni, tylko po to, by położyć dłoń na karku Pauliny, pochylić się do niej i musnąć w czoło. – Do tego czasu możesz zająć się sprzątaniem. – Wskazał na zlew pełen brudnych naczyń, patelkę stojącą na indukcji, otworzony olej, od którego nakrętka się gdzieś zapodziała oraz na stół, przy którym jeszcze niedawno jedli śniadanie.

Paula na wzmiankę o sprzątaniu od razu przewróciła oczami. To była jedna z czynności, których nienawidziła. Nie lubiła tego niemal tak samo jak gotowania, ale postanowiła się przemóc i nie tylko Tomek był tego powodem. Tego dnia miały odwiedzić ją koleżanki, więc chciała wykazać się przyzwoitością na tyle, by nie wpuścić ich do totalnego syfu.

Agata i Klaudyna miały tendencję do spóźniania się, zwłaszcza, gdy gdzieś wybierały się wspólnie. Zawsze wtedy najdłużej się szykowały i dodatkowo, po drodze, zahaczały o jakiś sklep, lodziarnie lub pizzerię. Kiedy więc dziewczyny dotarły do mieszkania Tomasza Bordycha był już późny wieczór, ale pomimo tego Paulina nie miała oporów, by wpuścić je do środka.

– Tomasz śpi – uprzedziła, kiedy spostrzegła jaki hałas towarzyszy zdejmowaniu butów i odzieży wierzchniej. – Chodźcie do kuchni, bo zasnął przed telewizorem, poza tym tam jest kontakt przy samym stole.

Wzmianka o kontakcie była kluczowa, gdyż Agata wzięła ze sobą lampę, lakiery, top i bazę potrzebne do wykonania paznokci hybrydowych.

– Kawę, herbatę? – zapytała, kiedy dziewczyny rozsiadły się i zaczęły rozglądać.

– Alkoholu – zawołała mrukliwie Klaudyna i zajęła się odkręcaniem lakierów, by móc zobaczyć ich kolor. – Zawsze mnie wkurwia, że tego od razu nie widać.

– Są numerki – zauważyła Agata.

– Sądzisz, że jestem w stanie je spamiętać? Ja nawet daty żadnego powstania i wojny nie pamiętam.

Paula zaśmiała się słysząc znajome przekomarzanie. Tak naprawdę ostatnimi czasy brakowało jej przyjaciółek. Nie miała czasu się z nimi widywać, bo życie dzieliła na pracę, sen, Tomka oraz opiekę nad Bartusiem. Blondynka wyciągnęła wino z górnej szafki i odnalazła trzy, duże kieliszki. Korkociąg wręczyła brunetce, gdyż w ich towarzystwie tylko Agata umiała posługiwać się takimi sprzętami w sposób na tyle profesjonalny, by się nie pobrudzić. Paula i Klaudia zawsze podczas otwierania wina plamiły ubrania. Jak na złość, zwykle wtedy ubrane były na jasno, a na białym lub kremowym czerwona plama była niezwykle wyrazista.

– Co tam u was? – zagadnęła, kładąc na stole nieotwarte paluszki oraz orzeszki. – Chcecie może croissanty? Tomek kupił w drodze z pracy.

– Pan rogal. – Klaudyna się uśmiechnęła, przygryzając przy tym dolną wargę. – To było u niego totalnie słodkie. Rozumiem, że się przerzucił i teraz zamiast dostarczać ci śniadania, to przywozi kolacje na słodko.

– Mniej więcej tak – przytaknęła, siadając na jednym z sześciu krzeseł. – Ale pytałam co u was?

– Agata ciągle opłakuje Sabka, a ja zerwałam z Rafałem. – Sięgnęła do parapetu po papierosy Bordycha i bez pytania poczęstowała się jednym z nich.

– Zerwałaś, bo?

– Nudził mnie. Nie było w nim żadnego polotu. Dlatego robimy paznokcie, czekamy aż się przebierzesz i idziemy w tany.

– Oszalałaś? – spytała, instynktownie spoglądając na drzwi prowadzące do przedpokoju, dokładnie naprzeciwko nich znajdowały się drzwi dwuskrzydłowe i rozsuwane. Te pozostawały lekko rozsunięte.

– No co? Obudzisz go, pójdzie z nami.

– Nie pójdzie z nami, bo jedzie z samego rana po jakieś materiały. Kawał drogi. Pod samą ruską granicę chyba.

– No to zostawisz mu kartkę. – Klaudyna wzruszyła ramionami, jakby to było oczywiste i napiła się wina. – Dobre, słodkie – skomentowała.

– Marketowe.

– Nieważne. Najważniejsze, żeby weszło i nie wyszło.

Na słowa Klaudyny wszystkie trzy się zaśmiały. Paulina położyła dłoń na środku stołu i zadecydowała:

– Ja pierwsza. Chcę czerwone, będą pasowały na czarnej kiecki.

Co prawda blondynka jeszcze nie miała pewności czy przystać na propozycję dziewczyn i wybrać się z nimi do klubu, ale w ostateczności udało im się ją namówić na wieczór w kameralnym, piwnicznym pubie i rozegraniu kilku rundek w bilard. Oczywiście przed wejściem do tego klubu panie odwiedziły pobliski market i zakupiły po dwie małe buteleczki wódki cytrynowej. Każda z nich pierwszą wypiła zaraz po wyjściu ze sklepu, a drugą przed wejściem do pubu. Było to swojego rodzaju przygotowanie, otwarcie się na imprezową noc.

Nie musiały długo czekać, by przy nich pojawiło się dwóch szatynów. Panowie byli w towarzystwie kobiety – siostry jednego z nich. Zaproponowali wspólną grę.

– Wbijacie całe czy połówki?

– Kolorowe! – zawołała Klaudyna i nie miała oporów, by zawiesić się na szyi jednego z chłopców. Musnęła go w policzek. – Będę z tobą w drużynie.

– To gramy dwójkami – zadecydowała Paulina i pociągnęła Agatę z sobą do loży. – Zostawiamy wam stół, my się napijemy.

Blondynka chciała powiedzieć czarnuli, że Klaudii należy pilnować, by czasami nie zrobiła czegoś głupiego. Obie z dziewczyn miały pewność, że ich przyjaciółka wcześniej lub później, ale w końcu wróci do Rafała, gdy ten ponownie zacznie spełniać jej oczekiwania, czyli zatrudni się w firmie należącej do jej ojca i zdecyduje na zakup mieszkania we Wrocławiu, gdzie Klaudyna dziennie studiowała.

– Czasami jej zazdroszczę. Ma tak poukładane życie, bez żadnych zmartwień – wyznała Aga.

– Ta, wiem, też tak czasami mam, gdy na nią patrzę. Jednak tak naprawdę przez to ona szuka problemów, ciągle z nim zrywa, wraca, awanturuje się, a nawet zdradza. Brakuje jej wrażeń. Jej życie wbrew pozorom jest cholernie nudne.

– Oddałabym wiele, by i moje takie nudne było. – Podniosła szklankę piwa do góry.

Paula poszła w jej ślady i po stuknięciu się szkła o szkło wypiły jednym duszkiem, ścigając się przy tym tak samo jak za gówniarskich czasów, kiedy obie chodziły jeszcze do liceum.

Klaudia pojawiła się przy nich i zaproponowała, by przenieść zabawę za miasto, w plener, tak jak za dawnych lat. Powiedziała, że Paweł i Edyta mają działkę przy lasku.

– Dopiero dziś ich poznaliśmy – przypomniała Paula, spoglądając znacząco w kierunku stołu, gdzie dwóch szatynów, w towarzystwie rudej, pulchnej kobiety, rozgrywało kolejną partyjkę.

– Przecież to nie są seryjni mordercy. – Zaśmiała się. – Łukasz nie pił, może prowadzić. Nie będzie pił, więc odwiezie cię do domu jak zechcesz. Chodź, chociaż na trochę.

– Zastanowię się. – Wyjęła z torebki Marlboro Gold w wersji slim i odpaliła jednego. Spojrzała na zegarek i po oszacowaniu godziny uznała, że ma jeszcze czas i pobyt za miastem dobrze jej zrobi.

Panowie uznali, że trzeba odwiedzić jeszcze jakiś nocny w celu zakupienia alkoholu i kiełbasek.

– Chcecie robić ognisko? – zdziwiła się Agata.

– No. – Łukasz uśmiechnął się do niej zawadiacko i otworzył drzwi czarnego Mercedesa.

– Ja siadam Pawełkowi na kolanach! – krzyknęła ucieszona Klaudia. – I nie wysiadam, nawet jak będziecie robić zakupy. W tych butach nogi mi pękają.

– To je zdejmij – zaproponował nowy obiekt jej zainteresowania.

Zakupy przeprowadzone zostały ekspresowo i już po krótkiej chwili cała szóstka znalazła się na skromnej, nieco zasyfionej działce. Siostra Pawła miała przy sobie dwa gramy marihuany, które jeszcze bardziej rozkręciły tę prowizoryczną imprezę. Nawet Paulina doszła do wniosku, że dobrze zrobiła, iż dała się dziewczynom wyciągnąć na balety, gdyż tego właśnie było jej trzeba – chwili oddechu, beztroski i zabawy. Zmieniła jednak zdanie, gdy Łukasz zaczął robić do niej maślane oczy, a po kilku wyraźnych odmowach i okazaniu totalnego braku zainteresowania, mężczyzna okazał się być bardzo nachalny.

Paula odczuwała zmęczenie, ból oraz zawroty głowy. Wiedziała, że w jej przypadku łączenie alkoholu z narkotykami było głupotą, gdyż zawsze potem brało ją na mdłości, na dodatek plątały jej się nie tylko nogi, ale także mowa. Pomimo tego jednak zdecydowała się zadzwonić do Tomka i poprosić, by odebrał ją i jej koleżanki z działki za miastem. Oczywiście nie zadecydowała o tym sama, bo Agata także ją skutecznie do tego namawiała.

– Trzeba stąd jechać, zanim Klaudia się zeszmaci – mówiła, przyglądając się koleżance, która siedziała Pawłowi na kolanach i wymieniała z nim ślinę w taki sposób, jakby byli sami w jakimś zamkniętym pomieszczeniu, a nie w towarzystwie tylu osób, na dodatek na powietrzu.

– Łukasz nas nie odwiezie. Obraził się, bo nie chciałam mu dać numeru telefonu ani iść z nim na stronę – oznajmiła, wyciągając komórkę z torebki. Dostrzegła ilość nieodebranych połączeń i nieodczytanych SMS-ów, ale nie miała do tego głowy, by je wszystkie przeglądać. Wybrała numer do swojego narzeczonego i zamilkła, gdy ten odebrał po dwóch sygnałach.

– Gdzie ty, do cholery, jesteś!? – wrzasnął.

Pomimo gniewu i braku czasu, zdecydował się wysłać jednego z pracowników samego po zakup materiałów potrzebnych do pracy. Obudził go, by mu o tym powiedzieć, a sam w pośpiechu się ubrał, wybiegł z mieszkania i wsiadł do granatowego Golfa. Ruszył w kierunku, który Paulina mu wskazała. Liczył na to, że ją odnajdzie, pomimo tego, że nie podała dokładnego adresu, którego zresztą sama nie znała.

Przemierzając niemal zupełnie puste drogi, odpalał papierosa za papierosem. Za każdym razem zaciągał się mocno dymem tytoniowym. Pierwszy raz od lat zakrztusił się przy tej czynności i mocno zakaszlał. Wtedy sam stwierdził, że wypalił o wiele za dużo, więc zdecydował się nie sięgać już tej nocy po ani jednego papierosa.

W końcu dotarł na miejsce, pod ledwie trzymające się kupy ogrodzenie. Paula i Agata wyszły mu naprzeciw i kiedy ta druga od razu zdecydowała się na to, by wsiąść do samochodu, Paulina uznała, że trzeba się wrócić jeszcze po Klaudynę.

– Choś, pomoesz mnie – rozkazała narzeczonemu tak niewyraźnie, że ledwie ją zrozumiał.

Zmierzył ją od góry do dołu, zacisnął mocno szczęki i bez słowa ruszył za nią.

Klaudia stawiała opór. Nie chciała tak szybko wracać. Zresztą sam Paweł nie chciał się z nią rozstawać. Paulina używała racjonalnych argumentów, które brzmiały jak jeden wielki bełkot, bo język ciągle odmawiał jej posłuszeństwa, a kiedy ruszyła do przodu i sięgnęła do koleżanki, chcąc chwycić ją za rękę, to wylądowała na kolanach.

– Wstań – syknął Bordych z szeroko otwartymi oczami. – A ty jedziesz z nami czy nowi koledzy cię odwiozą? – zapytał Klaudię, a potem nachylił się po swoją kobietę, która miała trudności, by samodzielnie podnieść się z ziemi. Jednym, zdecydowanym, brutalnym szarpnięciem postawił ją do pionu.

– Oni odwiozą – odpowiedziała i rozsiadła się wygodniej na kolanach Pawła. Objęła ustami szyjkę butelki.

– Super – stwierdził i już chciał iść w stronę swojego samochodu, gdy Paulina go zatrzymała, krzycząc, że nie mogą jej tak zostawić.

– Siłą też jej nie mogę zabierać! – krzyknął.

– Chosiaż spróbuj! Ona ich prafie nie zna! Inaszej nie jadę! – zagroziła i szarpnęła go do tyłu za rękaw koszuli.

Zirytowany wciągnął powietrze przez zęby, zawrócił i wskazał na samochód.

– Ty idź już do auta – polecił, a potem chwycił Klaudię za nadgarstek i szarpnął, by ta uniosła pupę z kolan nowego znajomego.

– Oszalałeś! – zbulwersowała się, ale ten wcale jej nie słuchał. Nie miała więc innego wyjścia jak tylko przebierać nogami i podążać za nim, bo w przeciwnym razie jej kolana mogłyby zostać zdarte przez spotkanie z kamienistą, krzywą kostką.

Oczywiście Łukasz i Paweł ruszyli za nową koleżanką i zagrodzili Bordychowi drogę.

– Mówi, że nie chce jechać – zauważył ten trzeźwy.

– Mało mnie to obchodzi. – Chciał ich wyminąć, ale nie ustępowali.

Z tego zajścia szybko wywiązała się przepychanka, następnie szarpanina, aż w końcu mordobicie, choć ciężko było nazwać je walką. Paweł był zbyt pijany, by w ogóle podjąć wyzwanie mierzenia się z Tomkiem i już po popchnięciu wylądował tyłkiem w kałuży. Natomiast Łukasz jak szybko zaczął, tak szybko skończył, gdyż brunet wyprowadził odpowiedni cios, za pomocą którego złamał mu nos i doprowadził do zalania krwią jasnej koszulki mężczyzny. Sam także oberwał, ale nie na tyle mocno, by doznać znacznego uszczerbku na zdrowiu. Czuł jedynie jak twarz w kilku miejscach puchnie, jak siniaki nabierają na rozmiarze i kolorze.

Przerażona Klaudia wylądowała na tylnym siedzeniu Golfa, gdzie Agata starała się ją uspokoić. Paulina także była w szoku, gdyż cały czas stała przed samochodem i wpatrywała się w dwóch szatynów, których Edyta zbierała z ziemi.

– Może powinnimy zabrać go do szpitala? – pytała samą sobie.

– Wsiadaj do samochodu! – wrzasnął na nią Tomek, sadowiąc się na przednim siedzeniu i wprowadzając kluczyk do stacyjki.

– Ale go mosno pobiłeś – trwała dalej przy swoim.

– Za moment to ciebie zdzielę, jeśli zaraz twój tyłek nie wyląduje w fotelu! – Wychylił się do otwartych drzwi po stronie pasażera i szarpnął blondynkę za nadgarstek.

Dziewczyna ledwie usiadła prosto, a już poczuła jak robi jej się niedobrze, więc była zmuszona wychylić się i zwymiotować.

Tomek odchylił głowę do tyłu, zaklął pod nosem czyniąc to szeptem, a potem zdecydował się zapalić. Przy okazji też chusteczki higieniczne położył na wierzchu, by potem móc je Paulinie podać.

Dłuższy czas jechali w milczeniu, które nastało zaraz po tym jak Klaudia określiła Bordycha mianem nienormalnego, a on ją skrzyczał, grożąc, że jeszcze słowo, a się zatrzyma i wysadzi ją w szczerym polu, pozwalając się jej samotnie doczołgać na kolanach do domu.

– Zresztą, takie jak ty, to pewnie z kolan nawet nie powinny wstawać – skrytykował odrażającym tonem.

– Tomek! – zganiła go Paulina, ale nim powiedziała coś więcej, to on już zdążył się unieść:

– A ty się zamknij!

– Nie mów do mne...

– To ty nie mów! Najlepiej wcale się nie odzywaj, bo i tak cię nie rozumiem. Cholernie bełkoczesz! Jesteś za bardzo najebana, rozumiesz? – zapytał, ale w rzeczywistości wcale nie czekał na odpowiedź.

Blondynka zacisnęła zęby i z obrażoną miną spojrzała w boczną szybę. Cała czwórka milczała.

– Może tak chociaż włączysz jakąś muzykę – zaproponowała Agata cichutko, zupełnie tak, jakby się bała do niego odezwać.

Sięgnął do radia i włączył play, sprawiając tym samy, że piosenki z płyty zaczęły być wygrywane w losowej kolejności.

– Proszę – szepnął, ale brunetka i tak go usłyszała.

– Dzięki – odpowiedziała.

Zdecydowałem się nieco przyspieszyć publikację opowiadania „Paulina” z tego powodu, że już mam je całe poprawione i przepisane.

Chciałbym też jeszcze przed rozpoczęciem publikacji „Miejskich opowieści”, zacząć i skończyć „Zbrodnię w miasteczku”. Za „Miejskie” po prostu się wezmę w wakacje, gdy będę miał nieco więcej czasu, by je poukładać, dobrze rozplanować.

Myślę, że przyspieszona publikacja nikomu nie utrudni życia, bo i tak czyta ten kto naprawdę ma na to ochotę, a ja od nikogo nie wymagam bycia na bieżąco.

Obiecuję też kiedyś poprawić wszystkie Golfy na golfy i inne takie. Po prostu wcześniej nie przyszło mi do głowy, że wyrób danej firmy zapisujemy małą literą. Z tego co się dowiedziałem, to tylko polski zwyczaj i nawet wielu językowców się z nim nie godzi, po prostu im „nie brzmi”. Mi też „nie brzmi”, ale skoro tak powinno być, to tak będzie.

Pozdrawiam ;-)